بزرگی سیاره مشتری می‌توانست زندگی را از روی زمین محو کند!

گجت نيوز/ تا به ‌حال به بزرگي سياره مشتري فکر کرده‌ايد؟ عظمت اين جرم آسماني بسيار بيشتر از آن چيزي بوده که تصور مي‌کنيم و نقش مشتري در منظومه شمسي غيرقابل جايگزيني است؛ در ادامه با ما همراه باشيد. بزرگي سياره مشتري به حدي بوده که بر اساس اطلاعات موجود، امکان تبديل شدن آن به ستاره‌اي ديگر در منظومه شمسي وجود داشته است. در ادامه با گجت نيوز همراه باشيد تا به بررسي بيشتر اين جرم آسماني شگفت‌انگيز و نقش منحصر به فرد آن در شکل گيري حيات در زمين بپردازيم. بزرگي سياره مشتري تقريبا نيمي از منظومه‌هايي که در کهکشان راه شيري وجود دارند، ميزبان دو يا حتي سه ستاره هستند؛ منظومه شمسي ما و تنها ستاره آن که با نام خورشيد هم شناخته مي‌شود، با اين منظومه‌ها فرق دارد و علاوه بر تمامي ويژگي‌هاي منحصر به فرد آن، وجود مجموعه سياره‌هاي گوناگوني که يکي از آن‌ها ميزبان حيات بوده، منظومه شمسي را متمايز مي‌کند. با اين حال بسياري از متخصصان معتقدند که سياره مشتري بسيار کمتر از آنچه لايق آن بوده، مورد توجه قرار مي‌گيرد و نقش مهم اين جرم آسماني در پايدار نگه داشتن منظومه ما براي کمتر کسي آشکار است. به عنوان مثال اين جرم آسماني به عنوان بزرگ‌ترين سياره در ميان همسايگان زمين شناخته مي‌شود، اما آيا مي‌دانستيد که اگر جرم تمامي سياره‌هاي منظومه را کنار هم بگذاريم، عدد به دست آمده از نصف جرم مشتري هم کمتر خواهد بود؟ از طرف ديگر بزرگي سياره مشتري به حدي بوده که حذف کردن آن از منظومه کل سيستم ستاره‌اي ميزبان سياره ما را به هم مي‌ريزد؛ در واقع اگر هرکدام از سياره‌هاي منظومه شمسي را حذف کنيم، مشکل خاصي در وضعيت منظومه ايجاد نمي‌شود، اما اين مسئله براي مشتري صادق نيست. جالب است بدانيم که ابعاد مشتري آن را به مرز ستاره شدن نزديک کرده است؛ به بيان ديگر اگر اين جرم آسماني ۲۰ برابر از حالت کنوني بزرگ‌تر بود، فشار و دماي فوق‌العاده شديد به وجود آمده در داخل هسته سياره به واسطه جرم بزرگ آن باعث شروع فرآيند گداخت هسته‌اي در سياره مي‌شد و مشتري را در مسير ستاره شدن قرار مي‌داد. گذشته‌اي متفاوت البته شايد ۲۰ برابر بزرگ‌تر بودن کمي زياد به نظر برسد، اما در دنياي ستاره شناسي، اين مقدار جرم به هيچ وجه عدد بزرگي نيست. در زمان شکل‌گيري منظومه شمسي مواد موجود به صورت تکه‌هاي سنگ در نقاط مختلف جمع مي‌شدند تا سياره‌هاي کنوني را به وجود آوردند و گفته شده که بزرگي سياره مشتري به واسطه ابعاد هسته سنگي و يخي داخل آن و همچنين گازهايي بوده که اين هسته با ابعاد ۵ تا ۱۰ برابر زمين به دور خود جمع کرده است. هسته مورد نظر مقدار زيادي از اجرام تشکيل دهنده منظومه شمسي را در ميلياردها سال پيش به دور خود جمع کرد و با جذب مقدار زيادي هيدروژن و هليوم موجود در سيستم ستاره‌اي ما، به حالت گازي کنوني رسيد. با اين وجود گفته شده که وجود تغييرات و تفاوت‌هايي نسبتا جزئي مي‌توانست سرنوشت منظومه ما را به کلي دگرگون کند و مشتري را به جاي يک غول گازي، به ستاره‌اي ديگر در کنار خورشيد تبديل کند. البته بزرگي سياره مشتري و امکان تبديل شدن آن به ستاره احتمال شکل‌گيري سياره‌هاي ديگر را مختل نمي‌کرد و حتي اگر قرار بود که منظومه شمسي يک سيستم دوقلو باشد، باز هم سياره‌هايي مانند زمين و مريخ شکل مي‌گرفتند. با اين حال امکان تشکيل حيات بر روي زمين فوق‌العاده کمتر مي‌شد، چرا که در سيستم‌هاي دو يا چند ستاره‌اي سياره‌هاي موجود به ندرت دماي مورد نياز براي فراهم شدن امکان شکل‌گيري حيات را بر روي خود خواهند داشت. بنابراين مي‌توان متشکر بود که شرايط پيدايش منظومه شمسي به ‌گونه‌اي نبود که با داشتن دو ستاره، ديگر موجودات زنده‌اي بر روي سياره سوم آن حاضر نبودند.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد

instagram.com/akharinkhabar