فرجام نوشت: تجمعات غیرقانونی، فصل مشترک 30 خرداد 60 و 88

فرجام نيوز/ متن پيش رو در فرجام نيوز منتشر شده و انتشار آن به معني تاييد تمام يا بخشي از آن نيست. 30 خرداد در تاريخ تحولات جمهوري اسلامي ايران، يادآور دو حادثه تلخ است؛ 30 خرداد 1360 که منافقين کوردل با اقدامات مسلحانه به دنبال ضربه زدن به نظام مقدس و نوپاي جمهوري اسلامي ايران بودند و همچنين 30خرداد 1388 که يادآور اتفاقات تلخ پس از انتخابات دهمين دوره رياست جمهوري با رمز تقلب از سوي معاندان نظام بود. در اغتشاشات پس از انتخابات رياست جمهوري دوره دهم، حوادث روز 30 خرداد 88 از اهميت بسزايي برخوردار بود؛ زيرا در حالي به عنوان روز تجمع غيرقانوني انتخاب شد که اين روز در سال هاي اول انقلاب با نام گروهک تروريستي منافقين گره خورده بود؛ منافقين در 30 خرداد 1360 اقدام مسلحانه خود را عليه انقلاب اسلامي آغاز کرده و به طور رسمي ضديت خود را با نظام اسلامي آشکار کردند. سران مجاهدين خلق پس از رد صلاحيت کانديداي مدنظرشان (مسعود رجوي) در انتخابت رياست جمهوري سال 58، از ابوالحسن بني صدر حمايت کردند و پس از روي کار آمدن بني صدر با نزديک شدن به او آشوب ها و تظاهرات زيادي را آشکارا سازمان دهي کردند؛ اما پس از عزل بني صدر از رياست جمهوري، منافقين که تنها اميد خود را از دست رفته مي ديدند در 30 خرداد 1360 با انتشار اطلاعيه اي عليه نظام جمهوري اسلامي ايران اعلان جنگ مسلحانه کرده و درصدد نابودي انقلاب اسلامي برآمدند. با برکناري بني صدر از فرماندهي کل قوا درگيري ها و تشنجات پراکنده­ اي در گوشه و کنار کشور به وجود آمد. روز پنجشنبه 21 خرداد 1360 يعني روز بعد از برکناري بني صدر از فرماندهي کل قوا توسط حضرت امام، اعتراض اعضاي سازمان مجاهدين با تجمع حدود 150 نفر از منافقين در ميدان وليعصر و به شعار و فحاشي عليه دولت و مسئولان کشور و حمايت از رئيس جمهور آغاز شد. تصور رهبران اين گروهک اين بود که با قيام مسلحانه 30 خرداد، با محاسباتي غلطي که از درون نظام جمهوري اسلامي ايران کرده بودند تکليف نظام يکسره خواهد شد؛ اما به محض روبه رو شدن با مقاومت مردم، علت اصلي تظاهرات خونين 30 خرداد را واکنشي در قبال پايان آزادي‌ها و ورود به مرحله ديکتاتوري و اختناق معرفي کردند. سران اين گروهک تروريستي بعد‌ها که ماهيت اقداماتشان بر همگان آشکار شد، وانمود کردند که قصد آنها فقط يک اعتراض ساده بوده است. منافقين، تحولات سياسي کشور و اقدامات قانوني رهبر انقلاب و مجلس شوراي اسلامي براي جلوگيري از قانون شکني بني صدر و دفاع از حريم قانوني ارکان نظام را «کودتاي مرتجعين» نامگذاري کردند و مردم را به مقابله با نظام فراخواندند. در اين ايام اين گروهک پي درپي اطلاعيه مي داد؛ از اين رو سه اعلاميه پياپي در روزهاي 27 و 28 خرداد منتشر شد. در بخشي از اطلاعيه دوم آمده است: «در آستانه پياده شدن آخرين مرحله کودتا...سازمان... پيشنهاد مي کند که ... مردم قهرمان... بار ديگر فرياد پرخروش «الله اکبر» را در مخالفت با روش هاي انحصارطلبانه ضدمردمي و ضداسلامي و درحمايت از آزادي هاي اساسي و رئيس جمهور دکتر بني صدر، در پشت بام خانه ها طنين انداز سازند. تحرکاتي که قبل از وقوع رويداد 30خرداد 1388 و پس از انتخابات دهمين دوره رياست جمهوري صورت گرفت بسيار شبيه همان اقداماتي بود که مجاهدين خلق در خرداد 1360 آن را دنبال مي کرد و با کليد خوردن سناريوي کودتاي مخملين با طرح ادعاي «تقلب» به عنوان رمز آشوب، گروه هايي که منافع خود را در نبود نظام اسلامي مي دانستند، تمام قد از اين طرح حمايت کردند. در اين ميان در حالي که انتظار مي رفت پس از خطبه هاي رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه تاريخي 29 خرداد 88 همه گروه ها و جريان هاي مختلف به استقبال رهنمودهاي حکيمانه ايشان بروند؛ اما مجمع روحانيون مبارز در اقدامي خلاف مصالح کشور، براي شنبه (30خرداد88) فرداي برگزاري نماز جمعه: درخواست راهپيمايي کرد! همه منتظر بودند بعد از ظهر جمعه خبر لغو تجمع غيرقانوني مجمع روحانيون مبارز در صدر اخبار قرار گيرد؛ اما متاسفانه اين مجمع ترجيح داد سکوت اختيار کند و موضعي نگيريد؛ اين بلاتکليفي تا آنجا ادامه داشت که سرشاخه هاي آشوبگران خياباني خود را به مردم نشان داده و «حلقه هاي آشوب» شکل گرفت تا همانند روزهاي گذشته آرامش و امنيت را از مردم بگيرد. ساعاتي قبل از شروع اين تجمع غير قانوني ناگهان خبري فوري بر پيشاني سايت ها و خبرگزاري ها نشست؛ «راهپيمايي امروز مجمع روحانيون لغو شد»!؟ اين عنوان خبري بود که با امضاي دبير مجمع روحانيون مبارز، در آستانه شکل گيري آشوب ديگري در تهران، راهي خروجي سايت هاي خبري شد؛ اما ديگر دير بود، همه چيز براي آشوب و بلوا مهيا شده بود! 30خرداد در تاريخ انقلاب يادآور اتفاقات تلخ سال هاي 60 و 88 است. دو حادثه ناگواري که توسط اقليتي اتفاق افتاد که توهم اکثريت داشته و ضربه زدن به ارکان حکومت و براندازي نظام جمهوري اسلامي ايران جزء اهداف نهايي آنان بود. منافقين سال 60 و آشوبگران سال 88 در حالي دست به اقدامات خرابکارانه و تجمعات غيرقانوني همراه با درگيري و آشوب مي زدند که براي نيل به خواسته هاي نامشروع خود از هيچ اقدامي فروگذار نکرده و حتي حاضر بودند ملت و مردم ايران خونبهاي قدرت طلبي آنان را بپردازند.