جلوگیری از فلج شدن بلافاصله پس از تصادف

ايسنا/ پژوهشگران دانشگاه ميشيگان آمريکا موفق به توسعه نانوذراتي شده‌اند که در صورت تزريق بلافاصله پس از وقوع حادثه براي ستون فقرات، مي‌تواند از آسيب نخاعي جلوگيري کند. هنگامي که آسيب نخاعي اتفاق مي‌افتد، گاهي اوقات اين سيستم ايمني خود بدن است که باعث فلجي مي‌شود. در آينده‌اي نه چندان دور مي‌توان با تزريق نانوذرات در محل آسيب ديدگي، سلول‌هاي ايمني بدن را کنترل کرد تا مانع از اين عارضه شوند. سلول‌هاي ايمني بدن به طور معمول وقتي که به محل آسيب رسيدگي سفر مي‌کنند، با پاکسازي آثار جراحت و آغاز فرآيند بهبود به بازسازي کمک مي‌کنند. با اين حال، بافت‌هاي عصبي سيستم عصبي مرکزي مي‌توانند با فعاليت شديد اين سلول‌ها آسيب ببينند. اين بافت‌ها به طور معمول توسط يک غشا به نام سد خوني مغزي از آسيب سلول‌هاي ايمني محافظت مي‌شوند. در صورتي که آسيب نخاعي اتفاق بيفتد، اين سد شکسته مي‌شود و سلول‌هاي ايمني وارد بافت‌هاي عصبي مي‌شوند. وقتي اين اتفاق مي‌افتد، التهاب ايجاد شده نورون‌ها را مي‌کشد، امکان ارتباط مؤثر سلول‌هاي عصبي را از بين مي‌برد و زخم‌هايي را ايجاد مي‌کند که سلول‌هاي عصبي را از بازسازي بازمي‌دارد. در بعضي موارد، يک يا چند مورد از اين عوامل باعث فلج شدن آني مي‌شود. اين جايي است که نانوذرات جديد وارد مي‌شوند. سد خوني مغزي يا در اصطلاح پزشکي "BBB" محدوده جداکننده بين مايع برون‌سلولي مغز در سيستم اعصاب مرکزي و جريان خون گردشي در بدن است، به طوري که اگر مواد رنگي به درون خون تزريق شود مي‌توان مشاهده کرد که از اين ماده درون مغز اثري ديده نمي‌شود. اين پرده يا سد از مويرگ‌هاي ويژه تشکيل شده که بر خلاف ساختار عادي در مويرگ‌ها داراي منافذ معمول نبوده و اتصال بين سلولي در آن‌ها از نوع اتصال محکم است و در نتيجه بسياري از مولکول‌ها و ريز مولکول‌ها و همچنين باکتري‌ها قادر به گذشتن از آن‌ها از طريق انتشار و رسيدن به مايع مغزي نخاعي در مغز نيستند. متقابلاً سطح اندوتليال اين مويرگ‌ها از پروتئين‌هاي ويژه پوشيده شده که توسط آن‌ها ورود گلوکز به مغز به عنوان تغذيه امکان‌پذير مي‌شود. همچنين تبادل گازي (اکسيژن- دي‌اکسيد کربن) بين خون گردشي و مغز از اين سد بدون مشکل قابل انجام است. اين نانوذرات که در دانشگاه ميشيگان توسعه يافته‌اند از يک پليمر زيست تخريب‌پذير موسوم به "پلي(لاکتيد-کوگليکوئيد)" poly(lactide-coglycolide)) ساخته شده‌اند و حاوي هيچ دارويي هم نيستند که به طور بالقوه بتواند باعث عوارض جانبي شود. در عوض، آنها به سلول‌هاي ايمني بدن که در معرض آسيب زدن قرار دارند، مي‌چسبند و آنها را مجدداً برنامه‌ريزي مي‌کنند. اين باعث مي‌شود که بسياري از سلول‌ها از محل آسيب دور شوند و آنهايي هم که به محل آسيب مي‌روند، التهاب کمتري ايجاد مي‌کنند، به علاوه کيفيت بازسازي آنها افزايش مي‌يابد. اين نانوذرات در حال حاضر با موفقيت روي موش‌ها آزمايش شده‌اند. اميد است که اين فناوري با توسعه بيشتر بتواند به يک آمپول شبيه به آمپول اپي‌نفرين تبديل شود که بتوان آن را بلافاصله در کوتاه‌ترين زمان ممکن پس از وقوع حادثه تزريق کرد تا مانع از آسيب نخاعي شود. پروفسور لوني شيا" دانشمند سرپرست اين مطالعه مي‌گويد: سيستم ايمني بدن عامل بيماري‌هاي خود ايمني مانند سرطان، تروما و تقريباً همه بيماري‌هاي عصبي است و ابزارهايي که بتوانند سلول‌هاي ايمني را هدف قرار دهند و دوباره آنها را به يک واکنش مطلوب وادار کنند، فرصت بزرگي براي درمان يا مديريت بيماري‌ها هستند. اين تحقيق در نشريه Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است. البته اين اولين بار نيست که ما درباره استفاده از نانوذرات پلي (لاکتيد-کوگليکوئيد) براي حفظ سيستم ايمني بدن از آسيب زدن مي‌شنويم. يک تيم بين المللي از دانشمندان قبلاً از آنها براي محافظت از غلاف ميلين موش‌هاي مبتلا به ام‌اس (مالتيپل اسکلروزيس) استفاده کردند. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد