پرسپولیس نبرد، استقلال باخت

چندي پيش در اوج بردهاي پر گل و زمستاني استقلال نوشته بودم که اميدي به آينده اين تيم نيست. استقلال شفر شبيه تيم‌ملي ‏کارلوس کي‌روش است و اگرچه ظاهر شيکي دارد، اما هرآن مي‌تواند آماده فروپاشي باشد. استدلال‌هاي اين ادعا هم چندان پيچيده ‏نيست. شفر براي تيمش خريدهاي نامتوازني دارد. او همين حالا يک دوجين‌هافبک و مهاجم در اختيار دارد که بعضا شايد اسم ‏آنها را هم به سختي به ياد بياورد، اما خط دفاع استقلال به اندازه کافي مجهز نيست. در اين ساختار، بازيکناني مثل زکي‌پور، ‏سهرابيان، دانشگر و حتي روزبه چشمي نقش کليدي دارند که با همه احترام به آنها، هيچ‌کدام «ستاره» نيستند. مي‌توانيد کيفيت ‏اينها را با جلال حسيني و حتي شجاع خليل‌زاده امسال مقايسه کنيد. به علاوه بسياري از تدابير تاکتيکي شفر در تيمش، منطق فني ‏ندارد و اگر گاهي به نتيجه مي‌رسد، عواملي مثل بخت و اقبال يا ضعف رقبا در آن دخيل است. واقعا حرفه‌اي نيست که شما ‏بازيکني مثل گادوين منشا را بعد از دو ماه بلاتکليفي و دوري از تمرينات بخريد و بلافاصله فيکس کنيد. عقلاني نيست مرتضي ‏تبريزي که در ذوب‌آهن عموما سابقه گلزني به تيم‌هاي پايين جدول را داشته با اين قيمت سرسام‌آور جذب شود و بعد در ميان ‏انبوهي از مهره‌هاي هجومي به حاشيه برود. منطقي نيست که پاتوسي را از لحظه نخست صدور کارت بازي‌اش در ارنج ثابت ‏بگنجانيد و پز درخشش او مقابل تيم‌هاي متوسط ليگي را بدهيد. البته که پاتوسي بازيکن خوبي است، اما حتي کوتينيو هم در ‏بارسا از روز نخست فيکس نمي‌شود. همين‌طور اعمال اين همه تغيير در ترکيب اصلي تيم هم حرفه‌اي نيست و نمي‌تواند توجيهي ‏داشته باشد‎.‎

نتيجه تمام اين اعوجاجات مي‌شود تيمي که سلطان بازي‌هاي کوچک است و در مسابقات مهمتر معمولا حرفي براي گفتن ندارد. ‏استقلال شفر کاملا تحت‌تأثير نقش‌آفريني فردي ستاره‌هاست؛ يعني اگر تيام و اميد ابراهيمي يا بعدتر پاتوسي و ايسما خوب باشند، ‏نتيجه مي‌گيرد و اگر آنها به بند کشيده شوند ديگر اداره کار از دست سرمربي خارج است. به جرأت مي‌توان گفت همان تک دربي ‏به پايان رسيده با پيروزي شفر هم معلول بحران‌هاي داخلي پرسپوليس بود؛ از کج‌سليقگي برانکو در رجحان دادن ماهيني و ‏ربيع‌خواه به محرمي و نوراللهي تا درگيري او با مسلمان و استاديومي که از دقيقه ٥٠ نام مهندس نيمکت‌نشين را فرياد مي‌کشيد. ‏در مجموع ١٨ ماه از حضور شفر در ايران گذشته و امروز قضاوت کردن در مورد او نمي‌تواند کار چندان سختي باشد. اين مربي ‏کارنامه قابل تأملي دارد و حداقل کنار زمين هم انرژي خوبي براي تيمش مي‌گذارد، اما در استقلال او اثري از يک استمرار فني ‏مطلوب ديده نمي‌شود. هيچ‌کدام اينها هم به وزير و سفير پرسپوليسي يا تيم حکومتي و ساير بهانه‌جويي‌هاي مجازي ارتباطي ‏ندارد. شايد امروز زمان اتخاذ يک تصميم بزرگ در استقلال رسيده باشد؛ تصميمي که صد البته خروجي‌اش نبايد بازگشت به ‏دوران مربيان ايراني مثل مظلومي و قلعه‌نوعي يا قرباني کردن فرهاد مجيدي بي‌تجربه باشد‎. *رسول بهروش ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد

---

بازار

---