داستان"پای بی قرارم" از شرمین نادری (قسمت سی و سوم)
اعتماد
بروزرسانی
اعتماد/ حواسم نيست ،حواسم را گم کرده ام ،هوا را مي شنوم و صداها را بو مي کنم و مزه رنگ ها را مي چشم وغمگينم ،پاييز بدجوري گيجم کرده ،شايد همين هم هست که شيشه سفيد کننده را برمي گردانم روي لباس وپادري و تخم مرغ آب پزم اين قدر مي سوزد که مي ترکد و مي پاشد به در و ديوار و همه زندگيم مي شود سفيد و زرد .
بعد دستم مي رود لاي در کابينت ويادم مي رود يادداشت پاي بي قرارم را برسانم و يادم مي رود امروز چند شنبه است و يادم مي رود پاييز نود و هشت آمده و يادم مي رود وقتي از دوست جوانم که همسرش را از دست داده ،خداحافظي مي کردم، چي گفته ام و چي شنيده ام.
همين است که مي زنم به کوچه ،همه چيز را همان طور سياه و زشت و تلخ رها مي کنم و راه مي افتم که بروم حواسم را پيدا کنم .
خيابان اما در شلوغي روزهاي پاييز است ،گرم تر از آني که بايد باشد ،بي باران تر از آني که آرزويش را داشتيم و خسته تر از خودمان .
مردم و ماشين ها مي گذرند ،به هم مي خورند ،از کنار هم مي گذرند و دائم به هم دروغ مي گويند و بعد طعنه مي زنند و کل کل مي کنند و تلخند ،به خودم مي گويم بايد يک جايي را پيدا کني که شفايت بدهد ،نه جايي که هرچي داري گم تر و گم تر کند.
بعد پاي بي قرارم من را مي برد سمت خيابان شريعتي ،يک جايي نزديک جلفاي قديم ودر کنار پارک بزرگي که روزي گل هاي لاله داشت .
آن وقت براي خودم راه مي روم و از سرتا ته پارک را و نگاه مي کنم به پيرمردهاي بازنشسته تنها که کنار هم روي نيمکت ها نشسته اند و وقت مي گذارنند .
دلم مي خواهد پيششان بشينم و چيزي بگويم اما حواسم پرت مي شود و مي گذرم که وقت گذشتن يکي شان صدايم مي کند و مي گويد که در کيفم را ببندم.
مي گويم چيزي ندارم توي کيف که مي گويد همين چند روز پيش اينجا دزد به کيف خانمي زده و گوشي اش را برده است،مي گويم گوشي من به درد کسي نمي خورد که مي خندد و مي گويد لامصب به همه درد مي خورد ،اصلا راه رفع دلتنگي است و پنجره اي که بچه هايمان را تويش گم کرده ايم .
مي ايستم و دور شدنش را نگاه مي کنم ،بعد گوشي ام را از کيف بيرون مي آورم و مي خواهم عکس بگيرم از لنگيدنش ،از تنهايي اش و بگذارم يک جايي در فضاي مجازي و بگويم گمشده ها لطفا برگرديد به قول پدرم خيلي زود دير مي شود ،اما راستش اين قدر حواسم پرت است که مرد از کادر خارج مي شود و من برمي گردم به خانه که تخم مرغ ها را از ديوار بشورم و پادري را توي سطل آشغال بيندازم و روي ستون پاي بي قرارم بنويسم گمانم گاهي نبايد گم شد ،گاهي بايد قرار گرفت ،فقط گاهي آدم بايد بماند و هيچ راه نرود،گاهي فقط گاهي .
قسمت قبل:
اخبار بیشتر درباره
اخبار بیشتر درباره
پس از این بخوانید
معادل فارسی «کاتر» اعلام شد
در جستجوی جیم؛ یک تجربه موفق از دیپلماسی کتاب
نویسندگانی بدون میراث، کتابهایی بدون خالق
معرفی بهترین نویسندگان ایرانی؛ از هدایت تا دولتآبادی
اگر سعدی نبود، حافظ هم نبود!
هنر در دل آخرالزمان؛ نویسنده مطرح مجار نوبل ادبیات ۲۰۲۵ را از آنِ خود کرد
فرهنگستان زبان و ادب فارسی: بهجای مِنشِن بگویید نامیاد
بحثی درباره ۲ شعر
