قند پارسی/ از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به در آید

از دست و زبان که برآيد کز عهده شکرش به در آيد

اِعملوا آلَ داودَ شکراً وَ قليلٌ مِن عباديَ الشکور

بنده همان به که ز تقصير خويش عذر به درگاه خداي آورد ورنه سزاوار خداونديش کس نتواند که به جاي آورد

باران رحمت بي حسابش همه را رسيده و خوان نعمت بي دريغش همه جا کشيده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظيفه روزي خواران به خطاي منکر نبرد

اي کريمي که از خزانه غيب گبر و ترسا وظيفه خور داري دوستان را کجا کني محروم تو که با دشمنان نظر داري

فرّاش باد صبا را گفته تا فرش زمرّدين بگسترد و دايه ابر بهاري را فرموده تا بنات نبات را در مهد زمين بپرورد درختان را به خلعت نوروزي قباي سبز ورق در بر کرده و اطفال شاخ را به قدوم موسم ربيع کلاه شکوفه بر سر نهاده عصاره نالي به قدرت او شهد فايق شده و تخم خرمايي به تربيتش نخل باسق گشته

ابر و باد و مه و خورشيد و فلک در کارند تا تو ناني به کف آريّ و به غفلت نخوري همه از بهر تو سرگشته و فرمان بردار شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبري