حلالیت طلبیدن شهید مطهری از مرحوم آیت الله العظمی حجت

اهل بيت/ در ايام طلبگي با عده ‏اي از افراد در جلسه ‏اي نشسته بوديم، در آن مجلس مرحوم آيت الله العظمي آقاي حجت رضوان الله تعالي عليه مورد غيبت قرار گرفت. و با آنکه آن مرحوم حق استادي به گردن من داشت و سالها در خدمت ايشان درس خوانده بودم و حتي در يک مسابقه عمومي از آن مرحوم جايزه گرفته بودم، معهذا در شرايطي قرار گرفتم که من هم در آن برنامه حضور داشتم يک وقت احساس کردم اين درست نيست من چرا بايد در آن شرايط قرار بگيرم.
لذا پي فرصت مناسبي بودم تا ايشان را ببينم و از وي رضايت بطلبم، تا آنکه در يک تابستاني مرحوم حجت به مزار حضرت عبدالعظيم تشريف آوردند. يک روز بعد از ظهر به منزل ايشان رفتم و در زدم. در را باز کردند، گفتم بگوئيد فلاني است، ايشان در اندرون بودند اجازه ورود دادند.
يادم هست وقتي وارد شدم ايشان را در حالي ديدم که کلاهي بر سر داشتند و بر بالشتي تکيه کرده بودند و مريض به نظر مي ‏رسيدند، گفتم: آقا آمده ‏ام يک مطلبي را به شما عرض کنم.
فرمود: چه مطلبي؟
گفتم: من از شما کمي غيبت کرده ‏ام، اما غيبت زيادي نيز از ديگران شنيده ‏ام و از اين کار سخت پشيمانم و چون تصميم دارم که ديگر از اين پس غيبت شما را نکنم و از کسي نيز استماع نکنم، آمده ‏ام که به خود شما بگويم که مرا ببخشيد.
اين مرد با بزرگواري که داشت فرمود: غيبت کردن از امثال ما دو جور است: يک وقت بشکلي است که اهانت به اسلام و يک وقت مربوط به شخص ماست، من که مقصود ايشان را فهميده بودم، گفتم بنده چيزي که به اسلام توهين باشد نگفته ‏ام، بلکه مربوط به شخص شماست.

---

بازار

---

فرمود: من گذشتم. 
انسان اگر بخواهد توبه کند بايد حقوق مردم را بپردازد و اگر غيبت و تهمتي بکسي وارد کرده او را راضي کند و در صورتي که ممکن نيست يا آنها مرده ‏اند، لااقل استغفار بکند و از براي صاحبان حقوق از خداوند طلب مغفرت و احسان درباره آنها نمايد تا آنها راضي باشند.(حکايتها و هدايتهاي مرتضي مطهري)
 
منبع: مردان علم در ميدان عمل، سيد نعمت الله حسيني، دفتر انتشارات اسلامي (وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم)، جلد 1.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar