تناقض‌های آمریکایی در ایده تمدید تحریم تسلیحاتی ایران

میزان/ پایان تحریم تسلیحاتی کشورمان براساس مفاد توافق هسته ای، به چالشی مهم برای واشنگتن مبدل شده که به صورت یکجانبه این توافق را ترک کرده است.

تحریم تسلیحاتی ایران که براساس قطعنامه ۲۲۳۱ اعمال شده بود، در ۱۷ اکتبر سال جاری (۲۶ مهر) و در قالب بند‌های توافق هسته ای، منقضی می‌شود.
این موضوع اکنون به چالشی مهم برای دولت آمریکا مبدل شده است.
موضوع پایان تحریم‌های تسلیحاتی ایران براساس یکی از مفاد توافق هسته‌ای ایران، در ماه‌های اخیر به چالشی جدی برای دولت آمریکا مبدل شده که در ماه مه سال ۲۰۱۸ به صورت یکجانبه توافق مذکور را ترک کرد.
این بند که به صورت چشمگیری به محدودیت‌های تسلیحاتی ایران پایان می‌دهد، چهار ماه دیگر منقضی می‌شود؛ موضوعی که «واشنگتن» به شدت با آن مخالف است و توان خود را برای مانع تراشی به کار بسته است.
پایگاه اینترنتی «آرمز کنترل» در گزارشی به تناقض‌های پدید آمده برای واشنگتن در موضوع تحریم تسلیحاتی ایران پرداخته و آن را تشریح می‌کند.
بنابر این گزارش، تاکید آمریکا بر اعمال مجدد تحریم‌ها چه به صورت بازگشت به توافق هسته‌ای برای دستیابی به این هدف و چه از طریق ارائه قطعنامه جدید، به انحلال کامل توافق منجر می‌شود؛ ضمن اینکه اعمال مجدد تحریم‌ها در هر یک از دو شکل مذکور، اساسا بازگشت آمریکا به توافق هسته‌ای را ناممکن می‌کند؛ چرا که هم ایران و هم دیگر طرف‌های توافق هسته‌ای مخالفت عمیق خود را با اعمال مجدد تحریم‌های تسلیحاتی اعلام کرده اند.
این مخالفت‌ها را به ویژه می‌توان در موضع گیری صریح و رسمی «چین» و «روسیه» به عنوان دو کشور امضاکننده توافق هسته‌ای مشاهده کرد.
اصرار آمریکا برای ممانعت از انقضای تحریم‌ها و تاکید بر استفاده از همه گزینه‌های دیپلماتیک، نیز نمی‌تواند نتیجه مطلوبی را در پی داشته باشد؛ این امر به کارزار دیپلماتیک دقیقی نیاز دارد که آمریکا تاکنون در آن ناکام بوده است.
گزینه‌های پیش روی آمریکا در این راستا عبارتند از قطعنامه مستقل در شورای امنیت برای اعمال تحریم تسلیحاتی جدید در مورد ایران که یقینا توسط چهار عضو دیگر توافق هسته‌ای که عضو دائم شورای امنیت بوده و حق وتو دارند، رد می‌شود.
آمریکا هنوز قطعنامه ادعایی را معرفی نکرده است اگرچه برخی از گزارش‌ها از ارائه بخشی از پیش نویس آن به کشور‌های اروپایی حکایت دارند.
گزینه دوم نیز، اعمال تحریم‌های یکجانبه است که کارآمدی اش تاکنون ثابت نشده و مورد انتقاد بین المللی قرار گرفته است.