بررسی خودروهای ساخت اتریش در تاریخ

آخرین خودرو/ شاید هر گاه که صحبت از خودروها به میان می‌آید اتریش جز کشورهای معروف و شناخته شده در عرصه جهانی نباشد اما برندهای معتبر و شناخته شده‌ای همچون آستون مارتین، مینی، مرسدس بنز، MAN، پورشه و… از تاسیسات مگنا اشتایر اتریش جهت مونتاژ محصولات خود استفاده می‌کنند و به عنوان مثال کلاس G مرسدس‌بنز، تنها در اتریش و خط تولید مگنا اشتایر مونتاژ می‌شود. همچنین این شرکت به ارائه خدمات مهندسی و ساخت قطعات برای سایر تولیدکنندگان نیز می‌پردازد.

اما فارغ از این شرکت، در طول تاریخ اما برندهای دیگری هم جهت ساخت و عرضه محصولات متعددی گام برداشتند که در ادامه به بررسی آن‌ها می‌پردازیم.

Austro-Daimler Prinz Heinrich

---

بازار

---

این شرکت که کار خود را با فروش خودروهای دایملر ساخت آلمان در اتریش آغاز کرد و سپس به سمت تولید محصولات خود، به ویژه Prinz Heinrich با موتور بزرگ ۵.۷ لیتری چهار سیلندر، در سال ۱۹۱۱ حرکت کرد.

در این مرحله، فردیناند پورشه علاوه بر کار بر روی موتور هواپیما، مسئولیت توسعه فنی شرکت را نیز بر عهده داشت. پس از جنگ جهانی اول، Austro-Daimler همچنان به ساخت خودروهای لوکس بزرگ و بهره بردن از حمایت سلطنتی ادامه داد. اما اوضاع اقتصادی نا مطلوب و خرابی‌های پس از جنگ در اروپا موانع بزرگی بر سر راه Austro-Daimler بودند تا آنجا که حتی مدل های کوچک‌تر با موتورهای استانداردتر نیز نتوانستند آن را از ورشکستگی در سال ۱۹۳۱ نجات دهند.

Custoca

در اواسط دهه ۱۹۶۰، بازار خودروهای کیت در بریتانیا و ایالات متحده در نوسان بود، و گرهارد هولر، بنیاندگذار Custoca ، دلیلی نمی‌دید که صنعت اتریش بازار پررونق این خودروها را از دست بدهد. هولر مستقر در لئوبن مدل Strato را توسعه داد که بر اساس پلتفرم فولکس واگن بیتل طراحی شده بود و در ابتدا قصد داشت خودروهای تمام ساخته را بفروشد.

با این حال، بدنه فایبرگلاس چندان خوب ساخته نشده بود، بنابراین او تصمیم گرفت این خودرو را به صورت کیت عرضه کند. حدود ۱۳۵ دستگاه Strato ساخته شد و در سال ۱۹۷۱ کوستاکو، مدل Hurrycane را با الهام از فورد GT40 روانه بازار کرد که ۱۰۰ دستگاه از آن فروخته شد و با موتورهای V8 مختلف کار می کرد. مدل باگی ساحلی به نام Buggy Fun موفق ترین مدل این شرکت بود که ۳۵۰ خریدار در اروپا پیدا کرد.

Denzel

ولفگانگ دنزل شرکت خود را با تولید خودروهایی با بدنه چوبی و براساس پلت‌فرم فولکس واگن آغاز کرد. با این حال، خودروی اسپرت دنزل، بسیار پیچیده‌ بود.

دنزل مانند پورشه ۳۵۶ اولیه دارای طراحی شیک و و بدنه‌ای تخت بود و در ابتدا بر پایه پلت‌فرم فولکس واگن بیتل توسعه پیدا کرده بود، اما پس از مدتی صاحب شاسی اختصاصی شد. دنزل همچنین موتورهای تیونینگ شده خود را بر اساس فولکس واگن توسعه داد که در نسخه ۱.۵ لیتری تا ۸۶ اسب بخار قدرت داشت.


مدل رودستر در رالی آلپاین سال ۱۹۵۴با مدل ۱.۳ لیتری برنده و حدود ۳۰۰ خودروی اسپرت دنزل قبل از ورشکستگی شرکت در سال ۱۹۶۰ روانه بازار شدند.

Deus

Deus در سال ۲۰۲۰ در وین تاسیس شد تا جوانترین فرزند صنعت خودروسازی اتریش باشد. ابرخودروی Vayanne این شرکت توان خود را با انرژی الکتریکی تامین می‌کند و توسط Italdesign و Williams Advanced Engineering توسعه یافته. تولید Vayanne با قدرت ۲۱۶۹ اسب بخار، در سال ۲۰۲۵ آغاز و تنها ۹۹ خودرو از خط مونتاژ خارج خواهند شد.

هر دستگاه از هیولای جدید اتریشی، حدود ۲ میلیون یورو قیمت داشته و به سیستم چهار چرخ متحرک مجهز می شود. شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در ۱.۹ ثانیه و حداکثر سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت از دیگر ویژگی‌های Vayanne است که مدت زمان مورد نیاز برای شارژ شدن باتری طبق ادعای سازنده تنها ۲۰ دقیقه است.

Felber Autoroller

Felber، شرکت خودروسازی که برای مدت کوتاهی بین سال‌های ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۳ در اتریش خودرو تولید می‌کرد، نباید با شرکت سوئیسی به همین نام که خودروهای ویژه‌ای را بر اساس فراری‌ها و لانچیاس تولید می‌کرد، اشتباه گرفت. Felber Autoroller اتریشی نمونه اولیه خودروهای حبابی بود و دارای موتور ۳۹۸ سی سی دو سیلندر با ۱۵ اسب بخار قدرت بود.

در داخل کابین، چیدمان عجیب و غریب صندلی راننده در مرکز جلو و یک صندلی کوچک برای کودکان در سمت چپ بود. یکی دیگر از صندلی های مسافر بزرگسال به صورت مورب در سمت راست پشت راننده قرار داشت. جای تعجب نیست که اسکوتر خودروی Felber موفق نشد و تنها ۴۰۰ نمونه از آن ساخته شد تا اینکه شرکت تنها یک سال پس از شروع تولید ناپدید شد.

Gräf & Stift

برادران Gräf اولین خودروی خود را در سال ۱۸۹۵ راهی بازار کردند و در سال ۱۹۰۲ شراکت خود را با ویلی استیفت آغازکردند تا خودروهای طراحی شده توسط آرنولد اسپیتز را تولید کنند. در سال ۱۹۰۷، شرکت Gräf & Stift متولد شد و بیشتر با تولید مدل های لوکس و بزرگ خود شناخته شد.

Gräf & Stift به ناوگان خودروهای سلطنتی و تشریفاتی و جهت انتقال آرشیدوک فرانتس فردیناند هم به کار برده شد، در سال ۱۹۱۴ و با ترور آرشیدوک فرانتس و آغاز جنگ جهانی اول، این کمپانی شهرت زیادی به دست آورد. پس ازجنگ، این شرکت به تولید خودروهای لوکس بازگشت و خودروهایش به طلسم شیر نقره‌ای معروف بودند. آخرین خودروی Gräf & Stift، مدل C12، در سال ۱۹۳۸ تولید شد.

Grofri

گروفری از سال ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۱ در آتزگردورف، در نزدیکی وین مستقر بود و یکی از بسیاری از خودروسازان اروپایی بود که در دوره پس از جنگ جهانی اول ظهور کرد. این شرکت اتریشی با مدل شش سیلندر ، شروع به کار کرد و همچنین نسخه هایی از مدل های اسپرت را از شرکت فرانسوی Amilcar را تحت لیسانس این شرکت تولید نمود.

KTM X-Bow

KTM مرکز تولید اهختصاصی خود را برای بخش اتومبیل و موتور سیکلت دارد که در Mattigohefen، ۲۲۵ کیلومتری شمال غربی کارخانه اتومبیل در گراتس واقع شده است.

و علاوه بر X-Bow مدل اسپرت GT-XR را در همان کارخانه تولید می‌کند.  فیبرکربن مورد نیاز آن نیز توسط Carbo Tech در سالزبورگ تامین می‌شود تا لطمه‌ای بر DNA اتریشی این خودرو وارد نشود.ساخت هر دستگاه از خودروهای KTM حدود ۶۰ ساعت به طول می‌انجامد

در سال‌های گذشته نیز خبری مبنی بر ورود این خودرو به کشورمان نیز به گوش رسید که در نهایت بدلیل نداشتن ایربگ و ترمز ABS نتوانست استانداردها و مجوزهای لازم را دریافت نماید 

Puch 500

پس از جنگ جهانی دوم، Puch  با ساخت خودروهای فیات تحت لیسانس، تولید خودرو را در اتریش از سر گرفت. ۵۰۰ اما کمی متفاوت بود. اگرچه Puch با فیات برای استفاده از بدنه ۵۰۰ جدید موافقت کرد، اما این شرکت اتریشی از موتور دوقلوی موازی ایتالیایی ها خودداری کرد و به موتور باکسر خود دست یافت.

موتور هوا خنک در ابتدا ۱۶ اسب بخار قدرت تولید می کرد، اما نسخه های سریعتر ۶۶۰ سی سی به ۴۰ اسب بخار رسید که در مسابقات رالی و تپه نوردی به موفقیت‌های چشمگیری دست پیدا کرد. حدود ۵۴۰۰۰ دستگاه Puch 500 تولید شد و این خودرو در خلال سال‌های ۱۹۵۷ تا ۱۹۶۹ در تولید باقی ماند.

Steyr 50

Steyr ممکن است امروزه بیشتر به دلیل تولید خودرو برای شرکت های دیگر شناخته شود، اما قبل از جنگ جهانی دوم، این شرکت، مدل ۵۰ را از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۴۰ تولید می‌نمود. ۵۰ یک خودروی جمع و جور شبیه فولکس واگن بیتل بود و Steyr نیز از موتور چهار سیلندر استفاده می کرد. با این حال، موتور مدل ۵۰ اشتایر در جلو نصب شده بود و به‌وسیله آب خنک می شد.

مدل قدرتمندتر ۵۵ نیز در سال ۱۹۳۸ بر روی خط تولید رفت که دارای فاصله محوری طولانی تری برای بهبود فضای صندلی های عقب بود. در مجموع حدود ۱۳۰۰۰ دستگاه از هر دو نسخه تولید شد.

Steyr-Puch 120

Steyr-Puch 120 در سال ۱۹۳۵ با موتو ۲ لیتری شش سیلندر عرضه شد و در سال ۱۹۳۶ با مدل ۱۲۵ جایگزین شد.

۱۲۵ از موتور بزرگتر موسوم به سوپر، با ۵۰ اسب‌بخار بهره می‌برد با این حال، تنها ۲۰۰ دستگاه از سری، قبل از مدل ۲۲۰ با موتور ۲.۳ لیتری ۵۵ اسب بخاری که در سال ۱۹۳۷ معرفی شد، به بازار عرضه شد. ۲۲۰ محبوب ترین خودرو در این سری Steyr بود. که تا پایان تولید در سال ۱۹۴۲، ۵۹۰۰ نمونه فروخته شد، برای مقایسه بد نیست بدانید که از سری ۱۲۰ تنها ۱۲۰۰ دستگاه در خلال سال‌های ۱۹۳۵ و ۱۹۳۶ به بازار آمد.

Steyr 1500

اشتایر در گذشته بیشتر به خاطر تولید خودروهای نظامی معروف بود و مدل ۱۵۰۰ هم یکی از بهترین و معروف‌ترین ساخته‌های شاخه دفاعی اشتایر در اتریش بود. موتور ۳.۵ لیتری V8 هواخنک ۸۵ اسبی در کنار انتقال نیرو به هر چهار چرخ، شاسی مستحکم و سبک وزن، دوام و قابلیت اطمینان بالایی را برای مدل ۱۵۰۰ به ارمغان آورد تا جایی که نیروهای ژنرال رومل در آفریقا نیز از این خودرو استفاده می‌کردند.

Steyr-Daimler-Puch Haflinger

بازهم اشتایر و بازهم آفرودری همه‌ فن حریف. این بار اشتایر پس از اتحاد با دو شرکت دایملر و پوخ محصول جدیدی با برند Steyr-Daimler-Puch را بنا نهاد و از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۷۴ مدل Haflinger را عرضه کرد که نام آن را از نژاد اسب هافلینگر که در کوه های تیرول زندگی می‌کند، نامگذاری کرد.

هافلینگر مانند همنام اسبی خود به خوبی قادر به مقابله با زمین های ناهموار بود که به کمک چهار چرخ محرک و فاصله بسیار عالی از زمین کمک می کرد. همچنین تنها ۶۰۰ کیلو وزن داشت، اما می توانست چهار سرنشین و باری تا ۵۰۰ کیلوگرم را حمل کند. این قهرمان بی‌راهه نورد از یک موتور ساده ۶۴۳ سی‌سی باکسر استفاده می‌کرد که با Puch 650 مشترک بود. تا پایان تولید، ۱۶۶۴۷دستگاه هافلینگر ساخته شد و بسیاری از آنها هنوز به عنوان خودروهای آفرود استفاده می شوند.

Steyr- Daimler-Puch Pinzgauer

آخرین سرباز اشتایر مدل Pinzgauer بود که بر اساس  مدل هافلینگر و برای رقابت با  Land Rover Series III و Forward Control عرضه شد و این‌بار نام خود را از یک نژاد گاو اتریشی وام گرفته بود. Pinzgauer با طراحی روی کابین خود، از فضای شاسی استفاده بهینه کرد و در عین حال زوایای حمله و فرار عالی را برای استفاده در خارج از جاده حفظ کرد.

قدرت از یک موتور ۲.۵ لیتری هوا خنک می آمد که بعداً به ۲.۷ لیتر افزایش یافت تا اینکه در سال ۱۹۸۰ نسل دوم آن با موتور شش سیلندر توربودیزل فولکس واگن معرفی شد. Pinzgauer تا سال ۲۰۰۰ بدون تغییر باقی ماند و پس از آن به بریتانیا منتقل شد.

به پیج اینستاگرامی «آخرین خودرو» بپیوندید
instagram.com/akharinkhodro.ir