اتفاقات جالبی که برای گردشگران کارکشته در سفرهایشان رخ داده اند

همگردی/ هر گردشگری حداقل یک داستان خیلی جالب برای گفتن دارد؛ هر چقدر شما بیشتر در حال گشت و گذار و کاوش جهان باشید، شانس اینکه چیزی منحصر بفرد و خارق العاده را تجربه کرده باشید، بیشتر می شود. در این نوشتار، بهترین داستان های کوتاه سفر از گردشگران باتجربه و کارکشته را برایتان نوشته ایم. این داستان های جالب را بخوانید و در تجربیات و خاطرات بیادماندنی این گردشگران شریک باشید.

عشق در کاهوی اول
ژولیت Juliette می نویسد: من و خواهرم روی صندلی های آفتابگیرمان تکیه داده بودیم و در ساحل نیو Niue جزیره کوچکی در اقیانوس آرام جنوبی که کمتر از 1000 نفر سکنه دارد، به افق اقیانوس خیره شده بودیم. ما تنها نفراتی بودیم که در آن مرکز اقامت داشتیم. همزمان، این مرکز اقامتی در حال بازسازی بود و چندین مرد نیوزیلندی قوی هیکل با پوست های تیره در حال انجام این کار بودند. از آنجایی که افراد زیادی برای همصحبتی در آن مکان وجود نداشتند، من و خواهرم با برخی از این کارگران همصحبت شدیم. آخر همان روز از طرف آنها دعوت شده که شب بعدی به یک کلوب برویم. عشق نوشکفته ای بین من و یکی از آن کارگران شکل گرفت و خواهرم که تازه ازدواج کرده بود، سعی داشت به عنوان حامی همراه من باشد. هر روز صبح که بیدار می شدیم، این کارگران را از بالکن محل اقامتمان می دیدیم که در حال کار هستند و انواع ابزار را به این سو و آن سو می برند. خیلی به سر و صدای ساخت و ساز اهمیت نمی دادیم، چرا که دیگر با این کارگران طرح دوستی و صمیمیت ریخته بودیم. مناظر اقیانوس هم فوق العاده بودند و اجازه نمی دادند سر و صدا خیلی اذیتمان کند. کارگری که به من علاقمند شده بود، مرتب به ما سر می زد و در مورد اینکه به کجاهای آن جزیره سر بزنیم، توصیه های خوبی ارائه می داد. او مرتبا به ما می گفت باید حتما سری به مزرعه کاهو و گوجه های هیدروپونیک (آب کشت و بدون استفاده از خاک) بزنیم. صبح روز بعد وقتی در آپارتمان خود را باز کردیم تا بیرون برویم، پشت در یک جعبه کاهو و گوجه هیدروپونیک قرار داشت. این کارگر خوش فکر می دانست راه رسیدن به قلب زنان غذا و خوراکی است، نه گل. چهار سال بعد، با هم ازدواج کردیم و این مرد هم اکنون همسر من است.

ملاقات با رئیس جمهور اکوادور
دین Dane می نویسد: بهترین داستان سفرهای من مربوط به زمانی است که در یک شهر کوچک در سواحل جنوبی اکوادور به نام سالیناس Salinas بودم. هر روز با یکی از دوستانم که اهل آن شهر بود، به وقت گذرانی و موج سواری مشغول می شدم تا اینکه بالاخره تصمیم گرفتم به سمت شمال این کشور بروم. در مورد یک موج در بخش های شمالی شنیده بودم که بسیار عالی بود؛ اما امکان موج سواری روی آن وجود نداشت، چرا که برای رسیدن به آن بخش از ساحل می بایست به طور یواشکی از یک پایگاه نظامی هوایی عبور می کردیم. یک روز دوستم به من گفت که بهتر است سعی خودمان را بکنیم و تصمیم گرفتیم این کار را انجام دهیم. در نگاه اول، خیلی مسخره به نظر می آمدیم. من و او روی دست ها و زانوهایمان و بین بوته ها در حال چهار دست و پا راه رفتن بودیم و سعی داشتیم از یک منطقه تیراندازی و در حالی که همه در حال تمرین تیراندازی بودند، عبور کنیم. بالاخره، خودمان را به ساحل رساندیم، لباس هایمان را عوض کردیم و به سوی اقیانوس دویدیم. نزدیک به 15 دقیقه در آب بودیم که دو مرد قوی هیکل با اسلحه به ساحل آمدند و شروع به فریاد زدن و سوت زدن کردند. ما چند بار دیگر روی موج ها سوار شدیم و به موج سواری ادامه دادیم. آن دو مرد فوق العاده ناراحت و عصبانی بودند. من و دوستم می دانستیم کار اشتباهی انجام می دهیم؛ اما با این وجود خودمان را به آن راه زده بودیم. وقتی دیگر نزدیک بود ما را از آب بیرون بکشند، یک مرد و همسرش به سمت ما آمدند. آن مرد از ما پرسید که روزمان چگونه بوده و آیا از موج سواری لذت برده ایم یا خیر. ما جواب مثبت دادیم و او لبخند زد و همراه با همسرش از ما دور شد. سپس، دوست اکوادوری ام به من گفت که آن مرد رئیس جمهور اکوادور بوده است. همه چیز بسیار سریع اتفاق افتاد و بعد از چند ثانیه ما در یک وسیله نقلیه نظامی بودیم و به یک ساختمان کوچک منتقل شدیم. مدت کوتاهی بعد از آن، مرا آزاد کردند و یک برگه هشدار به من دادند که روی آن نوشته بود هرگز نباید به آن منطقه بازگردم.

حمله یک شیر کوهی یا پوما در جنگل های بولیوی
در اعماق جنگل بولیوی و تنها بودم و این حیوان شکارگر درنده دور بدنم پیچیده بود و نفس گرمش را روی صورتم حس می کردم. زمانیکه برای کار داوطلبانه به یک منطقه حفاظت شده حیوانات در بولیوی رفته بودم، انواع خراش و گاز گرفتگی توسط میمون ها را تجربه کرده بودم. برای کسانی که با کوله پشتی سفر می کنند، اینکه در ساعات پایانی روز، زخم های تازه شان را به یکدیگر نشان دهند، چیز عجیبی نیست و معمول است؛ اما هیچکس چنین داستانی برای گفتن ندارد. جشنی که شب گذشته در آن شرکت کرده بودم تا نزدیک صبح طول کشید؛ آنهایی که مسئول حیوانات بزرگتر بوده، در جلسه صبح فردای جشن شرکت نکرده بودند؛ اما من خودم را به منطقه حفاظت شده رساندم و قبول کردم برای کمک به شیر کوهی (پوما) بروم. با اینکه برای این کار نیاز به ماه ها تمرین و آموزش وجود دارد و می بایست حیوان مورد نظر با شما آشنایی داشته باشد، قبول کردم این کار را انجام دهم. بعد از یک ساعت جنگل نوردی، یکی از اعضای تیم و من به نزدیکی شیر کوهی رسیدیم. این گربه غول پیکر با حس کاملا آشکار بیزاری به من غرید. این حرکت شیر کوهی ما را از ادامه کارمان باز نداشت. ما به منطقه ویژه او رفتیم، دو طناب به قلاده شیر کوهی بستیم و سعی کردیم پیاده روی در جنگل را با او شروع کنیم. شیر کوهی که به طور آشکار از وجود من در آن موقعیت ناخشنود بود، با تردید قدم به جلو گذاشت. بعد از تنها دو دقیقه، او توقف کرد، به سوی من برگشت و در حالیکه در چشمان من خیره شده بود، غرش کرد. در همان حال که این حیوان وحشی با فاصله بیش از سه متر در هوا به سمت من می پرید، من با درماندگی او را تماشا می کردم. در یک لحظه پاهای قویش را دور کمر من پیچید، بازوهای قدرتمندش را به دور گلویم گرفت و دندان هایش را روی پیشانیم فشار داد. صدای جیغ عضو دیگر تیم را شنیدم؛ اما نمی توانستم حرکت کنم. در حالیکه کاملا بی حرکت ایستاده بودم، بدترین ها را در ذهنم پیش بینی می کردم. البته این حرکت کاملا طبیعی به نظر می رسید؛ چرخه زندگی همین است. از آنجایی که در حال از هوش رفتن بودم، صدای جیغ همکارم در گوش هایم ضعیف و ضعیف تر می شد تا اینکه ناگهان احساس رهایی کردم. شیر کوهی مرا رها کرد و عقب رفت. همکارم فریاد کشید: "کف دستت را سمت حیوان بگیر." من بلافاصله این کار را انجام دادم. گربه بزرگ دوباره به سمت من قدم برداشت و شروع به لیس زدن کف دستم کرد. قضیه همان بود؛ او متوجه شد که من متوجه شده ام سلطان جنگل کیست. بعد از آن با هم دوست شدیم. داوطلب شدن برای کمک به حیوانات یک روش عالی برای انجام فعالیت های مثبت برای جهانیان است. البته، بهتر است پیشاپیش آموزش های لازم را دیده باشید تا داستان های بد و غافلگیر کننده ای مانند داستان من را تجربه نکنید.

دستگیر شدن در گانسو
وندی Wendy می نویسد: داستان کوتاه من در مورد تجربیات سفر، به آسیا مرتبط است. در اولین سفر من و همسرم به چین که یکی از مقاصد گردشگری مورد علاقه مان بود، قرار شد از صومعه خانه لابرانگ Labrang Monastery بازدید کنیم. این صومعه خانه که در استان دورافتاده گانسو قرار دارد، یک مکان مقدس و محلی زیارتی برای بوداییان تبتی بشمار می رود. هیچ کدام از ما زبان چینی را بلد نبودیم، بنابراین رساندن خودمان به جایی که می خواستیم برویم، بسیار سخت به نظر می رسید. ما متوجه نمی شدیم چرا همه راننده های اتوبوس درخواست ما برای اینکه ما را به مرکز حمل و نقلی که وسایل نقلیه ویژه صومعه خانه قرار داشتند، برسانند رد می کردند. وقتی بالاخره یکی از آنها قبول کرد ما را به آن مرکز برساند، قبل از رسیدن به آن مرکز حمل و نقل و زمانیکه به حاشیه شهر رسیده بودیم، ما را مجبور کرد پیاده شویم. من و همسرم از آنجایی که گیج شده بودیم و نمی دانستیم چه کار دیگری می توانیم انجام دهیم، شروع به راه رفتن در جهت مرکز حمل و نقل کردیم. هنوز قدری راه نرفته بودیم که دو خودروی پلیس به سمتمان آمدند و ناگهان با شش پلیس که لباس های پلیس ضربت پوشیده بودند، محاصره شدیم. آنها ما را به نزد رئیسشان بردند که خوشبختانه یک مرد خوش برخورد تبتی بود و آنقدر انگلیسی می دانست که برایمان توضیح دهد چه اتفاقی افتاده است. حکومت چین بخاطر اعتراضات بومی های تبتی در آن منطقه بتازگی ورود به آن بخش از گانسو را برای گردشگران خارجی ممنوع اعلام کرده بود. بعد از اینکه با یک ناهار خوشمزه از غذاهای گیاهی چینی از ما پذیرایی شد، رئیس پلیس ما را به بخش غیرممنوع برد و از اینکه سوار اتوبوسی شویم که ما را به جای قبلی برساند، مطمئن شد. ما هرگز نتوانستیم در آن سفر به صومعه خانه لابرانگ Labrang Monastery برویم؛ اما در آن لحظه خوشحال بودیم که سر از زندان های چین در نیاوردیم. همین الان که این داستان را می نویسم، با همسرم در مغولستان هستیم و برنامه داریم که تا دو هفته دیگر به چین سفر کنیم. به ما گفته اند که صومعه خانه لابرانگ Labrang Monastery به روی خارجی ها باز شده است؛ بنابراین، ده سال بعد می خواهیم یکبار دیگر این کار را امتحان کنیم. امیدواریم این بار دیگر دستگیر نشویم و داستان های فوق العاده ای برای نوشتن و گفتن داشته باشیم.

حمله مار در ویتنام
لینا Lina می نویسد: یکی از بهترین داستان های کوتاهی که از سفرهایم دارم، مربوط به ویتنام است. آن روز خاص ما از هشت صبح سوار بر دوچرخه بودیم و قرار بود فاصله 128 کیلومتری بین هیو Hue و هوآ آن Hoi An را دوچرخه سواری کنیم. سه ساعت از این سفر گذشته بود. من و دیوید David روی یک دوچرخه بودیم و دوستمان جان Jon، روی دوچرخه جلویی بود تا راه را نشانمان دهد. وقتی قصد داشتیم وارد آخرین جاده روستایی شویم و به سمت اتوبان برویم، چیزی جلویمان در جاده دیدیم. آن چیز جلوتر از جان Jon قرار داشت و از آن چیزهایی بود که تا به نزدیک آن نمی رسیدی، نمی توانستی بگویی چیست. در یک لحظه، دیدیم که جان پاهایش را به سرعت بالا برد، چرا که یک مار بسیار بزرگ در لحظه ای که او از نزدیکیش رد می شد، به سمت پاهایش حمله برده بود. از آنجایی که من از مارها خیلی خیلی می ترسم، نزدیک بود سکته کنم. اصلا دلم نمی خواست این جانور بزرگ به من هم حمله کند. مار را که رد کردیم، از دوچرخه هایمان پیاده شدیم، خندیدیم و شروع کردیم به صحبت کردن در مورد اندازه بزرگ مار؛ تا اینکه متوجه شدیم یک مرد محلی با یک چوب بلند در جاده به سمت ما می دود. او با هیجان سر ما داد می زد و به جاده اشاره می کرد. ظاهرا مارهایی که این اندازه بزرگ هستند بیش از 1.2 میلیون دونگ ارزش دارند و آن مرد بخاطر گرفتن این جانور بسیار بزرگ بی اندازه خوشحال بود. او از ما در مورد مار سوال کرد و سپس به درون علفزاری که در کنار زمین های برنج قرار داشت، رفت. این حرکت باعث شد مار به سمت زمین برنج برود و تعقیب و گریز او و آن مرد به یک رقص جالب بین آن دو تبدیل شد. هر کدام دیگری را به چالش کشیدند تا اینکه مرد از فرصت استفاده کرد و با دستان خالی سر مار را در دست گرفت. او در حالیکه به سمت جاده می آمد، با غرور به ما لبخند زد. مار را به ما نشان داد و سپس به همان نرمی که ظاهر شده بود، راهش را به سمت خانه اش پیش گرفت؛ آنهم مار در دست. این صحنه ای نیست که بتوانید هر روز آن را ببینید. این خاطره قطعا از آن دسته داستان های جالب سفر بوده که ما هرگز فراموشش نخواهیم کرد.حمله مار در ویتنام

یک پرواز دیوانه وار با یک کودک هایپراکتیو
الکسیس Alexis می نویسد: من و همسرم خاطرات و داستان های فراموش نشدنی و خنده دار متعددی از سفرهایمان داریم، چرا که با دو کودک پر انرژی دو ساله و چهار ساله سفر می کنیم؛ اما این داستان یکی از بهترین ها بشمار می رود. بنظر ما هر پدر یا مادری که با کودکان کم سن و سال سوار هواپیما شده باشد، می تواند با این داستان همذات پنداری کند. آن روز ما در راه بازگشت به خانه از سالت لیک سیتی به بالتیمور بودیم؛ پرواز ما یک پرواز پنج ساعته بود؛ بنابراین همسرم پیشنهاد داد که به پسر پر انرژیمان که او را با نام های مستعار طوفان، گردباد، توپ آتش و نابود کننده صدا می کنیم، قرص آرام بخش دهیم تا پرواز طولانیمان آسان تر شود. محدود کردن یک پسربچه کوچک به پنج ساعت نشستن در یک صندلی اصلا جالب نیست؛ اما ایده سفر با یک کودک خوابیده بسیار جالب تر بنظر می رسد. چندی قبل، زمانیکه بیمار بود، به او قرص آرام بخش داده بودیم و او کل پرواز را خوابیده بود؛ بنابراین فکر کردیم اگر دوباره آن کار را انجام دهیم، همان نتیجه را می گیریم. اما اینطور که بعدها فهمیدیم، برخی از کودکان به قرص های آرام بخش عکس العمل معکوس نشان می دهند و به جهنم تبدیل می شوند. آن روز دقیقا همین اتفاق افتاد. فکر می کنم همه در آن پرواز بخصوص کسانی که نزدیک به او نشسته بودند، دلشان می خواست او را بکشند یا حداقل دهان او را با یک دهان بند یا چسب ببندند. یکی از مهمانداران که قبلا به عنوان پرستار بچه کار کرده بود، از همان ابتدا متوجه موضوع شد و حدس زد که این رفتار بخاطر مصرف قرص آرام بخش باشد. در میانه همین رفتار دیوانه وار، این کودک هایپراکتیو را به دستشویی جلوی هواپیما بردم تا پوشک او را عوض کنم. وقتی او را به صندلی هایمان بازگرداندم، ناگهان با سرعت درون راهروی بین صندلی ها شروع به دویدن کرد. با توجه به اینکه از من بسیار کوچکتر بود و توانایی جهت عوض کردن سریع در راهروی بین صندلی ها را داشت، بسیار سریع و چابک بود و من نتوانستم او را بگیرم؛ در نتیجه تا آخر راهروی هواپیما دوید. همسرم می گفت که چیزی مانند فلش نور را در حال عبور دیده و بعد مرا دیده است که می دوم و نام پسرمان را صدا می زنم. این تصویر بنظر او خنده دار می آمد؛ اما از نظر من اصلا خنده دار نبود. هر دوی ما امروز به این خاطره وحشتناک می خندیم؛ اما دیگر هرگز آن اشتباه را تکرار نخواهیم کرد. خلاصه از این داستان نتیجه بگیرید که نباید با دادن قرص آرام بخش به کودکتان او را به یک شیطان واقعی تبدیل کنید.

ماجراجویی با یک غریبه در فرانسه
باربارا Barbara می نویسد: یکی از بهترین داستان ها از تجربیات سفر من، داستانی است در مورد سفر جاده ای رمانتیک با مردی که او را تنها 5 دقیقه در جشنی در جنوب فرانسه ملاقات کرده بودم. بعد از این ملاقات کوتاه در حدود یک ماه در فیسبوک با هم در ارتباط بودیم و سپس تصمیم گرفتیم در هتلی در فلورانس با هم ملاقات کنیم و در توسکانی ایتالیا به گشت و گذار و سفر مشغول شویم. در مورد برنامه سفرمان با هم توافق کردیم و سپس او از وین و من از میلان به فلورانس آمدیم. یک خودروی فیات کرایه کردیم و آخر هفته طولانی خود را به سفر در توسکانی گذراندیم. در این سفر جاده ای خاطره انگیز، از برخی از رمانتیک ترین شهرهای ایتالیا دیدن کردیم. ماجراجویی دو نفره ما خارق العاده بود. هر دوی ما از این سفر بسیار لذت بردیم و سفرهای دیگری را هم در آینده ترتیب دادیم. نتیجه این داستان این است که گاهی بهتر است از محدوده آسایش خود بیرون بیاییم و به غریبه ها شانس دهیم با ما وقت بگذرانند؛ شاید به همسفران فوق العاده ای تبدیل شوند.