چه بر سر سربازان ارتش اسرائیل می‌آید؟

جماران

بروزرسانی 1404/04/27 - 18:20

جماران/متن پیش رو در جماران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

قبلاً سربازان پس از پایان جنگ خودکشی می کردند، اما امروزه آنها در حین جریان نبردها خودکشی می کنند.

عمار علی حسن-الجزیره| از آغاز جنگ اسرائیل علیه نوار غزه، چهل و چهار سرباز خودکشی کرده‌اند و این روند در ده روز اخیر سرعت گرفته است، به‌طوری که سه سرباز به زندگی خود پایان دادند.

اولین نفر از تیپ «ناحال» بود که یک سال تمام در غزه جنگید و پس از انتقال به بلندی‌های جولان سوریه خودکشی کرد، دومی از تیپ «گولانی» بود که پس از تحت بازجویی قرار گرفتن که منجر به سلب سلاحش شد، در پایگاه «سدی تیمان» در صحرای نقب به خود شلیک کرد. اما سومی، از رنج طولانی خود از مصیبت‌ها و فجایعی که در طول جنگ دیده بود پیش همقطارانش شکایت کرد و سپس به خود شلیک کرد.

خودکشی در صفوف ارتش اسرائیل به یک پدیده تبدیل شده و دومین علت مرگ در طول نبرد شده است، در حالی که سربازان این رژیم در معرض تلفات سنگین ناشی از کمین‌ها و تله‌هایی هستند که مقاومت فلسطین به کار می‌گذارد، مقاومتی که یک «جنگ چریکی» مؤثر علیه نیروهای اشغالگر به راه انداخته است. در همین حال، تعدادی از سربازان از بازگشت به جنگ در غزه امتناع می‌کنند و مقامات برخی از آنها را به دلیل این سرپیچی به زندان انداخته‌اند.

بسیاری از سربازان اسرائیلی از مشکلات روانی شکایت دارند؛ به دلیل ترس از جان خود از یک طرف، و قتل و ویرانی‌هایی که دستانشان در غزه مرتکب می‌شود از طرف دیگر، به‌ویژه در میان کهنه سربازانی که ۷۵ درصد آنها به حمایت روانی نیاز داشتند، علاوه بر هزاران نفر که از اثرات اختلال «پس از سانحه» از نظر روانی تحت درمان قرار می‌گیرند، که ارتش اسرائیل را مجبور کرده است حدود هشتصد روانشناس برای درمان آنها فراهم کند.

روزنامه‌های اسرائیلی از ناتوانی دولت در احاطه به وضعیت روحی سربازان و عدم توانایی آن در برآوردن درخواست‌های زیاد برای حمایت روانی صحبت می‌کنند، مسئله‌ای که توجه سازمان «شکستن سکوت» برای کهنه سربازان را به خود جلب کرده است، سازمانی که ارتش را متهم کرد که تجربیات روانی سخت سربازان و افسران را پنهان می‌کند.

در همین حال، روزنامه «هاآرتس» فرماندهی نظامی را متهم کرد که بسیاری از خودکشی‌ها را به عنوان «حادثه‌دیده» ثبت کرده است، و برخی در شبکه‌های اجتماعی در اسرائیل، کسانی را که از نظر روانی از اثرات جنگ بیمار هستند، «قربانیان خاموش ۷ اکتبر» توصیف کردند.

در گزارشی از وب‌سایت ایتالیایی «انسانید آور»، دانیل ادری، سرباز ذخیره در ارتش اسرائیل، در مورد تصاویر اجساد سوخته‌ای صحبت کرد که در بیداری و خواب او را تعقیب می‌کردند، قبل از اینکه در نزدیکی شهر صفد در حین شرکت در جنگ در غزه و لبنان، خود را به آتش بکشد و این را در نامه‌ای به یکی از رفقایش ابراز کرد که در آن گفت: «برادرم، عقلم در حال فروپاشی است. من به یک خطر، یک بمب آماده انفجار تبدیل شده‌ام.»

مادرش اعتراف کرد که پسرش به دلیل خاطرات دردناکی که از میدان های جنگ در سر داشت و ناتوانی در رهایی از بوی گوشت سوخته و تصاویر کشته ها و مجروحان، دچار عذاب درونی بود و این امر باعث شده بود که نتواند بخوابد، به ویژه اینکه دو دوست خود را در جنگ از دست داده بود و وظیفه او انتقال اجساد همرزمان کشته شده اش بود که این امر رنج او را دوچندان کرد.

مادر سرباز احتیاطی خودکشی کرده، ایلان مزراحی، که فقط هفتاد و هشت روز در غزه خدمت کرده بود، نیز با او هم عقیده بود و در مورد پسرش گفت: "او از غزه بیرون آمد، اما غزه هرگز از او بیرون نیامد."

موضوع فقط به خودکشی سربازان محدود نشد، بلکه افسران را نیز در بر گرفت، از جمله یک افسر وظیفه که دو هفته پس از آغاز جنگ "طوفان الاقصی" به سر خود شلیک کرد، و یک افسر دیگر با درجه سرگرد، و یک افسر دیگر با درجه سروان، و یک افسر دیگر که به عنوان پزشک در نیروهای ذخیره خدمت می کرد و همواره از ناتوانی در ادامه دیدن اجساد ذغالی شده و خون شکایت می کرد.

این امر باعث می شود که این پدیده در ارتش اسرائیل ابعاد عمیق تری از هر زمان دیگری که اسرائیل در جنگ های خود تجربه کرده است، به خود بگیرد و این امر دریچه ای را به روی این سوال باز می کند که چرا بسیاری از سربازان و افسران آن به تدریج ویژگی هایی را که باید در شخصیت یک مبارز وجود داشته باشد، از دست می دهند، از جمله اعتماد به نفس، شجاعت و جسارت، و ایمان به عدالت آرمانی که برای آن می جنگد.

همچنین این پدیده دریچه ای را برای مقایسه آنچه برای سربازان اسرائیلی رخ می دهد با آنچه که در طول تاریخ جنگ ها، امثال آنها را به دلایل تقریباً ثابتی به خودکشی سوق داده است، باز می کند، از جمله احساس شکست، یا ناتوانی در دستیابی به پیروزی، یا بی فایده بودن جنگ، و ترس از جان، یا ترس از اسارت، یا احساس جدایی رهبری نظامی از شرایط میدان، یا دریافت دستوراتی از سوی سربازان برای ارتکاب جنایات جنگی، یا اعمال غیرانسانی، یا طولانی شدن مدت جنگ بدون ظهور هیچ چشم اندازی برای پایان دادن به حضور در میدان جنگ.

دلایلی که قبلاً صدها سرباز آلمانی را در پایان جنگ جهانی دوم و صدها سرباز آمریکایی را در عراق به خودکشی سوق داده است، تا جایی که وزارت دفاع آمریکا یادداشتی صادر کرد و در آن اعتراف کرد که خودکشی سربازان پیچیده ترین مشکلاتی است که ارتش با آن روبرو است. این موضوع در صفوف سربازان آمریکایی که از جنگ در افغانستان بازگشتند نیز تکرار شد.

به طور کلی، مطالعات و گزارش ها در مورد علل خودکشی در صفوف ارتش ها، آن را به اختلالات پس از سانحه، افسردگی، مصرف الکل، قرار گرفتن در معرض تمسخر یا قلدری و آزار جنسی، همراه با اضطراب و سابقه بیماری برخی از سربازانی که از آسیب رساندن به خود لذت می برند، و همچنین احساس عذاب وجدان نسبت می دهند.

این موضوعی است که چارلز سیمیک، شاعر آمریکایی صربستانی تبار، در اتوبیوگرافی خود با عنوان "مگسی در سوپ" به عمق به تصویر کشیده است، زمانی که او در مورد احساس خلبانان در جنگ جهانی دوم سؤال کرد، در حالی که آنها دکمه ها را فشار می دادند و بمب ها بر سر ساختمان ها و مردم می ریخت و همه چیز را می سوزاند.

دلایل دیگری نیز وجود دارد که مربوط به وضعیت اسرائیل است، از جمله بوروکراسی نظامی که در جنگ اخیر سخت تر شده است، و بی توجهی شدید به سربازان، و بی اعتنایی به جان نیروها، که وضعیتی جدید برای جامعه اسرائیل است، به ویژه در سایه احساس سربازان مبنی بر اینکه دولت به جان اسرا اهمیت نمی دهد، پس از آنکه اعلام کرد پروتکل "هانیبال" را از ابتدای جنگ اجرا کرده است.

همچنین فشارهای مداومی وجود دارد که افسران میدانی بر سربازان خود وارد می کنند تا در مورد دردهای روانی خود صحبت نکنند تا ناامیدی به نیروها سرایت نکند، و هرکسی که از این دستورات تخلف کند به دادگاه نظامی ارجاع داده می شود و برای برخی جریمه تعیین می شود و برخی دیگر تهدید به زندان می شوند.

دلیل جدیدی نیز وجود دارد که مربوط به ارتش اسرائیل است و برخی از نظامیان در آنجا در مورد آن صحبت می کنند و آن این است که ارتش مجبور است افرادی را که از اختلالات روانی رنج می برند، به خدمت سربازی بگمارد، زیرا فشار جنگ به او فرصت نمی دهد که به دقت بررسی کند و این ترس وجود دارد که بررسی ها منجر به حذف بسیاری از افراد شود و این امر به تدریج ارتش را تقریباً بدون نیروی جنگی می کند.

به همین دلیل، رهبران ارتش اکنون طبق قاعده ای عمل می کنند که می گوید: "ما با هر کسی که در دسترس باشد می جنگیم"، به ویژه اینکه 15 درصد از سربازان وظیفه ای که در غزه جنگیدند و از نظر روانی تحت درمان قرار گرفتند، از بازگشت به جنگ خودداری کردند. اما فرماندهی ارتش کسانی را که از معلولیت روانی بیش از 50 درصد رنج می برند به جنگ بازگرداند، موضعی که یکی از افسران در مورد آن گفت: "ما به بیشترین تعداد تفنگ نیاز داریم. ما بعداً با عواقب آن برخورد خواهیم کرد."

همه اینها وضعیت روحی و روانی را در صفوف ارتش تشدید می کند و متخصصان پیش بینی می کنند که اسرائیل در طول سال های پس از توقف جنگ، حداقل پنجاه هزار نفر از سربازان خود را از نظر روانی درمان کند و این به سادگی به معنای افزایش تعداد خودکشی ها، چه در حین جنگ و چه پس از آن است.

اگرچه خودکشی در صفوف ارتش اسرائیل چیز جدیدی نیست، به طوری که از زمان جنگ اکتبر 1973 حدود 1230 سرباز به دلایل روانی خودکشی کرده اند، اما جنگ "طوفان الاقصی" شاهد تفاوت آشکاری در این زمینه بوده است.

قبلاً سربازان پس از پایان جنگ خودکشی می کردند، اما امروزه آنها در حین جریان نبردها خودکشی می کنند، موضوعی که توجه یوسی تیوی بلز، رئیس "مرکز تحقیقات خودکشی و درد روانی" را به خود جلب کرد و گفت: "این موضوع بسیار شگفت آور بود، موارد خودکشی در اولین روزهای جنگ رخ داد، نه بعد از نبردها، همانطور که معمول بود."