پیشران هسته‌ای، فاجعه برای تمام ساکنان زمین

گجت نيوز/ شصت و چهار سال پيش از اين که روسيه پروژه موشک کروز با پيشران هسته‌ اي خود را آغاز کند، آمريکا طرح مشابهي را در دست توسعه داشت. داستان اين پروژه مي‌تواند مثال خوبي براي درک ميزان خطر حاصل از تسليحات با پيشران هسته‌ اي باشد. مدتي قبل بود که در جريان يک آزمايش در روسيه، انفجار عظيمي رخ داد که به کشته شدن حداقل 7 نفر انجاميد و باعث آزاد شدن مقاديري از مواد خطرناک پرتوزا شد. در پي اين حادثه ميزان مواد راديواکتيو در اطراف محل حادثه براي مدت کوتاهي به بيش از 20 برابر حالت عادي رسيد و حتي مقامات قصد تخليه کوتاه مدت روستايي در نزديکي محل حادثه را داشتند. ظاهرا انفجار مرتبط با توسعه يک راکتور هسته‌اي کوچک شده بوده است که احتمالا در موشک کروز با پيشران هسته‌ اي روسيه به نام بوروستنيک به کار خواهد رفت. ولاديمير پوتين، رئيس جمهور روسيه، سال گذشته از وجود طرح موشک کروز با پيشران هسته‌ اي خبر داد. اين موشک براي نفوذ به سامانه دفاع موشکي آمريکا به کار خواهد رفت و يکي از تسليحات جديدي است که براي به روز کردن زرادخانه هسته‌اي روسيه در حال توسعه است. اما روسيه اولين کشوري نيس که بر روي چنين ايده‌اي کار کرده است. در سال‌هاي آغازين جنگ سرد، نيروي هوايي آمريکا پروژه “موشک فراصوت ارتفاع پايين” يا به اختصار SLAM خود را آغاز کرد. اسلم يک وسيله بدون سرنشين بسيار بزرگ با پيشران هسته‌ اي بود که 4 ماخ سرعت داشت و برد آن در حدود 182000 کيلومتر (به اندازه 4 بار دور زدن زمين) تخمين زده شده بود. اين سلاح با دارا بودن خصوصيات ذکر شده (پرواز در ارتفاع پايين و دور ماندن از چشم رادارها) براي نفوذ به حريم هوايي شوروي و حمله اتمي به اهداف مختلف در اين کشور طراحي شده بود. اسلم بيشتر شبيه به هواگردهاي بدون سرنشين امروزي بود و در ابتدا تا نقطه‌اي مشخص با کنترل راديويي هدايت مي‌شد و پس از آن با استفاده از سامانه تعقيب عوارض زميني در يک مسير از پيش تعيين شده به پرواز ادامه مي‌داد. بر خلاف موشک کروز که تنها يک کلاهک حمل مي‌کند، اسلم 16 بمب هيدروژني را با خود حمل مي‌کرد و مي‌توانست چندين هدف را در مسير خود نابود کند. در نهايت نيز خود موشک در نقطه پاياني به هدفي اثابت مي‌کرد و باعث ايجاد آلودگي راديواکتيو در آن منطقه مي‌شد. اما مشکل خطراتي بود که استفاده از اين سلاح به همراه داشت و بسياري در آمريکا نسبت به اين خطرات ابراز نگراني کردند. اولين مشکل اموج شوک حاصل از سرعت بالاي موشک بود که مي‌توانست خسارات زيادي را در مسير اسلم بر روي زمين ايجاد کند. دومين و خطرناک ترين مشکل اين سلاح، پخش مواد پرتوزا در مسير آن بود. بر خلاف راکتورهاي نيروگاه‌هاي هسته‌اي که در آن هسته راکتور شديدا محافظت شده و ميزان مواد راديواکتيو آزاد شده در آن‌ها قابل کنترل است، اندازه کوچک راکتور مورد استفاده در پيشران نمي‌تواند همين ميزان از محافظت را ايجاد کند و هواي گرم خارج شده از خروجي آن به مواد پرتوزا آلوده خواهد بود. tory II-C Tory II-A آمريکا دو نمونه از اين پيشران‌ها را با نام‌هاي Tory II-A و Tory II-C توليد و آن‌ها را با موفقيت در صحراي نوادا بر روي زمين آزمايش کرد. در اين آزمايش‌ها، پيشران‌ها بر روي ريل قرار گرفته و براي مدت کوتاهي فعال شدند و مسافتي کمي را پيمودند. اما پس آن دولت آمريکا دريافت که آزمايش پروازي بسيار خطرناک خواهد بود و زير بار انجام آن نرفت. در نهايت با ظهور موشک‌هاي بالستيک اين پروژه در سال 1964 کنار گذاشته شد. تجربه آمريکا در اين زمينه و همچنين حادثه انفجار در روسيه نشان دهنده غير قابل اطمينان بودن موشک با پيشران هسته‌اي و خطرات اين تسليحات هستند و کشورهاي توسعه دهنده، علاوه بر شهروندان ديگر کشورها، به طور قطع شهروندان خود را نيز در معرض فاجعه قرار خواهند داد. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد