سرود «همدلی و اتحاد» در شعر پارسی‌گویان مشهور

خراسان/ شعر اين خاصيت را دارد که عواطف و احساسات خواننده را درگير مي‌کند؛ به همين دليل است که با آن مي‌توان بسياري از مفاهيم والاي انساني را بيان کرد. يکي از مفاهيم ارزشمندي که در طول تاريخ ادبيات فارسي هميشه بر آن تأکيد شده، مفهوم وحدت، همدلي و يکي شدنِ دل‌ها و ذهن‌ها براي پيروزي و چيرگي بر دشمنان است. در سراسر ادبيات فارسي، مرتب به اين نکته برمي‌خوريم که بايد از اختلاف و تفرقه بين دل‌ها دوري و تا مي‌توانيم آن‌ها را به هم نزديک کنيم. در ادامه نگاهي انداخته‌ايم به اشعاري که شاعران بزرگ ادبيات فارسي در دوره‌هاي مختلف درباره لزوم وحدت و يگانگي در جامعه سروده‌اند. فردوسي اسمِ حکيم توس که مي‌آيد، ناخودآگاه ياد وحدت و يکپارچگي ملي و توجه به هويت ايراني مي‌افتيم. در لابه‌لاي ابيات شاهنامه اهميت وحدت و همدلي در برابر دشمنان و بيگانگان براي رسيدن به پيروزي موج مي‌زند؛ داستان‌هاي شاهنامه از قيام کاوه آهنگر در برابر ظلم ضحاک تا جنگ‌هاي طولاني ايرانيان در برابر تورانيان همه نشان از اهميت وحدت ملي دارند. فردوسي در خلال يکي از داستان‌ها درباره جايگاه اتحاد مي‌گويد: «ز دانا تو نشنيدي اين داستان/ که برگويد از گفته باستان/ که گر دو برادر نهد پشت پشت/ تن کوه را باد ماند به مشت».