گلستان سعدی/ باب دوم: حکایت 28- گله از همسر ناسازگار

آخرين خبر/ سعدي شيرازي، پادشاه سخن، در زندگي خويش سختي هاي زيادي کشيد، رنج سفر هاي طولاني اي به جان خريد تا تجربيات گرانقدري را کسب کرد و اين تجربيات را به نظم و نثر درآورد تا دريچه هاي حکمتي باشند براي آيندگانش ما آخرين خبري ها نيز کتاب گلستان را که مي توان گفت از تاثير گذارترين کتاب در نثر ادبيات فارسي ست را براي شما کتابخوانان عزيزمان به اشتراک مي گذاريم. قسمت قبل با کاروان ياران به سوى دمشق رهسپار شديم. به خاطر موضوعى از آنها ملول و دلتنگ شدم. تنها سر به بيابان بيت المقدس نهادم و با حيوانات بيابان مانوس شدم. سرانجام در آنجا به دست فرنگيان (1) اسير گشتم. آنها مرا به طرابلس (يکى از شهرهاى شام ) بردند و در آنجا در خندقى همراه يهوديان به کار کردن با گل گماشتند. تا اينکه روزى يکى از رؤساى عرب که با من سابقه اى داشت از آنجا گذر کرد، مرا ديد و شناخت. پرسيد: (اى فلان کس! چرا به اينجا آمده اى؟ اين چه حال پريشانى است که در تو مى نگرم. ) گفتم: چه گويم که گفتنى نيست! همى گريختم از مردمان به کوه و به دشت که از خداى نبودم به آدمى پرداخت (2) قياس کن که چه حالم بود در اين ساعت که در طويله نامردمم ببايد ساخت پاى در زنجير پيش دوستان به که با بيگانگان در بوستان دل آن سردار عرب به حالم سوخت و به من رحم کرد و ده دينار داد و مرا از اسارت فرنگيان نجات بخشيد و همراه خود به شهر حلب آورد و دخترش را به همسرى من درآورد و مهريه اش را صد دينار قرار داد. پس از مدتى آن دختر بدخوى با من بناى ناسازگارى گذاشت، زبان دراز کرد و با رفتار ناهنجارش زندگى مرا بر هم زد. زن بد در سراى مرد نکو هم در اين عالمست دوزخ او زينهار از قرين بد، زنهار! وقنا ربنا عذاب النار خلاصه اينکه: آن زن زبان سرزنش و عيبجويى گشود و همچنان مى گفت : مگر تو آن کس نيستى که پدرم تو را از فرنگيان خريد و آزاد ساخت؟ گفتم: آرى . من آنم که پدرت مرا با ده دينار از فرنگيان خريد و آزاد نمود، ولى به صد دينار مهريه، گرفتار تو ساخت . شنيدم گوسفندى را بزرگى رهانيد از دهان و دست گرگى شبانگه کارد بر حلق بماليد روان گوسفند از وى بناليد که از چنگال گرگم در ربودى چو ديدم عاقبت، خود گرگ بودى (1)_ فرنگ از فرانک گرفته شده که نام قوم آريايى ساکن فرانسه مى باشد. مسلمانان اين اسم را بر تمام اروپائيان اطلاق مى کنند. آنها در کنار بيت المقدس با مسلمانان ستيز مى کردند و سعدى را به عنوان مسلمان ، اسير نموده و بردند. (2)_ يعنى : زيرا با دل بستن به خدا، دلم به غير خدا مشغول نبود.