داستان ایرانی/ شوهر آهو خانم- قسمت سی و هشتم

آخرين خبر/ پيرانه سرماني عشق جواني به سر افتاد وان راز که در دل بنهفتم بدر افتاد از راه نظر مرغ دلم گفت هواگير اي ديده نگه کن که بدام که درافتاد حافظ گشتيم و گشتيم تا يک داستان خواندني و با ارزش برايتان آماده کنيم و حالا اين شما و اين هم شوهر آهو خانم. يک داستان وقتي به دل آدم مي نشيند که بتوان با شخصيت هايش آشنا شد، دوستشان داشت از آن ها متنفر بود و يا درکشان کرد. وقتي شخصيت ها خوب و درست تعريف شوند ما هم خيلي راحت با آن ها ارتباط برقرار ميکنيم و اين مي شود که يک قصه به دلمان مي نشيند و مشتاق خواندنش مي شويم. شوهر آهو خانم يکي از معروف ترين داستان ايراني موفق و پر طرفدار است که علي محمد افغاني آن را نوشته و سراسر عشق و نفرتي است که کاملا قابل درک است، اميدواريم از آن لذت ببريد قسمت قبل مرد با کم حوصلگي ميان حرف او دويد: - دور اين يکي را خط بکش که خواجه محمدعلي آن را برداشت. وانگهي الان با اينکه قرارداد دارند مدتي است باو آرد نمي دهند. براي او هزار جور گربه مي رقصانند. ميگوئي اين کارها بما نيامده است، من در حيرتم که تو چرا بايد چنين حرفي بزني. در اين سال و زماني و توي اين شهر بزرگ يکي را به من نشان بده که اينکاره نباشد؛ يکي را به من نشان بده که فقط از دور و بر کسب نان ميخورد. کسب فقط يک باريکه جوئي است که مي تواند پوششي براي خلافکاريها و بي قاعدگيهاي گروهي از مردم باشد. - آدم بهمين باريکه جوي بسازد بهتر است تا خود را در خطر گرفت و گير و بي آبروئي بياندازد. مگر تو چه احتياج داري؟! - چه احتياجي دارم، حق با توست. اما خبر نداري مني که اينجا روبروي تو نشسته ام همين حالا هفتصد و پنجاه تومان پول رايج ايران بدهي دارم. اگر حساب خرده هاي ديگر را هم سر جمع بياورم سر به هزار مي زند. روزي شش تومان خرج خانه ام است و دکان شقّ القمر بکند بيشتر از پنج تومان در نمي آورد. از اين کلام، آهو مثل اينکه ناگهان در هوا رها شده باشد يکه خورد. از روي ياس فرياد کوچکي کشيد و گفت: - سيد ميران! چشمهاي بيچاره زن که هيچ انتظار يک چنين خبر تلخي را نداشت از وحشت ايستاد. دهانش نيمه باز و همه ي خطوط چهره اش نشانه وحشت کور دورن او بود. مرد دوباره از سر گرفت: - بله، هفتصد و پنجاه تومان. و بايد چال اين قرض را از جائي يا بـ ـوسيله اي پر کرد. وگرنه منهم خوب ميدانم سري که درد نمي کند دستمال نبايد بست. تونيز چندان فکر را مکن. خدا خودش کار ساز بندگان است. بتو قول ميدهم تا آخر همين تابستان همه چيز بر وفق مراد ما بشود. کلارا نيز ديگر لازم نيست بمدرسه برود، به چه دردش مي خورد. زندگي براي او مهمتر از هر چيز است. البته وظيفه پدر و مادر است که در وقت خودش پيش بيني همه چيز را بکنند. درخت را اگر موقع گل دادن آب ندهند ميوه اش خوب نخواهد شد. درباره ي آن کاري که گفتم، قبول ميکنم که رشته ي ما نيست، اما تو بگو از کي کمتريم! اين آقابرار- استغفرالله بايد زبانم را گاز بگيرم که حاج آقا برار نگفتم- مگر همان آدم جُلُنبري نيست که پاچه ي چغا- سرخ زيردست ساجي پزي خود ما دکان گاو کشي داشت؟ آهو افزود: - حالا کارش به جائي رسيده است که ده شش دانگي پشت قباله ي دختر صمصام ديوان ميندازد. خدا باو بيشتر بدهد. - خدا دودمانش را بباد دهد که مردم اين ولايت را از هستي انداخت. خوب، اينرا خواستم بپرسم که کار اين آدم از کجا بالا گرفت؟ البته اولش را ميگويم نه الان که چهل پارچه آبادي دارد. - قاچاق تـ ـرياک، اينرا همه مي دانند. - صد رحمت بآن شيرت! قاچاق تريام که يک به صد نفعش بر جيب است. بقول تو همه هم مي دانند که او اموالش را از راه نامشروع يا خلاف قانون بدست آورده است و هر روز هم بر آن ميفزايد. اما دزدِ نگرفته پادشاه است. اصلا تو اينرا بمن بگو، در مملکتي که پايه اش بر اجحاف و تجـ ـاوز و غصب و غارت گذاشته شده است، هيچ چيزش دليل هيچ نيست، کار توليدي بزرگش دروغ و فساد شده است، نه شرع ميشناسد و نه قانون؛ رشوه خواري، حق کشي، کاغذبازي و پاپوش دوزي مثل کچلي تا توي ابرويش پايين آمده است، درستکاري و رفتن از راه راست چه معني دارد؟ عزيزعلي قصاب است بجاي گوشت گوسفند گوشت بز به مشتري مي دهد. قهوه چي است از تامينات حقوق مي گيرد. مدير مدرسه يا صاحب قُشَن است شاگردها يا سربازهايش را در خانه بعملگي وا مي دارد.گلکار شهرداري است تخم گل ميفروشد. تاجر است تا آنجا که راه غارت در جلويش باز است چهار اسبه پيش مي تازد و وقتي که به بن بست رسيد خود را به اِفلاس مي زند تا پول مردم را بالا بکشد. هر کش تيشه ي رو به خود است. همه براي هم ميزنيم و خدا هم براي همه. و در اين ميانه آن کسي که بايد از آب گل آلود ماهي بگيرد هرگز دستش خالي بر نمي گردد. يکي شر  عدليه است، ديگري دلّال کرسي نمايندگي. مقامات دولتي بدتر از زمان هاي پيشتر به تيول شده است. نميپويم درستکاري يا ظرافت اخلاقي بطور کلي در وجود ما مردم اکسير اعظم شده است؛ با همه ي احوالي که باد مهلک و متعفّن استبداد همه ي گلهاي معطر اين بـ ـوستان را زرد و پژمرده کرده يا از ريشه سوزانيده، بقول کربلائي عباس مرحوم، مانندهميشه باز عده مردمان خوب بر بد ميچربد.اما اين نيز هست که خوبها کلاهشان پس معرکه است.اينها نعوذبالله مانند علي در دوره خانه نشيني يا بايد از فساد دستگاه و تباهي مردم خون بخورند و دم برنيارند يا آنکه خود نيز همرنگ جماعت گردند.چرا يک راه ديگر هم هست بازي با دم شير و رفتن به کام مرگ.آيا دلت ميخواهد شوهر تو هم کله  داشته باشد؟پس اگر نه بهتر است همان حرف خودمان را بزنيم.ميگويي خطر گرفت و گير بتو بگويم در اين ولات بلبشو و ترس ما از درستکاري ماشت.از چه چيزي بايد وحشت کرد يا به چه قيمت بايد شرافت را به ترازو گذاشت؟حال آنکه حلالترين کسبها يکسرش قمار است.اصولا زندگي قمار است.ميگفتم آقا برار چرا ما راه دور برويم.همين ميرزا نبي موش مرده و سر بزير خومدان را بگيريم آيا از او ترسوتر هم در همه اين شهر ميتوان کسي پيدا کرد؟آيا هيچ از خودت پرسيده اي که اين مرد ظرف دو سال از کجا آورد که باغ و آسياب زير کمـ ـر سراب را خريد؟جوهر خريد و فروش قاچاق جوهر! -بله ميدانم و زن بيچاره اش هاجر عليل شد از بس که بيخ صندوقخانه نشست و شب و نصف شب در هاون سنگي اين ماده جهنمي را کوبيد.گرد جوهر سيـ ـنه اش را مجروح کرده است.روزبروز رنگش زرد و حالش زارتر ميشود.چشمهايش از آدم حلاليت ميطلبد و اين مرد حريص هيچ چيزش غم نيست.اگر راست ميگويد لازم نيست سالي دو مرتبه به زيارت کربلا و مشهد برود يا باغ بالا و آسياب پايين بخرد برود زنش را معالجه بکند.اگر فردا مرد و بچه هايش بي سرپرست ماندند چه خواهد کرد؟جواب خدا را چه خواهد داد؟ سيد ميران پيشاني اش از اثر سردرد چين داد.معلوم بود که احتياج به استراحت کامل دارد.بعدازظهرهاي تابستان را او هميشه ميخوابيد.ميان زن و شوهر آنگاه صحبتهاي آهسته تري شروع شد.از قرار معلوم او يعني سيدميران قول يک قواره اطلس با کرم داده بود که پيش کسي حرفي به زبان نياورد آهو با همه ترس و تشويشي که از کار تازه شوهر در دل احساس ميکرد دليل نداشت که قانع نشود.في الواقع همچنانکه او ميگفت چه بسا که ظرف مدت کوتاهي.مانند خيلي ها ديگر، آنها نيز براي خود بار زندگي را مي بستند. شوهرش بطور ضمني باو وعده داده بود که براي کلارا وسائل خواهد خريد؛ اين اميد خوشي بود اما نمي توانست غم تازه ي او- مسئله مهم غرض باري ظوهر- را از يادش ببرد. اين خبر ضربه جديدي بود که بر روي زخم قديم او فرود ميامد. آيا نتيجه گشاد بازيها و خاصه خرجيهاي سيد ميران در راه هما و  و کار همه رنگ و همه گروه او غير از اين چيز ديگري کي توانست باشد؟ اين آشي بود که خود مرد آشپزيش را کرده بود. هر روزي که زن خوش سليقه ي پري پيکر، که گوئي آسمان سوراخ شده و او از آن پايين افتاده است، از بازار برميگشت و بسته تازه اي زير بغـ ـل داشت انگاري آشکارا تيکه اي از گوشت تن آهو را مي کندند و دور ميانداختند. درد در دل او مي پيچيد و بروي خود نمياورد. يا وقتي در خيک روغن را باز مي کرد تا چنگال درست کند انگار بيخش از آب بود! آهو درباره سپرده اي که شوهرش در صندوق آمادگاه قُشَن داشت از وي پرسيد. سيد ميران با خونسردي يک دستش را بلند کرد و گفت: - اهوهوه! تو حرف کي را ميزني؟ آنکه جنگ اول کشته شد. مثل کاسه تليت کارگران دکان هنوز وسط دور نيامده بلعيده شد. پس نگفتي از کجا آوردم آن طلاها را براي او خريدم؟ با اينوضع و ترتيب آيا ممکن بود براي همه ي اين غمها پاياني باشد؟ آيا ميشد روزي که سيد ميران از خواب سنگين پنج ساله بيدار شود؟ اگر جواب اين آياها نمي خواست مثبت باشد آمدن ناگهاني مرد باطاق او چه دليلي داشت؟ مگر آن روز آفتاب از سمت مغرب زده بود که چنان کاري کرده بود؟ و آيا حرفها و ناله هاي او که بوي خونش ميامد نشانه ي آشکاري بر بيداريش نبود؟ اگر راست است که در جهان چراغ هيچکس تا سحر نسوخته است و هر چيزي آغاز و پاياني دارد پس بدون شک روشنائي ضعيفي که از روزن دل سيد ميران تابيده بود پايان کار هما بود. شکايتهاي او از مغز کوچک و دل بزرگ هما حد و حصري نداشت؛ منتهي مي بايست فرصت بهتري بچنگ آورد و يکي يکي آنها را از وي بيرون کشيد. ميگفت: - هشتاد و هفت تومان پول چرخ خياطي روي دستم گذاشته، حال آنکه ماشين مثل قرآن در خانه يهودي همينطور بي مصرف جائي را اشغال کرده است، اولي را به اسم اينکه سروصدا مي کند عوض کرد! اين يکي را به بهانه ي آنکه پارچه را جمع مي کند، نخ را ميبرد، ميخواهد بفروشد. بشما که پنج نفر هستيد و هزار جور خرج لازم داريد روزانه پانزده قران و باو که يکنفر است دو تومان خرجي مي دهم و تازه ظهر که سر ميرسم مي بينم بايد بروم از بازار چيزي بخرم يا بناچار هر دوي ما ناهار گرسنه بمانيم. اين موضوع بيشتر از هر کارش مرا کوک کرده است. تو بهبچه هايت سرگرم هستي و او به بازار رفتن و خريد کردنهايش. درويش دم از علي مي زند و اين زن نازک سليقه دم از پول. گلابي ميوه ي شيريني است اما افسوس که درختش رمق زمين را مي گيرد. هر چه فکر ميکنم نميدانم با چه زباني او را نصيحت کنم. آهو که براي اولين بار اين حرفهاي نزده را از دهان شوهر مي شنيد با ملايمتي بظاهر بيطرفانه آزادش گذاشت تا خوب سفره ي دل را خالي کند. وقتي دوباره صحبت از مرگ عزيز و حرکت آنها به سفيد چغا پيش امد بي آنکه نشان دهد قصد خبرچيني و انگيزي دارد- و در حقيقت گمان نمي کرد که شوهرش از اين موضوع بي خبر باشد- از پيراهن آستين کوتاه هـ ـوس انگيز هما و بيرون او با آن گفتگو بميان آورد. با اينکه دو ماه از آن تاريخ مي گذشت و وقايع بر اين گناه کوچک زن پرده کشيده بود سيدميران از بدعهدي او آشکارا زخمي شد و توي لب فرو رفت. بي آنکه چيزي به آهو ابراز کند در دل تصميم گرفت از سر جِدّ زن خلافکار را زير اَخِيه ي بازخواست بکشد. بصداي سر رفتن ديزي، آهو شتابان خود را به آشپزخانه رسانيد. زير لب به هما که حتي در آنموقع هم موي دماغش بود ناسزا گفت. کف غذا را گرفت، آب و آتشش را تنظيم کرد و باز باطاق برگشت. شوهرش همانطور که به پشتي تکيه داده بود خوابش برده بود. مثل موجود زمـ ـستان خوابي که با اولين اشعه ي بهاري خورشيد بجنبش درميايد لبخند نيمجان و رنگ پريده اي که از دل بي برگ و نوايش آب مي خورد در خطّ لبـ ـهاي زن آرزو کشيده ديده شد. در چهره و نگاهش هنگاميکه بشوهر مي نگريست ياس و اميد با هم در ستيز بود. با نوک پنجه و باهستگي نسيم طول اتاق را طي کرد، از سر صندوق پرده ي نازک و تا شده اي را که بوي تميزي از آن مي آمد بيرون آورد با مهرباني و دقت هر چه تمامتر روي او کشيد تا مگس آزارش ندهد. او سرش نيز درد مي کرد و در آن موقع روز پيش از آمدن بچه ها بهتر بود چند لحظه اي استراحت کند. در همين بين مهدي تند و سرگرم سر رسيد. شتاب آلود در ايوان کوزه آب را برداشت و قورت قورت آب خورد. با دهان کمي نيز پاي هسته ي خرمائي که لاي آجر کف ايوان سبز شده بود ريخت. مادرش در حالي که کت شوهر را بدست گرفته با سوزن و نخ يکي از دکمه هاي آن را مي دوخت ميان لنگه ي در ظاهر شد و انگشت جلوي بيني گرفت: - هيس، آقا خوابيده! - نان ميخوام! - بيا برو از پشت پرده خودت بردار مواظب باش، آهسته! تو حالا نهار خوردي. چت ميشه. آب ميخوري، نان ميخواي؟! - قند چايم را هم بده! آهو نگاه ناموافقي به او انداخت. چاي را در قوري ريخت و آب به سر آن بست. بسر طاقچه رفت تا باو قند بدهد. بچه قنددان را تند از دست مادر گرفت: - من خودم- تو ميخواهي ريزش را بدهي! در ميان قنددان چشم گرداند، دو حبّه ي درشت را که در حقيقت نسبت به انهاي ديگر درشت تر بودند برداشت و يکي هم بيشتر. آهو که مراقب او بود گفت: - اوهوي رنده! مال پدر خراب کن! چکار ميکني؟ بيشتر از دو تا حقت نيست. اين سنگ چيست گونه ي مشتت؟ هان؟ صبر کن ببينم کجا ميروي؟ چرا جواب مرا نميدهي؟ باز هم جنگ و دعواست؟ مهدي در ايوان ايستاد. از اين سوالات به شخصيتش برخورده بود. با تمسخر به مادر لبخند زد: - اين تاج پادشاه است. - تاج پادشاه؟! - آري، جعفر شاه است و من دزد. تاجش را از روي سرش قاپيده و فرار کرده ام. گاسبانها همه جا دنبالم مي گردند. - خوب، گس تنبانت را بکش بالاتر و مواظب باش گير نيفتي! آهو در دل خنده اش گرفت و همانطور که نگاهش دويدن بچه را تعقيب مي کرد پيش خود گفت: آخوند شُله، چه کسي را هم دزد نکرده اند! مهدي زد به چاک و مادرش دنبال او تا دم دالان رفت: - نگاه کن ببينم، کجا بازي مي کنيد؟ زير دالان يوسف اينا. - بتو گفتم دعوا نکنيد هان؛ و يادت باشد که گفتي چايي نميخوري. قندت را هم برداشتي. وقتي سماور را جمع کردم مثل ديروز نيائي شرّ و شور راه بياندازي که چرا برايت نگذاشتم. صداي او از خم کوچه شنيده شد: - نه، نه، نميام. آهو شتابان به اطاق برگشت. در راه بصرافت کاري افتاد که قبل از آن هرگز فرصتش را نيافته بود و اين، طلسمهاي ماهي طلا بود که ميبايد براي باطل کردن سحر و افسون رقيبانش بشوهر بخوراند. از کنار طاقچه که رد مي شد همچنين فرصتي يافت تا گردي از آئينه پاک کند. وقتي که کلارا با کتاب هاي خرد و بزرگ دستش در حياط خانه ظاهر گشت از حالت شاد و سرگرم مادر که در سايه ي ايوان نشسته سيني و استکان تميز و سماور مسوار جلوش بود گمان کرد براي آنها مهماني فرا رسيده است. با اينکه خسته بود خود را براي گفتن سلامي مودبانه آماده کرد. اما نگاه مادر، صورت نيمه بزک کرده، لبـ ـهاي قرمز، چشمهاي مشکي و دانه خال سياه کرده اش، حامل مژده ديگري بود؛ چنين بر مي آمد که پدرش ياد آنها کرده بود. دختر بي توجه به کفشهاي پدر که در ايوان دم در بود، با اثري از شادي دير باورانه از روي پله قد کشيد، حدسش بخطا نبود؛ او آنجا در بالاي اطاق دراز کشيده و براحتي خـ ـوابيده بود! خُر خُرِ آرام نفسش روپوش سفيد و سبک را آهسته بالا و پايين مي برد. آهو با دست بدختر هشدار داد که سروصدائي نکند. کلارا با نوک پنجه تا سر طاقچه ي مخصوص وسائل مدرسه خودش که با گلهاي کاغذي بطرز زيبايي زينت شده بود رفت، کتاب تاريخش را برداشت و بي آنکه روپوش اُرمَک را از تن درآورد بيرون آمد. شادي واقعه اي که اتفاق افتاده بود ترس و دلهره ي امتحان را از ياد او برد. صداي قلبش از فشار خونهاي گرمي که بآن بر ميگشت کندتر گرديد. در ايوان خود را تسليم آغـ ـوش مادر کرد تا التهاب خويش را زير پوشش نگراني از امتحانات از وي پ.شيده بدارد. آهو او را بسيـ ـنه فشرد، با بـ ـوسه اشگش را پاک ک رد و دلگرميش داد: - ناراحت نباش دخترم، بزودي امتحانات تو تمام خواهد شد. يقين دارم که نمره هاي خوبي خواهي آورد. آيا فقط فردا را داري؟ - آري، فقط فردا را؛ از شفاهي ها تاريخ مانده است. - قربون تو برم الهي دخترکم، برو درسَت را روان کن عزيزم. براي چاي خوردن خبرت خواهم کرد. کلارا از مادر جدا شد تا برود در ايوان خنک اطاق اکرم روي پله ي آجري بام خانه که جاي خلوت و دنجي بود خود را براي آخرين امتحان روز بعد آماده سازد. مادرش با نگاهي دربرگيرنده و آکنده از اميد و آرزو تا آنجا که از نظر ناپديد مي گرديد دنبالش کرد. دخترش ديگر بزرگ شده بود. قدش کشيده، کمـ ـرش باريک و حالتهايش زنانه بود. وقتي که او را بسيـ ـنه مي فشرد نرمي پستانهايش را که حتي از زير روپوش مدرسه برجستگي اش نمايان بود احساس کرده بود، با خود گفت: - آيا او ديگر موقعش نرسيده است؟ تا کي بايد غافل بنشينم. دلش شور زد. معلوم نبود که سيدميران به چه ترتيب مي خواست براي او وسيله تهيه کند. آيا از اسباب و اثاث خودشان چيزي به او مي بخشيد، يا اينکه بي زحمت به بازار قدم رنجه مي فرمود. با هفتصد و پنجاه يا بقول خودش هزار تومان قرض؟! آهو انگشت به لب باطاق رفت. دلش از احساسات موافق و مخالف و تا اندازه اي ناشناس مي جوشيد. شوهرش همچنان در خواب بود. صورتش که از زير روپوش بيرون بود خيس عرق شده بود. آهو بادبزن حصيري کار کربلا را برداشت، مگسهاي پررو را که مثل هووي او سمج و آزار دهنده بودند تا راند و از اطاق بيرون کرد.  مرد روي قالي نشست و آهسته به باد زدنش مشغول گشت. تيک تيک ملايم ساعت آرامش مطبوعي القا مي کرد. بوي عطرهاي بنفشه ي باغچه ي حياط که خنکي و سايه ي عصر را احساس کرده بودند در اطاق پيچيده بود. پرده ي بالاي سر مرد از نسيم نامحسوسي که از سوراخ بخاري جريان مي يافت تکان مي خورد. يخ داخل کاسه که زيرش خالي شده بود لغزيد و صدا کرد. سيد ميران پلکها را گشود. آهو باو تبسم کرد و با خستگي و ملايمتي دلنوازتر از انبساط شاخه ي گلها هنگام نـ ـوازش نسيم گفت: - خواب بدي نکردي هان. چاي حاضر است، بياورم؟ چشمهاي سرمه کرده ي اين مهماندار مهربان که باستقبال يار گرامي سراچه ي دل آذين بسته بود خواب آلود بود. سيد ميران بعلامت مثبت و با انبساط کامل خاطر سرش را تکان داد. اين استراحت کوتاه معلوم بود که ناراحتي سردرد او را برطرف کرده بود. پاي خود را از زير روپوش تا نزديک زن، چسبيده به ران او، جابجا کرد. دست راست را به لَختي خواب آلودگان سعادتمند روي دامنش گذاشت و به لهجه ي گردي گفت: - خوت باو چو مس (خودت بيا چشم مـ ـست). هيچ کلمه و جمله اي قادر نيست حال زن جفا کشيده و خواري ديده را در آن لحظه ي پرانبها بتوصيف درآورد. با يک لفظ معني دار شوهر که در عين حال پيام اميد و شادماني بود رستاخيزي از عشق و احساس در قلبش بپا شد. سستي و لَختي ترس آوري که بسر حدّ مرگ سُکرآور و گوارا بود بر ارکان اراده و وجودش رخنه پيدا کرد. اينجا رب النوع مردي و همخوابگي با همه ي سطوت و شکوه خيره کننده ي آسماني، با همه ي زرق و برق هوش و خودخواهي اش بسر وقت او آمده بود تا همچون سِمِلِه به هُرم صولت خويش وي را بسوزاند و خاکستر کند. و آهو نيز همين را مي خواست. در همان حال که بادبزن از دستش رها مي شد بي آنکه کوچکترين اختيار يا نيروي نگه داري در خود ببيند روي سيـ ـنه ي پشم آلوي مرد افتاد. سيد ميران آهسته برخاست نشست از گوشه هاي در اطاق فضاي باز و سفيد بيرون و هوايي را که مي رقصيد پاييد و با حرص جوانان از راه رسيده زن را روي زانوان خود جمع کرد. با اينکه نسبت به سابق لاغرتر شده بود از هما سنگين تر بود. بدنش با لرزش خفيفي که عشق بيدار شده به آن داده بود مثل آتش مي سوخت و ميتپيد. قلب گدازان او آتشکده خاموشي بود که دوباره سر بشعله نهاده بود. گوئي پيغمبر بزرگي در حال ظهور بود. چنگي از موهاي نرم و انبوه و شبقي رنگ او با ناز طاووسان مـ ـست چمن روي صورت گلگون شده اش افتاده بود. پلکهايش فرو افتاده، رنگ رخسارش سفيد و خطوط چهره اش در آرامشي شرم آگين و دلپسند بي حرکت بود.