سرمقاله ایران/ امیرالمؤمنین(ع) امام انسانیت

ايران/ « اميرالمؤمنين(ع) امام انسانيت » عنوان يادداشت روزنامه ايران به قلم سيد ابوالحسن نواب است که مي‌توانيد آن را در ادامه بخوانيد:
 

امام علي(ع) را بايد «امام انسانيت» ناميد. امامي که همّ اولش انســــان بود. براي او تنها انسان؛ بدون‌نژاد، رنگ و دين و مليت مطــــــرح بود. وقتي مالک اشتر مأمور اميرالمؤمنين(ع) در مصـــــــر شـــــــد، اميرالمؤمنين(ع) به وي فرمودند: «اي مالک، مردمي که در مصر هستند، يا هم دين تو هستند يا همزاد تو در خلقت هستند.» يعني حتي اگر مسلمان و هم‌دين تو نباشند، انسان هستند؛ بايد رعايت آنان را کرد. يا در جاي ديگري فرمودند: «اگر از پاي يک زن يهودي خلخال به ظلم و جنايت در بياورند، انسان خوب است تا از اين غصه بميرد.» اين سخنان نماد آن است که حضرت علي(ع) «امام عدالت» هستند. به همين دليل بعد از 14 قرن از شهادت ايشان بهترين کتاب درباره امام اول شيعيان را مسيحي‎ها مي‎نويسند. جورج جرداق، کتابي به نام «الامام علي صوت‌العداله الانسانيه» مي‎نويسد درباره اينکه اميرالمؤمنين، صداي عدالت انسانيت است. يعني پس از 14 قرن پاسداشت آن نگاه بلند و انساني اميرالمؤمنين(ع) را حفظ کرده‎اند و اميرالمؤمنين امام بشريت است. از ابتدا تا انتهاي نهج‌البلاغه، فرياد امام علي(ع)، فرياد عدالت و حق‎طلبي و دفاع از حقوق انسان‎ها است.
اميرالمؤمنين در طول حکومت کوتاه 5 ساله‎اش نامه‏ هاي زيادي به کارگزارانش نوشت و در اين نامه‏ ها بر رسيدگي به محرومان، ظلم نکردن، جدايي از اشرافيت و درهم نياميختن با زورمندان و قدرتمندان و حيله‏ گران تأکيد داشت. به حکام مي‎گفت: شما نبايد از مردم فاصله بگيريد. شما نبايد سر سفره ‏هاي رنگين بنشينيد. شما نبايد از پاسخگويي به محرومان طفره برويد؛ بلکه بايد غمخوار محرومان باشيد. اين حکومت و اين پست و اين مقام، بر شما يک طعمه نيست؛ وسيله ‏اي است براي خدمت کردن و نه وسيله ‏اي براي زراندوزي و مال‌اندوزي و قدرت‎طلبي و تجاوز به حقوق انسان‎ها.
اميرالمؤمنين(ع) در زماني که حکومت ظاهري نداشت، از نصيحت به کارگزاران و حاکمان وقت هيچ کوتاهي نمي‎کرد و در دفاع از نظم و انضباط ظاهري حکومت، کوتاه نيامد؛ حتي آنگاه که شورشيان مي‎خواستند عثمان، خليفه مسلمين را بکشند، فرزندان خود را براي دفاع از وي فرستاد و در مشورت دادن به خليفه اول و دوم هم هيچ کوتاهي نکرد. اگرچه حکومت، حق او بود ولي اکنون که ديگران آن حکومت را گرفته بودند، با انتقام‎جويي و حرکت‌هاي ايذايي و غيرمنطقي نظم جامعه اسلامي را بر هم نزد. اميرالمؤمنين(ع) امام عقلانيت، منطق و نظم بود. اميرالمؤمنين(ع) نظم جامعه را حفظ کرد و در نهايت هم که حکومت را بر اثر اصرار مردم پذيرفت، فرمود: «اگر خواست شما نبود، من افسار اين شتر را بر گردنش مي‎انداختم.»

---

بازار

---

اميرالمؤمنين(ع) يک لحظه از کار و تلاش در زندگي شخصي فروگذار نکرد حتي امروز پس از 1400 سال به مدينه که مشرف مي‎شويم، منطقه‎اي است به نام «آبار علي»؛ يعني چاه‎هايي که اميرالمؤمنين با دست مبارک خود کنده‌اند و ايجاد کار و اشتغال کرده‎اند. اميرالمؤمنين(ع) در ايجاد اشتغال، فعاليت و تلاش، يک لحظه از پا ننشستند.
امام علي(ع) «مرد ميدان جهاد» بود و هر آنگاه که اسلام مورد حمله قرار مي‎گرفت، در کنار رسول الله(ص) مانند يک سرباز فداکار تا سرحد جان از اسلام دفاع مي ‏کردند و در جبهه جهاد هم اخلاق و معنويت را فراموش نمي‎کردند. ايشان در جنگ با عمرو بن عبدود آنگاه که او به صورت اميرالمؤمنين آب دهان انداخت، از روي سينه‎اش بلند شدند تا کشتن او در آن لحظه، از روي خشم شخصي نباشد و دوباره به ميدان برگشتند و در مصاف با او سرش را از تن جدا کردند.
در بازگشت از جنگ صفين نيز وقتي از امام علي(ع) درباره معارف الهي (قضا و قدر) سؤال کردند ايشان با آرامش به سؤال‏ کننده پاسخ داد. سپس ديگران به اميرالمؤمنين گفتند: «اين چه وقت پاسخ دادن بود؟»و ايشان فرمودند: «جنگ ما براي بيان حقيقت و معارف الهي است.» پس به‌طور خلاصه مي‏ توانيم بگوييم که امام علي(ع)، امام انسانيت، عدالت، اخلاق، تلاش، نظم، فداکاري، جهاد و دفاع از اسلام بود.

به پيج اينستاگرامي «آخرين خبر» بپيونديد
instagram.com/akharinkhabar