خانمی هستم با 8 میلیون درآمد ماهانه و صفر تومان پس‌انداز!

خراسان/ خانمی شاغل و 34 ساله‌ام. درآمدم به طور میانگین، ماهی 7 تا 8 میلیون تومان می‌شود اما چون توانایی پس‌انداز ندارم، همیشه هشتم گرو نه است! هر وقت چیز خوبی را ببینم و به آن علاقه‌مند شوم، آن را می‌خرم و همین باعث شده که هیچ پس‌اندازی ته حسابم نباشد. چطور پول خرج کردن‌هایم را مدیریت کنم؟
خواهر گرامی در خصوص مدیریت مالی، ذکر چند نکته لازم است که در ادامه به آن ها اشاره می‌کنم.
حسابداری شخصی داشته باشید
اگر می‌توانید یک دفترچه خرید لوازم و مواد مصرفی تنظیم و در طول هفته تمام مخارج خود از شارژ من کارت تا خرید لوازم و مواد مصرفی و تنقلات و گردش‌های خود را ثبت کنید و آخر هفته جمع بزنید. به این ترتیب شما به یک نمودار دست می‌یابید که درصد مخارج‌تان در آن مشخص می‌شود و می توانید پس از ارزیابی، مخارج بیهوده و قابل جایگزین را شناسایی کنید. مثلا بردن غذا سر کار، حداقل برای دو روز در هفته می‌تواند در ماه، پس‌انداز قابل توجهی شود البته نرم‌افزارهای حسابداری شخصی متناسب با گوشی هم زیاد است. اگر علاقه به یادداشت‌برداری ندارید، از این نرم‌افزارها کمک بگیرید.
فهرست نیازمندی‌هایتان را تهیه کنید
طبق یک فهرست، نیازمندی‌هایتان را اولویت‌بندی کنید. اهداف بلندمدت مثل خرید خانه، خودرو یا وسایل گران‌قیمت را در اولویت اول قرار دهید و دو سوم پول را برای آن‌ها کنار بگذارید تا تکلیف بقیه خرج و مخارج مشخص شود. توصیه می‌کنم مراقب از دست رفتن بهای پول در گذر زمان باشید و گزینه مناسبی برای سرمایه‌گذاری پس انداز خود در نظر بگیرید تا سود شما دو برابر شود و پول تان راکد نباشد.
شاید به اختلال خرید اجباری مبتلا شدید
مراقب تصمیم‌گیری‌های احساسی‌تان در خرج کردن باشید. اگر خسته‌اید یا تنش دارید یا برای گذر از یک سختی قصد پاداش به خود را دارید، تصمیم آنی نگیرید و آن را موکول کنید به حداقل ۲۴ ساعت بعد تا مطمئن شوید تصمیم به خرید بر اساس نیاز است نه انگیزه احساسی. واقعیت این است افرادی که به خرید کردن علاقه زیادی دارند معمولا از اختلالی به نام وسواس به خرید یا شاپوهولویسم رنج می‌برند، اختلالی که مشخصه آن وسواس در رفتار خرید است که نتایج منفی‌ در پی دارد. این اختلال با احساس نیاز شدید و غیرقابل کنترل به خرید تجربه می‌شود. فرد مبتلا به این اختلال در مواجهه با احساسات گوناگون مانند استرس یا نگرانی، تمایل بالایی به خریدهای غیرضروری پیدا می‌کند. بیمار با خرید، تنش و اضطرابش کاهش می یابد ولی پس از خرید، احساس ندامت و پشیمانی می‌کند.