زبان مشیری زبان مردم است
آخرین خبر/ مشیری در کنار شغل اجباری در وزارت پست، با مجلاتی چون تماشا، تهران مصور، سخن و سپید و سیاه همکاری داشت. عمدهی فعالیت مطبوعاتی او مربوط به کار در مجلهی « روشنفکر » است.
در سال ۱۳۳۲ مجید دوامی، مدیر مجلهی روشنفکر، از مشیری دعوت به همکاری کرد. یک صفحه از این مجله به شعر اختصاص داشت که مسئولیت آن به مشیری سپرده شد. او با تلاش و عشقی مداوم، به گسترش آن صفحه همت گماشت چنانکه ظرف چند سال بخش قابل توجهی از صفحات روشنفکر به مطالب ادبی، فرهنگی، هنری و حتی موسیقی و سینما و تئاتر _زیر نظر مشیری_ اختصاص داده شد. بسیاری از شاعران نامآشنای معاصر مانند فروغ فرخزاد و منوچهر آتشی نخستین اشعارشان را در این مجله منتشر کردند.؛ شعر مشهور « کوچه » که اغلب ایرانیان مشیری را با آن به خاطر میآورند نیز اولین بار در اردیبهشت ۱۳۳۹ در همین مجله چاپ و با استقبالی کمنظیر مواجه شد. مشیری به مناسب کار در روشنفکر با بزرگان بسیاری آشنا و همنشین شد؛ او با دهخدا، محمد معین، ابراهیم پورداوود و نیما یوشیج مصاحبه کرد. فعالیت او در این مجله تا سال ۱۳۵۱ ادامه داشت. در کنار این فعالیتها، مشیری شعر را نیز ادامه داد و چندین دفتر شعر در سالهای قبل و بعد از انقلاب منتشر کرد.
شعر مشیری چند شاخصهی اصلی دارد: سادگی و روانی، کهنگرایی و بنمایههای رمانتیک. زبان مشیری زبان مردم است؛ همانقدر ساده و زودفهم. اغلب از پیچیدگیهای لفظی استفاده نمیکند، با زبان درگیر نمیشود و اندیشهاش را در کمال روشنی به مخاطب عرضه میکند؛ شاید این ویژگی را بتوان مهمترین عامل اقبال عمومی به سرودههای او دانست.