صوت/ غزل 211 حافظ؛ دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود

آخرين خبر/ دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دل غمزده‌اي سوخته بود رسم عاشق کشي و شيوه شهرآشوبي جامه‌اي بود که بر قامت او دوخته بود جان عشاق سپند رخ خود مي‌دانست و آتش چهره بدين کار برافروخته بود گر چه مي‌گفت که زارت بکشم مي‌ديدم که نهانش نظري با من دلسوخته بود کفر زلفش ره دين مي‌زد و آن سنگين دل در پي اش مشعلي از چهره برافروخته بود دل بسي خون به کف آورد ولي ديده بريخت الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود يار مفروش به دنيا که بسي سود نکرد آن که يوسف به زر ناسره بفروخته بود گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ يا رب اين قلب شناسي ز که آموخته بود با کانال تلگرامي «آخرين خبر» همراه شويد