نمایندگان و خانم موگرینی؛ سلفی در پارلمان، ریشه در ایران

هجوم مضحک برخي نمايندگان مجلس شوراي اسلامي به سمت خانم فدريکو موگريني-مسؤول سياست خارجي اتحاديه اروپا- براي گرفتن سلفي و عکس يادگاري با او بازتاب گسترده اي در رسانه ها و شبکه هاي مجازي داشت. فيگورهاي برخي نمايندگان موبايل به دست و ذوق زدگي آنها از اين که موگريني را در يک قدمي خود مي ديدند، هر چند مايه انبساط خاطر و طنزپردازي هاي گسترده کاربران فضاي مجازي شد، اما در دل خود معناي تلخي را نهفته داشت. واقعيت اين است که ما ايراني ها -اعم از اين که نماينده مجلس باشيم يا نباشيم- هنوز خود را بخشي از جامعه جهاني نمي دانيم، احساس انزوا يا بي نظير بودن مي کنيم، بين خود و خارجي ها فاصله اي عجيب و غريب احساس مي کنيم و نسبت به آنها يا حس وادادگي داريم يا ترس و نگراني. علت نيز مشخص است: - ما ايراني ها سال هاي سال در مدرسه و دانشگاه زبان انگليسي مي خوانيم ولي نمي توانيم دو کلمه با يک انگليسي زبان خوش و بش کنيم. از کتاب ها، رسانه ها و سايت هاي خارجي هم طبيعتاً بي نصيب هستيم، جز عکس هايشان! - آنقدر درگير رتق و فتق معيشتي هستيم که اغلب مان فرصت نمي کنيم از لاک خود بيرون بياييم و به سفرهاي خارج از کشور برويم و مدام فضاي بيرون از ايران را تجربه کنيم. بسياري از ما ايراني ها کل دوران حيات مان را در ايران که تنها يک درصد از مساحت کل کره زمين است سپري مي کنيم و هيچ تصوري درباره آنچه بيرون از اين خانه مي گذرد نداريم. - اقتصاد بسته ما باعث شده است که مراودات کاري چنداني با کشورهاي ديگر نداشته باشيم و به جز تاجراني اندک شمار، بقيه فعالان اقتصادي ما در داخل چرخه محدود اقتصادي داخلي روزگار بگذرانند و بسياري شان حتي مفاهيم اوليه تجارت بين المللي مانند گشايش LC را نيز ندانند. اين در حالي است که در کشورهايي مانند امارات متحده عربي، ترکيه، گرجستان، قطر، سنگاپور، قبرس، مالزي،هنگ کنگ، کره جنوبي، ژاپن، اعضاي اتحاديه اروپا و ... به دليل آميختگي اقتصاد ملي با تجارت جهاني، علاوه بر فعالان اقتصادي، تقريباً عموم مردم - مشخصاً از طبقه متوسط به بالا - با خارجي ها در قالب طرف يا شريک تجاري، هم تيمي ورزشي، همکلاسي دانشگاهي يا گردشگر و ... مراوده دارند و خودشان را بخشي از جهان مي دانند. - ذهنيت و سابقه تاريخي ايراني ها نسبت به خارجي ها نيز مزيد بر علت شده است تا نگاه ها و رفتارهاي اغلب ما با خارجي ها، غير متعارف باشد. آنچه در مجلس گذشت، ريشه هايي فراتر از پارلمان دارد و تا ايران تعامل متعارفي با جهان نداشته باشد اوضاع همين خواهد بود که هست. در تأييد اين سخن مي توان به اندک شهرهاي توريستي ايران مانند اصفهان اشاره کرد که به دليل کثرت توريست هاي خارجي، رفتار مردم اين شهرها با خارجي ها، کاملاً معمولي است اما در فلان شهر که سال ها مي گذرد و گذار يک شهروند خارجي به آن نمي افتد، اوضاع در صورت حضور يک "موربور آن ور آبي" متفاوت و گاه شرم آور است (چنانچه بعضاً کليپ هايي از اين موضوع هم منتشر شده است). قطعاً رفتارهاي نامناسب و از خود بيخود شدن به هنگام ديدن خارجي جماعت، از نمايندگان مجلس، آن هم در مجلس و در منظر دوربين ها بسيار زشت تر و زننده تر است و نشان مي دهد که آنها، حتي با پروتکل ها و آداب و تشريفات سياست ورزي نيز آشنا نيستند و الّا آن صحنه هاي شرم آور را به وجود نمي آوردند. شايد طنز و شوخي به نظر برسد ولي اگر قانوني وجود داشته باشد که منتخبان مجلس، قبل از شروع نمايندگي، يک سال در يک کشور توسعه يافته، به انتخاب خودشان و به خرج ملت زندگي کنند، هم چشم و فکرشان بازتر مي شود و معناي "جهان" را بهتر مي فهمند و لذا قوانين روزآمدتري تصويب مي کنند و هم وقتي افرادي مثل خانم موگريني را مي بينند، موبايل به دست به سمتش هجوم نمي برند. مردم ما، دولتمردان ما و نمايندگان ما، بايد دنيا ديده شوند؛ اين، الزام عصر جديد است. * جعفر محمدي با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد

---

بازار

---