سرمقاله اعتماد/ تکریم مکتبداران علم و ادب

اعتماد/ « تکریم مکتبداران علم و ادب » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سهیلا لشکری است که میتوانید آن را در ادامه بخوانید:
ساعتها و ثانیهها، روزها و هفتهها، ماهها و سالها به سرعت از کنارمان میگذرند بدون آنکه حس کنیم، بدون آنکه ببینیم و بدون آنکه بدانیم این عمر گران است که اینچنین مثل برق و باد در کنارمان میگذرد. بدون آنکه آن را قدر بدانیم و بدانیم که این جلوه شباب است که به سپیدی پیری سپرده میشود. روزمرگیها ما را دچار نسیان کرده است. یادها را فراموش کردهایم و یادوارهها را به تقویم زمان سپردهایم. این روزها هیاهویی میبینیم که خبر از روز معلم میدهند. تقویم را نگاه کردم درست است، با رنگ قرمز نوشته شده، 12 اردیبهشت روز شهادت شهید مطهری و روز معلم. دستمریزاد، باز هم تقویم که یادها را زنده میکند و یادوارهها را به یادمان میآورد. خاطرات دوران تحصیل از دبستان تا الان مثل دوربین فیلمبرداری جلوی چشمانم مرور میشوند، هم نیش بود و هم نوش. پارهای از خاطرات اشک میشوند و در چشمانم حلقه میزنند و پارهای نیز خنده میشوند و بر لبهایم نقش میبندند. میخواهم از همان خنده شیرین بگویم، از کسانی که یادشان شیرین است و خاطراتشان دلگوار. همان کسانی که برای من مصداقی بودند از هر چه پربارتر سر به زیرتر. همان کسانی که کوه با عظمتش در مقابل خضوع و خشوعشان سر تعظیم فرود میآورد. کسانی که ارزش آنان به بلندی آسمان بیکران و استواری کوههای سر به فلک کشیده است. این روز را پاس میداریم به یاد کسانی که بودند، نیستند و رفتند اما نام و یاد و خاطرشان بر تارک تاریخ این سرزمین خواهد ماند، آنان که پی افکندند کاخی بلند از علم و آگاهی و ویران کردند بنیاد جهل و نادانی را. کسانی مثل بهمن بیگیها، رضا قلیها و ندوشنها. روز معلم را پاس میداریم به یاد و احترام کسانی که هستند ولی دیده نشدهاند و بیادعا خشت بر خشت علم مینهند. این روزها را پاس میداریم به احترام کسانی که سوختند سالهای پرفروغ جوانیشان را تا ساختند فرزندان این کهن بوم را. آنان که بیادعا مهر میپرورند، بیریا مشق عشق میدهند.
آنان که در عرصه تعلیم و تربیت زیباترین جلوه عشق و آثار را به نمایش گذاشتند. بلی، آنانی که مقدس هستند و شایسته تقدیس، معزز هستند و شایسته تعظیم و مکرم هستند و شایسته تکریم. آنان که میآموزند بیادعا، مهر میپرورند بیریا. پس شایسته تقدیر است نه تنبیه. شایسته تشکر است نه تنفر. شایسته علو درجات است نه حضیض درکات. بر ماست که ارج نهیم این پیامآوران خرد و دانایی را، ناجیان ره گمراهی را. مبادا اگر دادخواست به بندش کشیم، قلمش بشکنیم و حرمتش نشناسیم. اگر چنین کنیم نه مقبولیم و نه محبوب، بلکه مقهوریم و منفور و لعن خواهیم شد تا لب گور. یکهتاز سخن پارسی فردوسی توسی! خوب میدانم که ایران سرای من است و چه خوبتر میدانم که چو ایران نباشد تن من مباد، اما نشیبی دراز است، امید است تبه گردد این رنجهای بسیار. دست همت میخواهد و پای حرکت. سنگینی مسوولیتی را میطلبد که بر دوشمان احساس کنیم و قدم گذاریم در راستای آمال و حرکت در مسیر ایرانی آبادتر و توسعهمندتر. آری مسوولیت گران است و مسیر پر نشیب. دست یاری میطلبد. قافلهسالاران تعلیم و تربیت، سفیران علم و قلم و مکتبداران دانایی. کارتان مصداق کار انبیاست و مقامتان والا و فراتر از کلام است. مبادا بیمهریها قدمهایتان را سست کند و نامهربانیها دستانتان را لرزان. بنیاد این جامعه را ارزشهای فرهنگی و علمی حفظ خواهد کرد که شما پرچمدار آن هستید، پس بالا بکشید این پرچم را تا به حضیض نشیند بنیاد جهل. جز این جامعه راه تندرستی نپوید و گل شادی بر لبانش نروید. تمنایی ندارم جز نشستن گلهای شادی بر لبان مردمان این سرزمین و به شکوفه نشستن آرزوهای دیرین. پرچمداران علم و قلم دست به دست هم دهید به مهر تا ایرانی بسازیم، ایرانی فارغ از اندوه دورانی. یا علی گوییم به حکم «اقرا باسم ربک الذی خلق»، «الذی علم بالقلم». آری! روی کلامم با شماست، همان آزادمردانی که خندهای شدید و بر لبانم نقش بستید. همان کسانی که خاطراتشان دل گوار بود. آنان که هستند ولی بیادعا، آنان که یادشان بر تارک تاریخ این سرزمینم جاودان میماند. بلی با شما هستم، امیدهای به باور نشسته...
روی کلامم با شماست تا مقامتان را ارج نهم و روزتان را پاس بدارم. روزتان مبارک اندیشمندان بزرگ، روزتان مبارک عظمت در اوج خشوع. روزتان مبارک فراتر از کلام. روزتان را هزاران بار پاس میدارم و سر تعظیم در مقابل بزرگیتان فرود میآورم و دعای سلامتی و تندرستی و موفقیت روزافزون را بدرقه راهتان خواهم کرد.