چرا آمریکا از «سگ چینی» می ترسد؟

جماران

بروزرسانی 1404/07/08 - 15:20

جماران/متن پیش رو در جماران منتشر شده و بازنشرش در آخرین خبر به معنای تاییدش نیست

این اولین بار نیست که چین یک سگ رباتیک مسلح را به نمایش می‌گذارد، در اکتبر 2022، شرکت دفاعی چینی "کیستریل دیفنس" ویدئویی منتشر کرد که در آن یک هواپیمای بدون سرنشین یک وسیله نقلیه زمینی چهارپا شبیه سگ را رها می‌کند که یک تفنگ خودکار سبک از نوع "کیو پی پی97" روی آن نصب شده است.

در جریان بحثی در کنگره آمریکا در ژوئن 2024، نمایندگان در حین بررسی لایحه مجوز دفاعی سالانه، درباره تهدیدی جدید صحبت کردند که به گفته برخی، سطح متفاوتی از جنگ را نشان می‌دهد، یعنی سگ‌های رباتیک دارنده تفنگ‌های خودکار که چین در حال حاضر در تمرینات و احتمالاً در درگیری‌های احتمالی آینده از آن‌ها استفاده می‌کند.

سگ‌های چینی پس از آنکه رادیو و تلویزیون مرکزی چین فیلمی از ربات‌های مسلح چهارپا در جریان رزمایش‌های نظامی اخیر با کامبوج پخش کرد، توجه افکار عمومی جهانی را به خود جلب کردند. در این ویدئو، یک ربات شبیه سگ با وزن تقریبی 15 کیلوگرم نشان داده می‌شود که یک تفنگ خودکار حمل می‌کند و شلیک می‌کند. در همین ویدئو، یک سخنگوی ارتش چین گفت که این ربات، که می‌تواند بسیاری از وظایف را به طور مستقل انجام دهد، می‌تواند به عنوان "عضو جدیدی در عملیات‌های رزمی شهری ما" عمل کند.

این ویدئو نشان می‌دهد که سگ رباتیک با گروهی از سربازان در ماموریت یورش به مکانی در یک محیط آموزشی، در چارچوب مانورهای مشترک اژدهای طلایی با کامبوج در خلیج تایلند، که بیش از 2000 سرباز به همراه ده‌ها کشتی جنگی در آن شرکت دارند، همکاری می‌کند.

دارندگان "کیو پی زد"
اطلاعات زیادی در مورد مشخصات فناوری ربات جنگنده چینی نداریم، اما شبیه ربات دیگری از نوعی به نام "Go2" است که توسط شرکت چینی "یونیتری" مستقر در شهر هانگژو در غرب کشور، صادر شده است. این شرکت متخصص در ربات‌های چهارپای هدایت‌شونده است و آنها را به صورت آنلاین با قیمت‌هایی از 1000 دلار به فروش می‌رساند. در سال 2021، این شرکت مدل "Go1" را صادر کرد که مجهز به دوازده موتور بود و در سطوح مختلف از جمله شن و ماسه، صخره‌ها و خاک حرکت می‌کرد.

اما نسخه جدیدتر "Go2" تقریباً تمام محیط اطراف خود را در حین حرکت به جلو، با نقطه کور بسیار کوچک، تشخیص می‌دهد و فاصله تشخیص عوارض زمینی آن حداقل 0.05 متر از طریق فناوری لیدار پیشرفته است که برد را با لیزر تعیین می‌کند، که باعث می‌شود "Go2" قادر به شناسایی تمام اشکال عوارض زمینی با دقت بسیار بالا باشد. این ربات با آموزش شبیه‌سازی با هوش مصنوعی، حرکات پیشرفته‌ای مانند راه رفتن وارونه، غلت زدن و بالا رفتن از موانع را با انعطاف‌پذیری و پایداری عالی به طور همزمان آموخته است.

با توجه به آنچه گفته شد، این سوال مطرح می‌شود: آیا ربات نظامی جدید چینی "Go2" است؟ ساختار بیرونی ربات این را نشان می‌دهد، اما این شرکت در یک بیانیه مطبوعاتی اعلام کرد که دستگاه‌های خود را به ارتش چین نمی‌فروشد، که ما را دوباره در وضعیت حدس و گمان قرار می‌دهد، اما می‌توان تأکید کرد که حتی اگر این ربات متعلق به "یونیتری" نباشد، اولاً به همان اندازه ماهر است، و ثانیاً یک مزیت اضافی دارد و آن یک تفنگ خودکار بر روی پشت خود از نوع "کیو پی زد-95" است، و این به تنهایی یک فاجعه است.

این تفنگ از دسته تفنگ‌های با دهانه جلویی است، جایی که خشاب سلاح در پشت مجموعه دستگیره و ماشه قرار دارد، و یک تفنگ تهاجمی است که توسط شرکت نورینکو برای نیروهای ارتش و سازمان‌های مجری قانون چین ساخته شده است و از گلوله‌ای استفاده می‌کند که برد آن حدود 800 متر است و می‌تواند صفحات فولادی را تا عمق 3 میلی متر سوراخ کند.

این اولین بار نیست که چین یک سگ رباتیک مسلح را به نمایش می‌گذارد، در اکتبر 2022، شرکت دفاعی چینی "کیستریل دیفنس" ویدئویی منتشر کرد که در آن یک هواپیمای بدون سرنشین یک وسیله نقلیه زمینی چهارپا شبیه سگ را رها می‌کند که یک تفنگ خودکار سبک از نوع "کیو پی پی97" روی آن نصب شده است. این وسیله نقلیه به عنوان وسیله‌ای توصیف شد که می‌تواند مستقیماً به پشت خطوط دشمن نفوذ کند تا یک حمله غافلگیرانه انجام دهد، یا می‌توان آن را بر روی سطح دشمن قرار داد تا ارتفاعات دارای نقاط قوت نظامی را برای سرکوب قدرت آتش اشغال کند. همچنین نیروهای زمینی می‌توانند از پایین به دشمن در ساختمان حمله کنند، بنابراین سگ‌ها و سربازان یک انبر بر روی دشمن ایجاد می‌کنند.

فقط چین نیست
در واقع، ایالات متحده نیز تجربیاتی در این زمینه دارد. در سال 2023، پنتاگون آزمایشاتی را بر روی روبات های زمینی چهارپا با استفاده از تفنگ های نوع "ام-4" کوتاه با کالیبر 5.56 × 45 میلی متر و تفنگ های دیگر از نوع "ایکس ام7" و حتی سلاح ضد تانک "ام 72" که از زمان جنگ ویتنام در خدمت نیروهای آمریکایی بود، انجام داد.

چند هفته قبل از تصاویر سگ های روباتیک مسلح چینی، فرماندهی عملیات ویژه در سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده فاش کرد که در حال آزمایش افزودن سیستم های تسلیحاتی قابل حمل با پشتیبانی هوش مصنوعی به سگ های روباتیک خود است. ما در اینجا در مورد "سنتری"، سیستم تسلیحاتی از راه دور صحبت می کنیم که به طور مستقل هدف را کشف و شناسایی می کند و سپس اطلاعات را به یک اپراتور انسانی منتقل می کند که تصمیم می گیرد هدف گیری کند یا خیر. به عبارت ساده، ما در مورد یک تفنگ اتوماتیک بزرگ صحبت می کنیم، اما بدون اپراتوری که آن را نگه دارد.

سیستم سنتری با قابلیت کار در محیط های مختلف، می تواند با تنظیمات زمینی، هوایی و دریایی سازگار شود و مجهز به حسگرهای هوشمند برای روز و شب، از جمله تصویربرداری حرارتی است. همچنین سبک وزن و آسان برای بسته بندی است و می توان آن را بر روی پلتفرم های مختلف نصب کرد. اما مهمتر از همه، این سیستم نشان دهنده پیشرفت قابل توجهی در سیستم های تسلیحاتی از راه دور است، زیرا آگاهی بهبود یافته ای از موقعیت و قدرت مضاعف را فراهم می کند، در حالی که ایمنی انسانی را حفظ می کند.

علاوه بر همه اینها، پروژه هایی مانند "اسپات" از شرکت بوستون دینامیکس و "ویژن 60" از شرکت گوست روباتیکس وجود دارد و کار به سرعت در حال انجام است تا این سگ های روباتیک را با سلاح هایی که به نوبه خود به طور مستقل عمل می کنند، واجد شرایط کند، که در مرحله ای ابزار کشتار دقیقی را ارائه می دهد. اما، اگر مردان کنگره و ژنرال های ارتش در ایالات متحده سگ های مشابهی داشته باشند، چه چیزی باعث نگرانی در مورد ویدئوی سگ روباتیک چینی می شود؟

سگ چینی چه می کند؟
در واقع کارهای زیادی انجام می دهد و به نظر می رسد آنچه کنگره آمریکا را نگران کرده، دقیقاً سگ و تفنگ آن نبوده، بلکه شکل نبردی است که به طور نظامی با آن ادغام شده است که خطرناک ترین است. این روبات به گونه ای رفتار می کند که در انجام یک مأموریت یورش با یک جوخه سرباز ادغام می شود و شاید روبات یک اسکن اولیه از مکان انجام دهد و سپس یک جوخه از سربازان انسانی آن را دنبال کنند، به گونه ای که فرض بر این است که حجم تلفات انسانی در نبردها کاهش یابد. این ادغام به این معنی است که سگ روباتیک درجه ای از ارتباط با تیم دارد و دستورات آن را می فهمد و لحظه به لحظه اجرا می کند.

از همان لحظه ای که سگ های روباتیک ظاهر شدند، مسلم بود که روزی در میدان جنگ جایگاهی خواهند داشت. و مانند هر "هواپیمای بدون سرنشین"، اولین وظایف از پیش تعیین شده بود، جایی که سگ های روباتیک را می توان به دوربین ها، حسگرها و سایر تجهیزات نظارتی مجهز کرد تا داده های اطلاعاتی را در زمان واقعی جمع آوری کنند (علاوه بر نقش آن در جنگ الکترونیک با مختل کردن ارتباطات دشمن)، با قابلیت حرکت در زمین های ناهموار، ورود به ساختمان ها و کار در محیط های خطرناک بدون به خطر انداختن جان انسان ها.

در این راستا، سگ‌های رباتیک نقش مهمی ایفا خواهند کرد، زیرا می‌توانند نقشه‌های توپوگرافی را مستقر کرده و زمین‌های ناآشنا یا خطرناک را کشف کنند. حسگرها و دوربین‌های سگ رباتیک می‌توانند فیلم‌ها و داده‌های بی‌درنگ را در اختیار واحدهای فرماندهی قرار دهند. همچنین می‌توان از آن برای ماموریت‌های شناسایی پنهانی برای جمع‌آوری اطلاعات در مورد مکان‌ها و تحرکات دشمن، یا شرکت در گشت‌زنی برای تامین امنیت محیط و هشدار به اپراتورهای انسانی در مورد هرگونه تجاوز یا فعالیت غیرعادی استفاده کرد.

علاوه بر این، از این ربات‌ها می‌توان برای شناسایی و سپس خنثی کردن دستگاه‌های انفجاری استفاده کرد و همچنین می‌توانند تدارکات، مهمات و تجهیزات پزشکی را در میدان جنگ حمل کنند. در مناطقی که زیرساخت‌های ارتباطی ضعیفی دارند، سگ‌های رباتیک می‌توانند به عنوان رله‌های ارتباطی متحرک عمل کرده و دامنه و قابلیت اطمینان شبکه‌های ارتباطی نظامی را گسترش دهند.

اما مسئله کار در کنار سربازان انسانی، داستان دیگری است، زیرا از این سگ‌های رباتیک می‌توان برای ایجاد یک وضعیت حواس‌پرتی، از طریق جلب آتش یا توجه دشمن از نیروی نظامی که به جایی نفوذ می‌کند، استفاده کرد و این می‌تواند به ویژه در سناریوهای کمین مفید باشد. در این راستا، سگ‌های رباتیک مجهز به مکانیسم‌های صوتی و حرکتی برای شبیه‌سازی حضور انسان هستند و در نتیجه دشمن را در مورد مکان نیروها گیج می‌کنند، همچنین این سگ‌های مسلح می‌توانند مستقیماً با اهداف در همان سناریو درگیر شوند.

در یک گروه با وظایف یکپارچه، سگ‌های رباتیک می‌توانند ابتکار عمل را در دست گرفته و جلوی سربازان انسانی حرکت کنند تا تهدیدها را آشکار کرده و مسیرها را پاکسازی کنند، همانطور که در مورد سگ‌های چینی اتفاق افتاد، یا می‌توانند نقش گارد عقب را ایفا کنند، به طوری که برای نظارت و محافظت از عقب واحدهای جنگی پیشرو مستقر شوند؛ در برابر حملات غافلگیرانه. همچنین می‌توان از سگ‌های رباتیک برای انجام مانورهای محاصره و حمله به دشمن از دو طرف استفاده کرد، در حالی که سربازان انسانی از جلو می‌جنگند، سگ‌های رباتیک از پشت می‌جنگند و این می‌تواند منجر به ایجاد سردرگمی در دشمن و مختل کردن آرایش‌های آن شود.

چین در راه است
بر اساس گزارش فدراسیون بین‌المللی رباتیک، در سال ۲۰۲۲، رکورد بی‌سابقه‌ای از ۵۵۳ هزار ربات صنعتی نصب شد و موجودی عملیاتی جهانی تا پایان همان سال به ۳.۹ میلیون دستگاه رسید. بار دیگر، آسیا بزرگترین محرک این رشد بود، به طوری که ۷۳ درصد از ربات‌ها در طول سال ذکر شده در این قاره نصب شدند؛ در کشورهای قاره، چین به تنهایی بیش از نیمی از تأسیسات جدید را به خود اختصاص داد و این کشور را به بزرگترین بازار رباتیک در جهان تبدیل کرد.

البته، موارد فوق مربوط به صنایع نظامی به طور خاص نیست، اما شاخص مهمی برای برنامه چین برای تبدیل تقریباً همه چیز به دست ربات‌ها است، و در این زمینه، دولت این کشور در حال توسعه قوانین نوآوری، تولید و نگهداری ربات‌ها به طرز شگفت‌انگیزی است. جای تعجب نیست که چینی‌ها امیدوارند تا سال ۲۰۲۵ کنترل عرضه جهانی قطعات اصلی صنعت رباتیک را به دست آورند و تا سال ۲۰۲۷ به سلطه جهانی در تولید ربات‌های انسان‌نما دست یابند.

در چین همچنین، نهادهای نظامی، تجاری و آکادمیک تشویق می‌شوند تا پیشرفت‌ها در فناوری‌ها را به طور مشترک توسعه داده و به اشتراک بگذارند، و رباتیک یک کاربرد ایده‌آل برای این "ادغام" است، زیرا شرکت‌های تجاری در فناوری‌هایی مانند عملیات و ناوبری مستقل، هوش مصنوعی و اجزای پیشرفته از همتایان نظامی خود پیشی می‌گیرند.

در این راستا، شی جین پینگ، رئیس جمهور چین، خواستار این شد که این کشور تا سال ۲۰۳۰ به یک رهبر جهانی در زمینه هوش مصنوعی تبدیل شود، که جنبه مکمل صنایع رباتیک است. او همچنین نوآوری نظامی را در قلب این برنامه قرار داد و ارتش کشور را تشویق کرد تا با شرکت‌های نوپا در بخش خصوصی و دانشگاه‌ها همکاری کند.

رئیس جمهور شی در سخنرانی از جلد اول مجموعه کتاب‌های "حکومت‌داری چین" با عنوان "گذار به رشد مبتنی بر نوآوری" می‌گوید: "انقلاب صنعتی کنونی یک انقلاب رباتیک خواهد بود" و اینکه "صنعت جهانی و امنیت گسترده‌تر را دوباره تعریف خواهد کرد". به این ترتیب، رئیس جمهور شی معتقد است که چین باید به بزرگترین تولیدکننده فناوری از این نوع در جهان تبدیل شود و در ادامه می‌گوید: "ادغام فناوری ربات و نسل جدید فناوری اطلاعات یک هدف اصلی" در این زمینه است.

چین در حال حاضر به عنوان یک رقیب قدرتمند برای ایالات متحده در تولید ربات‌ها برای اهداف نظامی و ساخت بهترین فناوری‌های هوش مصنوعی وارد عمل شده است، زیرا به سادگی زیرساخت کافی برای خروج از این نوع رقابت‌ها با پیروزی را دارد، به ویژه در این زمینه که دستگاه‌های رباتیک نظامی تفاوت چندانی با ربات‌های غیرنظامی ندارند، و این همان چیزی است که مثلاً در مورد شبیه "جو۲" که ارتش چین از آن استفاده کرد، مشاهده کردیم.

همه اینها به نگرانی‌های کنگره آمریکا اضافه می‌شود. با وجود اینکه ایالات متحده و چین تا کنون به عدم ورود ربات‌های جنگنده پایبند بوده‌اند، تا جایی که پکن به فعالانی که خواستار ممنوعیت چنین سلاح‌هایی هستند، امیدی داده است؛ از طریق روشن ساختن اینکه مخالف استفاده از آنها در میدان جنگ است. با وجود این اظهارات، این امر مانع از ادامه توسعه یا تولید و حتی آزمایش آنها نشده است.

ثمره این حرکت شتابان به سمت توسعه بازار سلاح‌های رباتیک به طور خاص، دو برابر شدن حجم این صنایع از نظر ارزش بازار سال به سال بوده است، به طوری که انتظار می‌رود تا سال ۲۰۳۰ به حدود ۳۳ میلیارد دلار برسد، و این فقط شامل موارد اعلام شده است. شایان ذکر است که ربات‌های نظامی در حال حاضر در میدان جنگ استفاده می‌شوند، اما برای اهداف غیر از درگیری یا جنگ مستقیم، به عنوان مثال، سگ‌های رباتیک (یا هر فناوری مشابه) برای بررسی منطقه جنگ، خنثی‌سازی مواد منفجره، رساندن پشتیبانی به سربازان در میدان جنگ، اهداف اطلاعاتی و سایر موارد استفاده می‌شوند.

یک درگیری ویژه
تمام موارد فوق به ویژه به نفع کشورهایی مانند چین، روسیه و هند است، زیرا آنها به راحتی نمی توانند با ایالات متحده در بازاری که از قبل وجود دارد و برای دهه ها بر آن تسلط داشته است، برای تولید انواع مختلف سلاح های سنتی دریایی، زمینی و هوایی رقابت کنند، اما این کشورها به همراه ایالات متحده در بازار صنایع نظامی نوظهور شروع به کار کرده اند و احتمالاً در این رقابت در هر یک از این صنایع از آن پیشی خواهند گرفت.

این محدود به روبات های نظامی نیست، بلکه به سلاح های ضد ماهواره، جنگ پهپادی، جنگ سایبری و موشک های مافوق صوت و غیره نیز گسترش می یابد. استفاده از این نوع سلاح ها ممکن است در یک جنگ نامتقارن رخ دهد، جایی که یک طرف از فناوری پیشرفته برای جبران مزایای عددی، نظامی یا جغرافیایی طرف دیگر استفاده می کند.

علاوه بر این، برنامه ریزان دفاعی و استراتژیک در چین معتقدند که ربات ها و سیستم های بدون سرنشین به طور کلی بخشی از یک روند گسترده تر در ماهیت جنگ هستند تا دارای سه ویژگی اصلی باشند: دقیق تر، دوربردتر و شبکه ای.

بر اساس مطالعه ای که توسط کمیسیون بررسی روابط اقتصادی و امنیتی بین ایالات متحده و چین وابسته به کنگره منتشر شده است، مقالات منتشر شده در وب سایت وزارت دفاع چین و نشریات معتبری مانند مجله "علم استراتژی نظامی"، بر اهمیت روزافزون سکوهای تسلیحاتی دوربرد، دقیق، هوشمند، مخفی و بدون سرنشین تأکید می کنند، که این مبنایی است که کتاب سفید دفاعی چین در سال 2015 با آن موافق است.

در حالی که مزیت فناوری محرک اصلی قدرت نظامی آمریکا بوده است، ارتش چین قصد دارد با به کارگیری فناوری های جنگنده های رباتیک مجهز به هوش مصنوعی در جنگ آینده، این هژمونی را به چالش بکشد تا برتری ایالات متحده را در سایر فناوری های نظامی جبران کند.

حتی توانایی چین در رقابت با ایالات متحده یا پیشی گرفتن از آن در زمینه هوش مصنوعی، ارتش آمریکا را بر آن داشته است تا ظهور ارتش چین به عنوان یک رقیب بزرگ در منطقه اقیانوس هند و اقیانوس آرام را مورد بازنگری قرار دهد و چشم انداز رقابت فناوری بین دو کشور را دوباره ارزیابی کند.

به نظر می رسد واشنگتن در واقع با مشکل بزرگی در این زمینه روبرو است. در یک مقاله تحقیقاتی منتشر شده در مجله "فارن افرز"، ژنرال آمریکایی مارک میلی و پروفسور اریک اشمیت می گویند که به نظر می رسد ایالات متحده برای آینده ای که تحت سلطه چنین سلاح هایی است که جنگ های آینده را کمتر وابسته به بسیج و بیشتر وابسته به سلاح های خودکار و الگوریتم های قدرتمند می کند، آماده نیست.

اگرچه جنگ ها همواره انگیزه ای برای نوآوری بوده اند، اما این بار موضوع متفاوت است و همانطور که میلی و اشمیت باور دارند، این امر در مقایسه با کل تاریخ فناوری های نظامی به طور چشمگیری تسریع شده است، که ایالات متحده را که در این زمینه از کشورهای دیگر عقب است، در بحرانی قرار می دهد که تهدیدی برای از دست دادن جایگاه اول خود به عنوان قوی ترین ارتش جهان است.

چند سال پیش، کمیسیون امنیت ملی آمریکا در زمینه هوش مصنوعی گزارش خود را به دولت ارائه کرد و در آن توضیح داد که استفاده از هوش مصنوعی در جنگ - که قبلاً آغاز شده است - یک انقلاب تکنولوژیک را رقم خواهد زد که اثر آن از کشف باروت و سلاح هسته ای فراتر خواهد رفت. این کمیسیون توصیه کرد که سرمایه گذاری در تحقیقات علمی خاص در این زمینه سال به سال دو برابر شود.

خطرناک‌ترین گام: استقلال
دیوید فرانسیس در مقاله‌ای که در سال 2013 در روزنامه «فیسکال تایمز» منتشر شد، به نقل از ارقام وزارت دفاع آمریکا می‌نویسد: «هر سرباز در افغانستان سالانه حدود 850 هزار دلار برای پنتاگون هزینه دارد»، در حالی که هزینه یک ربات کوچک به نام «تالون» و تجهیز آن با سلاح تنها 230 هزار دلار است. بر این اساس، فرمانده سابق فرماندهی آموزش و دکترین ارتش آمریکا، ژنرال رابرت کون، در سمینار هوانوردی ارتش در سال 2014 پیشنهاد کرد که اتکای بیشتری به «ربات‌های پشتیبان» شود و به این ترتیب ارتش در نهایت می‌تواند حجم تیپ را از 4000 به 3000 سرباز کاهش دهد، بدون اینکه اثربخشی آن کاهش یابد.

تحلیلگران چینی بر این باورند که این سخنان صرفاً یک نظر شخصی نیست، بلکه یک عقیده معاصر برای ارتش آمریکا است، زیرا آنها معتقدند که این ارتش قصد دارد سیستم‌های بدون سرنشین مانند هواپیماهای بدون سرنشین و ربات‌های زمینی را با خروج از افغانستان و عراق و نیاز مبرم به انطباق با کاهش هزینه‌های نظامی اتخاذ کند. برخی گزارش‌های چینی تأیید می‌کنند که تا سال 2040، تعداد ربات‌ها ممکن است از تعداد انسان‌ها در ارتش آمریکا فراتر رود و در عصر «پسا افغانستان»، سه روند غالب وجود خواهد داشت که مهم‌ترین آنها «ادغام بیشتر فناوری و نیروی کار» است، بر اساس مطالعه‌ای که در نشریه «کورنل اینترنشنال افیرز» منتشر شده است.

بنابراین، چین و ایالات متحده در مسیری رقابتی و تصادفی آشکار عمل می‌کنند، بر این اساس که طرف مقابل در توسعه پلتفرم‌ها از این نوع متوقف نمی‌شود و در اینجا ما به گسترش بحث فراتر از ربات‌های جنگنده زمینی می‌رویم تا هواپیماهای بدون سرنشین هوایی و آبی (زیردریایی‌های بدون سرنشین) را در بر بگیریم، تا جایی که سلاح‌های فعلی با ابزارهای هوش مصنوعی، مانند هواپیماهای نسل ششم به عنوان مثال، که تصور می‌شود نسخه‌های اصلی آن بدون سرنشین خواهند بود، به کار گرفته شوند.

با شتاب شدید در توسعه سگ‌های رباتیک و هوش مصنوعی، کارشناسان می‌دانند که در مقطعی این مسابقه در جهتی که تقریباً تمام فناوری‌های نظامی می‌خواهند، یعنی استقلال، به راه خواهد افتاد.

مشتری، که در اینجا معمولاً یک کشور است که مایل به توسعه ارتش خود است، یا شاید یک نیروی غیرنظام‌مند که به دنبال افزایش توانایی‌های خود است، به دنبال سلاح‌هایی است که بتوانند به سمت هدف حرکت کنند، موقعیت را با بالاترین قابلیت‌های محاسباتی تجزیه و تحلیل کنند، سپس دقیق‌ترین و مناسب‌ترین تصمیم را بگیرند و بلافاصله آن را اجرا کنند تا حداکثر خسارت ممکن را به دشمن وارد کنند و سلاح‌هایی باشند که قادر به یادگیری و افزایش تجربه و دقت خود با گذشت زمان باشند.

علاوه بر این، این سامانه‌ها می‌توانند با هم در چارچوب سیاست «گله‌ای» عمل کنند، یعنی اطلاعات و داده‌ها را بین خود مبادله کنند و همچنین تصمیمات را به گونه‌ای هماهنگ کنند که تأثیر نظامی را به طور خودکار بر اساس الگوریتم‌هایی که آنها را به حرکت در می‌آورند، به حداکثر برسانند، که شکلی شبیه به حملات تسلیحاتی مشترک است که توسط ارتش‌های نظام‌مند سنتی هماهنگ می‌شوند، اما به شکلی دقیق‌تر و مؤثرتر با اختلاف زیاد.

یکی از نگرانی‌های اساسی این است که سیستم‌های تسلیحاتی مستقل فاقد قضاوت انسانی و دیدگاه اخلاقی هستند که هر دو در تصمیم‌گیری در مورد استفاده از نیروی مرگبار بسیار مهم هستند. این احتمال وجود دارد که سیستم‌های مستقل نتوانند به طور مؤثر بین نیروها و غیر نیروهای نظامی تمایز قائل شوند و اتخاذ تصمیمات دقیق در میدان‌های جنگ پیچیده و آشفته تقریباً غیرممکن است.

اگر یک سلاح مستقل مرتکب اشتباه شود، مانند هدف قرار دادن غیرنظامیان، مشخص نخواهد بود که چه کسی مسئولیت را بر عهده خواهد گرفت و این با یکی از شرایط اساسی حقوق بین‌الملل بشردوستانه که مستلزم مسئول دانستن شخصی در قبال مرگ غیرنظامیان در جنگ‌ها است، مغایرت دارد. هر سلاحی که تعیین مسئولیت در قبال جراحات یا مرگ و میر ناشی از آن غیرممکن باشد، الزامات قانون جنگ را برآورده نمی‌کند و بنابراین نباید در جنگ استفاده شود و این یکی از انتقادات اساسی به نظامی‌سازی فناوری مستقل است.

از سوی دیگر، سیستم‌های مستقلی که به هوش مصنوعی و یادگیری ماشینی متکی هستند، ممکن است در موقعیت‌هایی که برای اولین بار آزمایش می‌شوند، به طور غیرمنتظره عمل کنند و نبرد چیزی نیست جز موقعیتی که برای اولین بار رخ می‌دهد، زیرا هر نبردی متغیرهای خاص خود را دارد که منجر به پیامدهای ناخواسته می‌شود.

همه اینها در حالی است که ما در مورد احتمال هک شدن و حملات سایبری به این قطعات نظامی صحبت نکرده‌ایم، که ممکن است منجر به دستکاری آنها به شکلی شود که می‌تواند مرگبار باشد، که به نوبه خود می‌تواند منجر به تشدیدهای تصادفی یا حمله به اهداف ناخواسته شود و در اینجا نبرد شعله‌ور می‌شود و جنبه سیاسی به شدت ضعیف می‌شود و از این رو کارشناسان می‌ترسند که سلاح‌های مستقل به تضعیف دست عملیات‌های مذاکره با اشتباهاتی از این دست کمک کنند.

به عنوان یک مثال فرضی، یک هواپیمای بدون سرنشین هوایی ممکن است بر اساس داده‌های جدیدی که به تازگی وارد شده‌اند و به یک اپراتور انسانی ارائه نشده‌اند، سایت‌های هسته‌ای دشمنان را در یک نبرد هدف قرار دهد. در فضای آشفته نبرد و دقت عامل زمان، کشوری مانند روسیه یا ایالات متحده ممکن است با این موضوع به عنوان تهدیدی با ماهیت هسته‌ای برخورد کند و زنجیره دومینوی هسته‌ای شروع به سقوط کند.

لحظه اوپنهایمر
مفهوم "لحظه اوپنهایمر" به لحظه‌ای از درک عمیق اشاره دارد که در آن یک شخص، یک دولت یا یک تیم از دانشمندان متوجه پیامدهای فاجعه‌بار احتمالی اقدامات یا ایده‌هایی می‌شوند که قصد دارند در پیش بگیرند، به‌ویژه در زمینه پیشرفت‌های علمی، فناوری یا نظامی، با اشاره به لحظه‌ای که فیزیکدان آمریکایی، رابرت اوپنهایمر، تصمیم گرفت اولین آزمایش موفقیت‌آمیز بمب اتمی را در ژوئیه 1945 انجام دهد. اوپنهایمر پس از مشاهده قدرت انفجاری عظیم بمب، متنی از "بهاگاواد گیتا" (کتاب مقدس در هندوئیسم) را به یاد آورد که می‌گوید: "اکنون من مرگ هستم، نابودگر جهان‌ها."

"لحظه اوپنهایمر" نقطه‌ای بود که او به طور کامل پتانسیل عظیم نابودی جهانی پیش‌بینی‌شده توسط سلاح‌های هسته‌ای را درک کرد.

پروژه منهتن واقعاً موفقیت‌آمیز بود، اما دری را به روی یک مسابقه تسلیحاتی هسته‌ای باز کرد که هنوز هم از آن رنج می‌بریم. به محض اینکه فضا بین روسیه و ناتو بر سر ورود اوکراین، و بین چین و ایالات متحده بر سر ورود احتمالی به تایوان متشنج شد، همه سلاح‌های خود را لمس کردند. بر اساس گزارشی که اخیراً توسط کمپین بین‌المللی برای لغو سلاح‌های هسته‌ای منتشر شده است، در سال 2023 جهان شاهد افزایش جدیدی در هزینه‌های تسلیحات هسته‌ای بود که به 91.4 میلیارد دلار رسید.

ما اکنون در حال گذراندن لحظه‌ای مشابه در مورد سلاح‌های مستقل هستیم، جایی که دانشمندان متخصص در این زمینه می‌دانند که این سلاح‌ها تأثیر منفی بر صلح جهانی دارند و راه را برای یک مسابقه فوق‌العاده باز می‌کنند که سلاح‌ها را انباشته می‌کند و در نتیجه بر کل اقتصاد تأثیر می‌گذارد. آنها همچنین می‌دانند که این سلاح‌ها می‌توانند باعث تشدید درگیری جهانی و رسیدن به جنگ جهانی سوم شوند و این لحظه‌ای شبیه به لحظه‌ای است که در آن درگیری هسته‌ای در دهه چهل قرن گذشته آغاز شد.

آیا می‌توانیم این بار از چنین لحظه‌ای عبور کنیم؟ متأسفانه به نظر می‌رسد که برخی یاد نمی‌گیرند و با نگاهی ساده به آنچه چین و ایالات متحده در این زمینه انجام می‌دهند، و با آنها بسیاری از کشورها، آن لحظه‌ای که روبات‌های جنگی جهان را فرا می‌گیرند، به طور قطعی در حال آمدن است.