داستان"پای بی قرارم" از شرمین نادری (قسمت بیست و سوم)
اعتماد
بروزرسانی
اعتماد/ دارم راه مي‌روم و حواسم به ابرهايي است که انگار دارند به هم نزديک مي‌شوند و توي گوش هم فرياد مي‌زنند ،پاهايم را به زمين مي‌زنم و مي‌دوم ،بعد اما طوفان شروع مي‌شود و باد مي‌افتد پي من که حيران حيران آدم‌ها و درخت‌ها و باد را نگاه مي‌کنم،بعد در يک‌چشم به هم زدن خيابان کريم‌خان را باد مي‌برد انگار ،درخت‌ها کمر خم مي‌کنند تا روي زمين و باران ريزي مي‌بارد و مردم دست روي سر و چشمشان مي‌گذارند و به سمت ديوارها و سقف‌ها مي‌دوند ،من اما توي گوشي دنبال اطلاعيه هواشناسي مي‌گردم و چيزي پيدا نمي‌کنم ،انگار هواشناسان هم مثل من گول قشنگي بهار را خورده‌اند ، به خودم مي‌گويم تمام مي‌شود ،راه برو و قدم‌هايم را تند مي‌کنم و از کنار ساختمان‌ها مي‌دوم و خودم را مي سپرم در دست بادي که مي‌بردم سمت خيابان حافظ ،کمي پايين‌تر از چهارراه کريم‌خان و حافظ ،نرسيده به آن پل قديمي ،خانه قديمي قشنگي است با درخت عرعري در وسط حياط و باغچه کوچکي که درست قبل از عيد در حال پياده‌روي کشف کرده‌ام .
اسمش را گذاشته‌اند استوديو مردم ،چندتا جوان دورهم جمع شده‌اند و توي زيرزمين يک خانه قديمي ،طراحي مي‌کنند ،مجسمه مي‌سازند ،روي بشقاب‌هاي سفالي نقاشي‌هاي ناب مي‌کشند و لعاب مي‌زنند و به آدم‌هايي که هنردوست دارند مي‌فروشند .
وقتي در قديمي خانه‌شان را مي‌زنم و پاي بي‌قرارم راکمي ،فقط کمي در حياطشان سبک مي‌کنم،مي‌بينم همه آدم‌هايي که دورخيز نشسته‌اند،قلم توي دستشان دارند و مي‌خندند .
به خودم مي‌گويم اينجا هم بخشي از شهر است ،شهر شلوغ و پر از دود و حوادث من و چه آسان و بي حاشيه دارد هنر مي‌سازد .
به امير ابراهيم زاده که دارد چرخ سفالش رانشانم مي‌دهد مي‌گويم خيلي‌ها حتي نمي‌دانند که هنرمند هستند و امير مي‌گويد خيلي‌ها حتي نمي‌دانند که اين شهر قشنگ است ،بعد مي‌گويد دلش مي‌خواسته اتاقِ کاري درست کند در جاي‌جاي شهر ، براي آن‌ها که دوست دارند نقاشي بکشند و مجسمه بسازند ، به همين سادگي و بدون هيچ شيله پيله‌اي و بعد مي‌گويد اين جور چيزها پول مي‌خواهد و دست‌آخر هم هميشه تبديل مي‌شود به کافه ، بعد مي‌گويد اما ما يک روزي يک خانه بزرگ مي‌سازيم وهمه مان فارغ از هر فکر و خيالي توي اين شهر نقاشي مي‌کشيم ،مي‌گويم مهم نيست اتاق شما کوچک است ،آدم‌هاي اين شهر ،هرچقدر هم حواس‌پرت باشند ،نقاشي‌ها و مجسمه‌هاي خوب را توي شهر مي‌بينند و دوست دارند.
بعد مي‌گويم ببخشيد پايم مي‌خواهد باز راه برود و امير مي‌خندد ومي گويد راه برو و من راه مي‌افتم در خيابان بلند حافظ ، به سمت شمال مي‌روم ،از کنار پارک حافظ مي‌گذرم و نگاه مي‌کنم به شاخه شکسته درختي که آخرين يادگار باد بي‌خبر امروز است ، بعد بازهم به سمت شمال مي‌روم ، از کوچه پس‌کوچه‌هاي خيابان لارستان مي‌گذرم و درخت‌هاي شکسته و برگ‌هاي ريخته را نگاه مي‌کنم و يک‌دفعه نگران پروانه‌هاي سرخ مي‌شوم ، راستي در اين باد و طوفان پروانه‌ها چه شدند ، نکند با باد رفتند ؟
هوا دارد تاريک مي‌شود و پاي بي‌قرارم سرگردان مي‌چرخد توي کوچه‌ها و به دنبال پروانه مي‌گردد ، زير درخت توت کوچکي دريکي از فرعي‌ها مي‌ايستم و به آدم ها که بي فکر مي گذرند نگاه مي کنم و به خودم قول مي‌دهم هر اتفاقي که افتاد ،هر سيل و زلزله و رنجي که در جهان بود ،من بازهم دنبال پروانه‌ها بگردم و حتي شايد يک روز يک پروانه سرخ روي بشقابي نقاشي کنم .
قسمت قبل:
اخبار بیشتر درباره
اخبار بیشتر درباره
پس از این بخوانید
سه روشی که میتوان امام حسین (ع) را در کتاب به کودکان معرفی کرد
قتل عام به روش آمریکایی با آبنبات و شکلات
چالشهای نوشتن رمان تاریخی
چگونه میتوان ایرانی نبود؟
استراحت ذهن از راه مطالعه ممکن است
چگونه آثار محمدعلی اسلامی ندوشن را بخوانیم؟
ادبیات کودک، ابزاری برای امیدآفرینی و تقویت تابآوری روانی
ادبیات حماسی و اسطورهها؛ پایهگذار تداوم فرهنگ ملی
