آیا پلاتین بکار رفته برای درمان شکستگی باید بعدا خارج شود؟
بهداشت نیوز/ امروزه بسیاری از شکستگی‌ها با عمل جراحی درمان می‌شوند و در اغلب این شکستگی‌ها برای بیحرکت کردن قطعات شکسته شده از وسایل فلزی استفاده می‌شود که به آنها ایمپلنت می‌گویند. از انواع مختلفی از ایمپلنت‌ها استفاده می‌شود، ولی آیا این وسایل فلزی بعد از جوش خوردن شکستگی باید همچنان در بدن باقی بمانند یا باید خارج شوند.
جنس پلاتین از چیست؟
در ابتدا بهتر است این نکته روشن شود که گرچه بسیاری از مردم به این وسایل فلزی، پلاتین می‌گویند، ولی جنس این ایمپلنت‌ها از پلاتین یا طلای سفید نیست. این وسایل اکثرا از آلیاژی از فولاد بنام فولاد ضد زنگ ساخته شده که ترکیبی از آهن، کروم و نیکل است. بدن انسان با این آلیاژ سازگار بوده و نسبت به آن واکنشی نشان نمی‌دهد. این آلیاژ همچنین در داخل بدن انسان دچار خوردگی نمی‌شود. گاهی از اوقات از تیتانیوم هم برای ساختن ایمپلنت‌ها استفاده می‌شود. ایمپلنت‌هایی که قسمت اعظم آنها در خارج از بدن انسان قرار دارند، عموما بعد از جوش خوردن شکستگی خارج می‌شوند.
از چه پلاتین‌هایی در عمل جراحی شکستگی استخوان استفاده می‌شود؟
ثابت‌کننده‌های خارجی (اکسترنال فیکساتورها) از این دسته‌اند. این وسایل معمولا بعد از گذشت چند هفته تا چند ماه توسط پزشک معالج و در کلینیک ( بدون نیاز به بیهوشی) خارج می‌شوند.
وسیله دیگر «پین» است که پزشک جراح از آن برای بیحرکت کردن شکستگی‌ها استفاده می‌کند. گاهی اوقات بخصوص در شکستگی‌های دست، بعد از جراحی سر پین در خارج از پوست باقی می‌ماند. در این موارد پس از گذشت چند هفته که قطعات شکسته شده به اندازه کافی به یکدیگر می‌چسبند پین‌ها در کلینیک به توسط پزشک ارتوپد خارج می‌شوند.
پین‌ها اگر به تنهایی در داخل استخوان‌ها به‌کار برده شوند، معمولا نیازی به خارج شدن نداشته و می‌توانند تا آخر عمر بدون ایجاد مشکلی در بدن باقی بمانند. در مواردی که سر پین زیر پوست باشد و بیمار را اذیت کند ممکن است نیاز به خارج کردن آن باشد. بعضی از پین‌ها همیشه به‌طور موقت گذاشته می‌شوند و بعد از مدتی باید خارج شوند. مثلا در دررفتگی مفصل پایینی بین دو استخوان ساق پا، پزشک جراح این دو استخوان را پس از جااندازی با یک پین به یکدیگر متصل می‌کند. این پین معمولا پس از شش هفته از مچ پا خارج می‌شود.
پلاک‌ها از ایمپلنت‌هایی هستند که از آنها برای بیحرکت کردن شکستگی‌ها استفاده می‌شود. از این وسایل برای بیحرکت کردن شکستگی‌های بازو، ساعد، لگن، ران و ساق استفاده می‌شود. پلاک‌ها از استخوان محکم‌ترند. بنابراین پس از جوش خوردن شکستگی نیروهایی که به استخوان وارد می‌شود، همچنان توسط پلاک روی استخوان جذب می‌شود. این پدیده موجب می‌شود تا در درازمدت استخوان تحت فشار و نیروهای خارجی قرار نگیرد. در ظاهر امر این چیز خوبی است ولی، این طور نیست.
در چه موارد دیگری پلاتین بعد از جراحی شکستگی باید خارج شود؟
در موارد زیر جدای از اینکه از چه ایمپلنتی استفاده شده، بعد از جوش خوردن شکستگی، ایمپلنت را خارج می‌کنند:
فشار موضعی پیچ و پلاک: اگر قسمتی از ایمپلنت از استخوان بیرون زده و برجسته باشد و این بیرون زدگی زیر پوست لمس شده و بیمار را اذیت کند یا روی مفصل کناری یا عروق و اعصاب یا تاندون ها یا عضلات اطرافش فشار آورده، مانع کارکرد مناسب آنها شود، این ایمپلنت باید به‌وسیله عمل جراحی از بدن خارج شود.
جابه‌جا شدن پلاتین: اگر ایمپلنت از جای خود جابجا شود و بعد از جابجایی مشکلات حالت قبل را بوجود آورد باید خارج شود.
عفونت استخوان: گاهی اوقات محل جراحی عفونت می‌کند. در این موارد میکروب ها به سطح فلزی ایمپلنت چسبیده و غشایی در اطراف خود ترشح می‌کنند که مانع از نفوذ آنتی‌بیوتیک‌ها می‌شود. این پدیده موجب می‌شود درمان عفونت مشکل شود. در این موارد اگر ایمپلنت در جای خود محکم باشد و قطعات شکسته شده را به خوبی در جای خودشان نگه داشته باشد و شکستگی جوش نخورده باشد، پزشک جراح ایمپلنت را خارج می‌کند.
در مورد ذکر شده اگر شکستگی هنوز جوش نخورده باشد پزشک معالج صبر می‌کند تا جوش خوردگی کامل شود و سپس ایمپلنت را خارج می‌کند. اگر ایمپلنت به‌کار رفته قطعات شکسته شده را محکم نگرفته باشد، حتی با وجود جوش نخوردن شکستگی باید خارج شود. در این موارد پزشک جراح پس از خارج کردن ایمپلنت، برای بیحرکت کردن قطعات شکسته شده معمولا از تثبیت کننده خارجی یا اکسترنال فیکساتور استفاده می‌کند.
انواع شکستگی
شکستگی‌ها را می‌توان از یک نظر به دو دسته باز و بسته تقسیم‌بندی کرد.
1-شکستگی‌های باز استخوان: شکستگی باز به دسته‌ای از شکستگی‌ها می‌گویند که در آنها بر اثر زخمی که ایجاد شده، محل شکستگی به فضای بیرون راه پیدا کرده است. این فضای بیرون لزوما بیرون از بدن نیست. بطور مثال اگر شکستگی استخوان لگن طوری باشد که استخوان شکسته شده دیواره روده را پاره کند و به داخل فضای روده برود، آن را شکستگی باز می‌نامند، و یا هنگامی که یک دنده شکسته شده بافت ریه را سوراخ کرده و به داخل کیسه‌های هوایی ریه برود، در واقع با فضای بیرون ارتباط پیدا کرده و نام شکستگی باز را به خود می‌گیرد. مثال ساده این شکستگی‌ها وقتی است که لبه تیز قطعه شکسته شده پوست را سوراخ کرده و از آن بیرون می‌زند. در این حال زخمی ایجاد شده و این زخم استخوان را به فضای بیرون ارتباط می‌دهد. توجه به این نکته مهم است که وجود یک زخم پوستی، هر چند وسیع و بزرگ روی محل شکستگی اندام، لزوما به معنای باز بودن شکستگی نیست. اهمیت این دسته از شکستگی‌ها اتفاقا همین ارتباط فضای بیرون و داخل است، چون از همین راه است که میکروب‌ها می‌توانند به محل شکستگی وارد شده و موجب عوارض متعددی مثل عفونت در آن ناحیه شوند. احتمال عفونت در شکستگی‌های بسته بسیار کم است، مگر اینکه عمل جراحی در محل شکسته شده انجام شده باشد. خطر دیگری که در این دسته از شکستگی‌ها وجود دارد و اهمیت آنها را بیشتر می‌کند، احتمال خونریزی از محل زخم است. به بیان دیگر این احتمال وجود دارد که مقدار زیادی از خون بدن از طریق همین زخم از دست برود. شکستگی‌های باز را به سه گروه تقسیم می‌کنند:
گروه یک: در این گروه، طول زخم ایجاد شده کمتر از یک سانتی‌متر است. زخم تمیز بوده و آسیب عضلات مختصر است. شکستگی‌ها ساده هستند
گروه دو: در این گروه، طول زخم بین یک تا ده سانتی‌متر است. آسیب عضلات و دیگر بافت‌های نرم وجود دارد، ولی شدید نیست. شکستگی ممکن است چند تکه‌ای باشد.
گروه سه: در این گروه، طول زخم بیش از ده سانتی‌متر است. زخم آلوده بوده و آسیب بافت‌های نرم مانند عضلات و عروق و اعصاب زیاد است. شکستگی ها غالبا چند تکه‌ای هستند
خبرهای بیشتر درباره ی
٠ نفر در مورد این مطلب نظر داده اند
برای ارسال نظر لطفا از طریق اپلیکیشن آخرین خبر اقدام فرمایید
