توصیف "گل آقا" از لبخند

آخرین خبر/ ۱۱ اردیبهشت ۸۳ بود که همه اهل طنز و خاصه طنزپردازان گل آقایی، با خبری تلخ غافلگیر شدند: گل آقا رفت!.....
خبر چنان تلخ و غمناک بود که حتی کسانی هم که نقد و انتقادی داشتند، آن را کنار گذاشتند و ملول و متالم شدند. کمتر از دو سال قبلش مجله گل آقا تعطیل شده بود و بعد چیزی نگذشت که خود کیومرث صابری(گل آقا) بیمار شد و به همان سرعتی که گاه سبیل شاغلام عوام را دود می داد، از دنیا رفت. دنیای طنز، داغدار شد و اشک به جای لبخند، بر چهره های اهل طنز، خودنمایی کرد.
می شود گفت که "طنز گل آقا"، عنوان و نام یک نوع و سبک از طنزپردازی شد که در پی ایجاد لبخندی از سر تفکر و نقد و انتقاد سازنده بود. خنده خشک و خالی و بی اندیشه و بدون همدردی را دون شان انسان می دانست. انسان را چون ارسطو، فقط حیوان ضاحک تعریف نمی کرد.
و من که سالها در آن مکتب با آن مرام و مسلک گل آقایی خو گرفته بودم و بیشترین دستنوشته ها را از گل آقا دارم که بر محورهای ارزشی طنزش تاکید و تکرار کرده است؛ وقتی که دست بر قضا و نه در اندیشه تامین غذا، سر از تلویزیون هم درآوردم و برنامه های طنز ادبی و انتقادی همچون: پا تو کفش اخبار و قندپهلو و منبع موثق و شکرخند و امثالهم را مجریگری و سردبیری کردم؛ در نگاهم تداوم بخشیدن به همان طنز مبتنی بر تفکر و تبسم بود که در گل آقا وجود داشت و در شان و شخصیت انسان صاحب فکر و شعور است. خنده ای خردمندانه!
و نه دعوت عام به کرکر خنده و قهقهه های توخالی و اجباری و خنده های روی اعصاب که نوک پیکانش پرت کردن حواس مردم از مشکلات و معضلاتی است که دارند. و نمک پاشیدن بر زخمی که به خاطر آن درد می کشند و می گریند. اما با دلی خونین، باز لبی خندان می آورند و این قدر بزرگوارند.
جریانی که متاسفانه امروز رویکرد غالب و قالب شده رسانه است و دیگر به برنامه های طنز انتقادی و ادبی و مدعی نگاه ادبی و فاخر، مجال جلوه گری نمی دهند. چون کسانی در راس برخی شبکه ها هستند که این نوع طنز گل آقایی و ضرورت وجود آن را درک می کنند، اما از لرزش نیز خود می ترسند؛ یا که درک نمی کنند و در نتیجه آن را ترک می کنند!...... الناسُ اَعداءُ ما جَهلوا!(مردم، دشمن آن چیزی اند که نمی دانند. -- حضرت علی علیه السلام).

برگرفته از rezarafie

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar