ديجياتو/ تماس تصويري يکي از کاربردي ترين شيوههاي تماس است و حالا در دوران کرونا مردم اهميت آن را بيشتر درک ميکنند. به کمک تماس تصويري برقراري ارتباط با دوستان و نزديکان آسان شده و خلاء ملاقاتهاي حضوري تا حد زيادي پر شده است. برنامههايي مثل واستاپ و اسکايپ روي ميليونها گوشي نصب شده و گپ ويديويي را آسان تر کرده است. برقراري تماس ويديويي در گذشته اصلا ساده نبوده و فناوري براي رسيدن به اسکايپ و Zoom مسيري طولاني را طي کرده است.
۵۰ سال قبل در چنين روزي اولين تماس تصويري تجاري بين «Peter Flaherty»، شهردار شهر «پيتسبرگ» و «John Harper» مديرعامل شرکت «آلکوا» (Alcoa) بوسيله تلفن تصويري Picturephone Mod II انجام شد. اين دستگاه سال ۱۹۷۰ توسط شرکت AT&T به بازار عرضه شد و اولين تلفن تصويري بود که مردم ميتوانستند از آن در خانه يا محل کار استفاده کنند.
داستان برقراري اولين تماس ويديويي به قبل از دهه ۷۰ ميلادي باز ميگردد و ايده آن همزمان با ظهور تلفن و سينما از حدود صد سال قبل از دهه ۷۰ شکل گرفت. البته پيشرفت کند فناوري اجازه محقق شدن چنين رويايي را تا نيمه دوم دهه ۲۰ ميلادي نداد. سيستمهاي مداربسته آن زمان شامل يک دوربين و تلويزيون ميشدند که بوسيله سيم کشي به سيستمي مشابه در يک مکان ديگر وصل شده و تماس تصويري را ممکن ميکردند.
در دهه ۳۰ ميلادي شرکت AT&T توسعه سيستمي را آغاز کرد که اجازه استريم ويديو از طريق شبکه تلفن را ميداد و ديگر نيازي به کابل کشي مخصوص نبود. اين شرکت نمونه اوليه تلفن تصويري خود را در نمايشگاه جهاني سال ۱۹۳۹ به معرض نمايش گذاشت. اين شرکت سال ۱۹۶۴ تلفن تصويري Picturephone Mod I را به بازار عرضه کرد و باجههاي آن را در شهرهاي نيويورک، واشنگتن و شيکاگو نصب کرد.
همانند ديگر سيستمهاي مدار بسته آن زمان، تماس گيرنده و مخاطب براي برقراري تماس با تلفن Mod I بايد زمان مشخصي را براي تماس معين کرده و وقت رزرو ميکردند. تماس رگفتن با اين وسيله بسيار گران بود به طوري که انجام يک تماس سه دقيقهاي حدود ۱۳۳ دلار با نرخ امروز تمام ميشد. مردم از اين وسيله استقبال نکردند و باجههاي آن پس از مدت زمان کوتاهي بسته شدند.
با کوچک شدن دوربينها و پيشرفتهايي که در زمينه فشرده سازي سيگنالها، بردهاي سوييچ تلفن و مدارها صورت گرفت، شرکت AT&T توانست تلفن تصويري Picturephone Mod II را براي مصارف خانگي و ادارات توليد کند. اين دستگاه نمايشگر ۵.۵ در ۵ اينچي سياه و سفيد با رزولوشن بسيار پايين و دوربين ۰.۸ مگاپيکسلي داشت.
زير دوربين اين محصول يک آينه قرار گرفته که کاربر ميتوانست با چرخاندن آن دستان يا اسناد روي ميز را به مخاطب نشان دهد و در حقيقت نوعي قابليت اشتراک تصوير امروزي به شمار ميرفت. کاربران براي استفاده از اين وسيله بايد ماهانه ۱۶۰ دلار پرداخت ميکردند که با نرخ امروز ميشود حدود ۱۰۹۲ دلار در ماه. البته کاربر ميتوانست به مدت ۳۰ دقيقه با مخاطب تماس تصويري انجام دهد که مدت زمان تقريباً زيادي بود.
از Mod II نيز استقبال بالايي نشد و تا سال ۱۹۷۳ تنها حدود ۴۵۰ عدد از اين وسيله مورد استفاده قرار ميگرفت، اين در حاليست که شرکت سازنده پيش بيني کرده بود تا سال ۱۹۷۵ حدود ۱۰۰ هزار دستگاه Picturephone در شبکههاي اين شرکت فعال باشند.
شرکت AT&T بين دهه ۵۰ تا ۷۰ ميلادي حدود نيم ميليارد دلار براي تحقيق و توسعه در زمينه تلفن تصويري هزينه کرد و تا دهه ۹۰ ميلادي براي موفقيت Picturephone تلاش کرد. اما هزينه بالا، تقاضاي کم و عدم تمايل مردم آن زمان به ديده شدن حين تماس به شکست اين محصول منجر شدند.
حالا ميلياردها نفر از مردم دنيا با موبايل و تبلت در تنها چند ثانيه با مخاطبي که در آن سوي کره زمين قرار گرفته تماس تصويري انجام ميدهند. Mod II به محصول انقلابي شرکت AT&T تبديل نشد، اما دستاورد مهمي در پيشبرد فناوري تماس تصويري بود.
بازار