حرمت ابدی زن و شوهر جوان به دلیل جهل به احکام شرعی

ايسنا/ جهل به يک حکم شرعي در خصوص شرايط و آداب رضاع (شيردادن) موجب حرمت ابدي يک زن و شوهر جوان شد. چندي پيش‌ زوج جواني که کمتر از 5 سال از زندگي مشترکشان گذشته بود و تنها 3 ماه از تولد اولين فرزندشان مي گذشت، عازم سفر حج مي شوند و نوزاد سه ماهه خود را به مادربزرگ مي سپارند تا زمان بازگشت مادر و پدر از نوه خود مراقبت کند. مادر بزرگ که خود او نيز صاحب فرزند نوزادي بوده است، با کمال ميل، مراقبت از نوه خود را مي پذيرد، زيرا از آنجا که خود فرزند نوزادي داشته است، به گمان خود مي تواند همزمان به نوه اش شير دهد. حدود بيش از يک ماه، اين فرزند نزد مادر بزرگِ مادري خويش مراقبت شده و از شير او استفاده مي کند؛ پس از بازگشت پدر و مادر اين نوزاد، فرزند نزد مادر خود بازگردانده مي شود؛ مدتي بعد مادر بزرگ که در جلسه ي روضه‌اي شرکت کرده بود، پس از سخنراني خطيب آن جلسه، از احکام شير دادن به فرزند اطلاع پيدا مي کند و آنجاست که تمام دنيا را در مقابل خود تيره و تار مي بيند. خطيب آن جلسه در رابطه با احکام شير دادن به فرزند، گفته بود " در صورتي که مادربزرگي به فرزند دختر خود شير دهد، مادر و پدر آن نوزاد بر يکديگر حرام ابدي مي شوند و بايد از هم جدا شوند و به هيچ عنوان امکان بازگشت و ازدواج مجدد آن زوج وجود ندارد". مادر بزرگ پس از اين جلسه، از تمامي مراجع براي حکم شرعي و فقهي اين مسئله‌ تحقيق مي کند و متوجه مي شود که مراجع عظام دررساله ها و توضيح المسائل خود در رابطه با اين مسئله، حکم به "حرمت ابدي" اين زوج مي دهند و هيچ راه حلي براي رفع اين مشکل وجود ندارد. ‌در فقه اسلام، ‌حرام اَبدي يا حرمت مؤبد، به حرام بودن ازدواج مرد و زني براي هميشه گفته مي شود؛ به اين معنا، هنگامي که مرد و زني به يکديگر حرام ابدي مي شوند تحت هيچ شرايطي نمي توانند با هم ازدواج کنند. در فقه شيعه، زناي محصنه، لعان، خواندن صيغه عقد در زمان عده و احرام، لواط با پسر، پدر و برادر زن و طلاق همسر پس از مرتبه نهم از جمله مسائلي است که موجب حرام شدن ازدواج زن و مرد براي هميشه مي‌شود؛ شير دادن مادر به فرزند دختر خود (نوه دختري) نيز از جمله همين امور است. البته بايد توجه داشت که شير دادن به نوزاد و احکامي که پس از آن متوجه اين امر مي شود، شرايط خاص خود را دارد که به طور مفصل در توضيح المسائل مراجع آمده است و به اين شکل نيست که هر خانمي که به نوزادي شير دهد، چنين احکامي بر او مرتب شود. از نظر مذهب شيعه اماميه (ع) شير دادني که علت محرم شدن است، چند شرط براي آن در نظر گرفته شده است که در اينجا، به 4 مورد آن اشاره مي شود: 1- به بچه شيرخوار شير ‌مادري را بنوشد که داراي بچه بوده ‌و همسر داشته باشد. 2- بچه به واسطه مرض، شير را برنگرداند و اگر برگرداند، بنابر احتياط واجب، کساني که به واسطه شير خوردن، به آن بچه محرم مي شوند، بايد با او ازدواج نکنند و نگاه محرمانه هم به او نکنند. 3 - بچه شير را از پستان زن بمکد نه اين که با وسيله اي شير را در کام بچه بريزند. 4- شير خالص بوده و با چيز ديگري مثل غذا، مخلوط نباشد. ‌در مسئله حرمت ابدي زن و شوهري که مادرزن به نوه شير داده است، بين اکثر قريب به اتفاق علما، توافق نظر وجود دارد، اما نکته قابل توجه اين است که آيت الله مکارم شيرازي در حکم اين مسئله با ديگر مراجع، نظر متفاوتي دارد. بخش پاسخگويي سوالات شرعي دفتر مقام معظم رهبري در پاسخ به حکم حرمت ابدي زن و شوهري که مادر آن زن به فرزند دختر خود شير داده است، به خبرنگار ايسنا منطقه قم، گفت: اگر اين مادر به طوري به نوه دختري خود شير دهد که باعث محرميت شود(يعني شرايطي که بخشي از آن ذکر شد) رعايت شده باشد، اين مسئله موجب مي شود که زن و شوهر به يکديگر حرام ابدي شوند. هم چنين در پايگاه اطلاع رساني امام خميني‌(ره) ( پرتال امام خميني(ره)) نيز به سوالي در همين خصوص، پاسخ داده شده است: طبق مسأله 2472 توضيح المسائل جناب عالي، «اگر زني بچه دختر خود را شير‎ ‌‏دهد، آن دختر به شوهر خود حرام مي شود». اگر بر اثر بي اطلاعي از مسأله، تقريباً 20‌‎ ‌‏بار شير داده و بعد از اطلاع، نداده باشد چه حکمي دارد؟ ‏ ‌‏بسمه تعالي، حرام مي شود؛ مگر آن که شرايط معتبره در شيردادن ـ که در‎ ‌‏رساله هست ـ موجود نباشد. ‏ بنابراين گاهي جهل به يک حکم شرعي و ندانستن احکامي که اطلاع از آن لازمه زندگي يک مسلمان و شيعه است، به همين آساني‌ يک زندگي را دچار مشکل مي کند. بديهي است، از آنجا که دين اسلام، کامل ترين دين ميان اديان بوده و هست، بنابراين احکام اسلامي جهت محدود کردن زندگي انسان، وضع نشده بلکه در وراي هر حکم شرعي، علت متقن و منطقي نهفته است که با پيشرفت علم، برخي از اين دلايل براي انسان مشخص شده است. ‌ما آنچه که مهم و جاي تامل است، اينکه طبق وظيفه شرعي برهرمسلماني واجب است که به احکام دين خود آگاه باشد و در جزئيات احکام زندگي خود، به مرجع تقليدي که سال ها تحصيل دين کرده است، رجوع کند، همانطور که انسان، به محض بروز يک بيماري کوچک به متخصص اين امر مراجعه مي کند. البته لازم است مبتلايان به اين مشکل به توضيح المسائل و يا دفتر استفتائات مرجع تقليد خود مراجعه و با پرسش سوال به وظيفه ديني خود آگاه گردد. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد