8
0
520
8
0
520
خاطرات سیاسی/ مهم استقلال و منافع آمریکاست نه تعهدات بین المللی!
آخرين خبر
بروزرسانی
آخرین خبر/ «مایک پمپئو» وزیر خارجه‌ی سابق آمریکا و مدیر سابق سی‌آی‌ای (هر دو در دولت دونالد ترامپ) یکی از ایران‌ستیزترین سیاستمداران آمریکاست.
پمپئو پس از خروج از دولت آمریکا با تک دوره‌ای شدن ریاست‌جمهوری ترامپ، اقدام به انتشار کتابی تحت عنوان «هرگز کوتاه نیا: جنگیدن برای آمریکایی که عاشقش هستم» کرد که به تجربیاتش در دوران خدمت در دولت آمریکا پرداخته است...
قسمت پانزدهم/ مهم استقلال و منافع آمریکاست نه تعهدات بین المللی!
رسانه‌ها در طول چهار سال دولت ما دائماً طعنه می‌زدند و شکایت می‌کردند که ما چپ و راست داریم زیر تعهدات آمریکا می‌زنیم؛ و از جمله «معاهدات» مان را زیر پا می‌گذاریم. چرندیات دهان‌پرکن بلغور می‌کردند درباره‌ی این‌که آمریکا دارد [از مسئولیت‌های بین‌المللی‌اش] عقب‌نشینی می‌کند، از صحنه‌ی جهانی کناره‌گیری می‌کند، و به یک کشور منزوی در جامعه‌ی بین‌الملل تبدیل می‌شود.عجب مزخرفات!
تنها کاری که ما داشتیم انجام می‌دادیم، و مهم هم بود، این بود که داشتیم عملکرد تعهدات بین‌المللی‌مان را بررسی می‌کردیم و این سؤالات معقول را می‌پرسیدیم: آیا ماندن در فلان توافق یا عضویت در فلان سازمان بین‌المللی با احترام به استقلال ما سازگار است؟ آیا برای مردم آمریکا مفید است؟ و اگر این‌طور نیست، چه گزینه‌ای بهتر است؟
این ادعا که ما داریم معاهده‌هایمان را زیر پا می‌گذاریم، نتیجه‌ی جهل بود. از نظر بسیاری افراد، «معاهده» به معنای هر نوع تعهد بین‌المللی است.
اما در آمریکا، «معاهده» نوع خاصی از تعهد است: تعهدی که مستلزم رأی اکثریت در سناست.
وقتی یک رئیس‌جمهور با کشور دیگری توافق می‌کند، اما تمایل یا توان جلب موافقت سنا را ندارد، ما با یک معاهده مواجه نیستیم، بلکه با یک بیانیه‌ی مطبوعاتی روبه‌رو هستیم!
[به عنوان مثال] توافق ایران فقط یک بیانیه‌ی مطبوعاتی بود، نه یک معاهده.
رئیس‌جمهور اوباما آن را به سنا ارائه نکرد، چون می‌دانست هرگز تصویب نخواهد شد. من به عنوان وزیر خارجه [برای خروج از توافق هسته‌ای] با مقاومت شدید اروپایی‌ها مواجه شدم که حاضر به خروج از توافق و پیوستن به کارزار فشار ما [علیه ایران] نبودند.
بسیاری از آن‌ها پشت درهای بسته به من می‌گفتند همان نگرانی‌های ما را دارند، اما در نهایت نمی‌توانستند از توافق خارج شوند. خوشحالم که ما انعطاف‌پذیری و عزم خروج از توافق را داشتیم.
خشم اروپا از تصمیم ما برای وداع با توافق ایران، منعکس‌کننده‌ی یک ویژگی عجیب‌وغریب در روان جغراسیاسی [ژئوپلتیک] اروپا بود. بسیاری از اروپایی‌ها معتقدند چندجانبه‌گرایی (یعنی همکاری چند کشور با یک‌دیگر) نه‌تنها یک وسیله‌ی خوب برای انجام کارهاست، بلکه به خودی خود یک هدف بزرگ است
[در طرف مقابل] ما معتقد بودیم که چندجانبه‌گرایی صرفاً در برخی موارد کاربرد دارد: مثلاً وقتی «کواد» [اتحاد چهارجانبه] را میان استرالیا، هند، ژاپن، و آمریکا تقویت کردیم تا برای دفاع از مردممان در برابر چین راهبرد طراحی کنیم.
کارزار بین‌المللی برای دفاع از کشتی‌های عبوری از خلیج فارس در برابر حملات ایران نیز یکی از این موارد بود. اقدامات چندجانبه‌ی ما مهم بودند، اما این را هم می‌دانستیم که استقلال و منافع آمریکا باید در اولویت باشند. پایبند ماندن به یک توافق فقط به این دلیل که ازقبل برقرار بوده، احمقانه است!
اخبار بیشتر درباره
اخبار مرتبط
6
0
655
3
2
443
10
2
676
10
2
676
8
1
552
8
1
552
10
6
667
10
6
667
اخبار بیشتر درباره
پس از این بخوانید
دستنوشتههای منتشر نشده جلالآل احمد؛ خودکشی یا قتل تختی!
کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟
ضررهای شبکه های اجتماعی
نالد به حال زار من!
امیرحسین مدرس مجری فصل جدید «سرزمین شعر» شد
تو شفا می دهی
اندوه از کتاب زمستان اخوان ثالث
صدا کن مرا!
معرفی کتاب لطفا بگو لطفا!
