سرمقاله سیاست روز/ سفر سال ۹۲ روحانی به نیویورک خوب ۹۸ بد!

سياست روز/ « سفر سال ۹۲ روحاني به نيويورک خوب ۹۸ بد! » عنوان سرمقاله سردبير روزنامه سياست روز، محمد صفري است که مي‌توانيد آن را در ادامه بخوانيد: اگر ما موافق سفر رئيس جمهور به نيويورک نبوديم، تنها به خاطر حفظ جايگاه رياست جمهوري مقابل بي ادبي‌هايي است که آمريکايي‌ها دارند، محدوديت‌هاي شديدي که حتي به وزير خارجه کشورمان اجازه عيادت از تخت روانچي در بيمارستان را نمي‌دهد. با وجودي که سفر آقاي روحاني با حاشيه‌هايي همراه بود، اما اين سفر، همراه با سخنراني او در سازمان ملل که يک سخنراني منطقي، منسجم و قاطع در مقابل سخنان پراکنده، گسسته و دروغ پردازي‌هاي ترامپ بيان شد و مصاحبه‌هايي که با برخي رسانه‌هاي آمريکايي داشت توانست خوش بدرخشد. اما نکته اي که در اين روزها حادث شده، از سوي طيف سياسي اصلاح طلب است که پس از سفر آقاي روحاني به نيويورک و بازگشت او به کشور ديده مي‌شود. اصلاح طلبان هنگامي‌که رئيس جمهور در سال ۹۲ و نخستين سفر خود به نيويورک داشت، از اين سفر و اتفاقاتي که در آن افتاد قاطعانه دفاع و حمايت کردند، آنها ديدار ظريف و جان کري را يک ديدار مهم دانستند و از گفت وگوي تلفني اوباما با روحاني با تعابيري چون «تماس تاريخي در پرواز بازگشت» ، «جهان غافلگير شد» ، «ايران و آمريکا در يک قاب» بهره بردند و از آن دو اتفاق استقبال کردند. آن گفت و گوي تلفني و ديدار طولاني ظريف و کري هيچ اتفاق مثبتي را باعث نشد در حالي که اصلاح طلبان آن را يک واقعه مهم که راه را براي عادي سازي روابط دو کشور باز مي‌کند، دانستند، تحليل‌هايي که در آن سال از ديدار و گفت وگوي تلفني در رسانه‌هاي اصلاح طلب و شخصيت‌هاي سياسي آنها ارائه مي‌شد، تصور را به اين سمت سوق داد که همه مشکلات پس از آن، ميان ايران و آمريکا حل مي‌شود، تحليلي ساده انگارانه که پس از چندي به خاطر ادامه رفتارهاي خصمانه آمريکا عليه ايران بي خاصيت ترين و ساده لوحانه ترين تحليل‌هاي آن زمان شد که هنوز هم درباره آن واکنش غير حرفه اي، سخن گفته مي‌شود و از يادها نرفته است. حضرت آيت الله خامنه اي رهبر معظم انقلاب از آن اتفاقات از تعبير بجا نبود استفاده کردند. در واقع ايشان پيش بيني مي‌کردند که اتفاقات سفر سال ۹۲ به نفع آمريکا تمام خواهد شد. براي همين هم در سفر امسال آقاي روحاني و هيأت همراه، تأکيد کردند که ديدار و گفت وگويي ميان ايران و آمريکا نبايد صورت بگيرد. رئيس جمهور و هيأت همراه در سفر اخير خود به آمريکا انقلابي تر از سفر نخست خود عمل کردند، به گونه اي که باعث انفعال آمريکايي‌ها شد، آمريکا تلاش بسيار زيادي کرد تا بتواند ديداري هر چند کوتاه ميان روحاني و ترامپ صورت گيرد، حتي ماکرون رئيس جمهور فرانسه و جانسون نخست وزير انگليس واسطه شدند تا رئيس جمهور کشورمان را راضي به اين ديدار کنند. تصور اين که افکار عمومي دنيا در انتظار چنين ديداري بود تا در پس آن همه مشکلات ميان دو کشور حل شود، برداشت اشتباهي بود. ديدار و گفت و گو نيازمند زمينه‌هاي لازم است و صرفا ديدار نمي‌تواند به ۴۰ سال دشمني آمريکا با جمهوري اسلامي ايران پايان دهد. آيا گفت و گوي تلفني اوباما با روحاني و ديدار کري و ظريف توانست مشکلات را حل کند؟ آيا توافق هسته‌اي که براي رسيدن به آن دو سال مذاکره با آمريکا انجام شد، توانست در همان چارچوب توافق، دشمني‌هاي آمريکا را کاهش دهد؟ اختلافات و دشمني‌هاي ايالات متحده بسيار عميق تر از آن است که با يک ديدار و گفت و گوي تلفني حل شود. طيف سياسي اصلاح طلب با سفر امسال آقاي روحاني مخالف بود، اما چرا؟ آيا صرفاً فقط مخالفت خود را اعلام کرد يا حرف و سخن ديگري دارد؟ با نگاهي به اظهارات شخصيت‌هاي اصلاح طلب درباره اين سفر مي‌توان به اين نتيجه دست يافت که آنها به خاطر ديدار نکردن روحاني و ترامپ مخالفت خود را اعلام کرده‌اند و آن را بي خاصيت مي‌دانند. اگر ديداري ميان رئيس جمهور آمريکا و رئيس جمهور ايران صورت مي‌گرفت يا ظريف و پمپئو ديدار و گفت وگو مي‌کردند، از نظر شخصيت‌هاي سياسي اصلاح طلب و جريان رسانه اي آن، مثبت ارزيابي مي‌شد و بار ديگر رسانه‌هاي اين طيف سياسي با تيترهايي مثبت همچون سال ۹۲ به استقبال گسترده آن مي‌رفتند. سخنان قاطع و انقلابي رئيس جمهور در سازمان ملل و پاسخ‌هاي روشنگرانه روحاني به پرسش‌هاي خبرنگاران آمريکايي، همان رفتار و سياستي است که از دولت تدبير و اميد انتظار مي‌رود. آقاي روحاني نيازي ندارد تا در سازمان ملل سخناني بگويد که طيف منتقد را راضي نگه دارد، سازمان ملل جايي براي اينگونه رفتارها نيست، اگر تاکنون دولت بر اساس خواسته‌هاي اصلاح طبان حرکت‌هاي سياست خارجي خود را تنظيم مي‌کرد و به مذاق آنها خوش مي‌آمد، نتيجه آن چه بود؟ چه دستاوردي از سياست‌هاي اصلاح طلبان که در اين چند سال دولت آنها را دنبال کرده براي کشور و انقلاب داشته است؟! در دو سال باقي مانده دولت تدبير و اميد، راهي که دولت بايد در پيش بگيرد، انقلابي گري و مديريت جهادي است که با اندک رويکرد دولت به اين سمت، بازخوردهاي مثبت آن به خوبي در کشور ديده مي‌ شود. اين راه بايد ادامه پيدا کند و تنها راه گره گشايي از مشکلات کشور نيز همين است. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد