شاعرانه/ در خون زلال کربلا ریشه ماست

چند شعر از محمدرضا سهرابی‌نژاد:

پیکار علیه ظالمان پیشه‌ی ماست

جان در ره دوست دادن اندیشه ماست

هرگز ندهیم تن به ذلت، هرگز!

در خون زلال کربلا ریشه ماست

****

در حیرت تماشاییان

عاقبت

از آتش «نمرود»

سربلند بیرون آمد

وطنم!

****

پاهای گِل آلوده‌ام را

بر سنگری متروکه 

کوبید

سرباز مجروحی درآمد

با «مُشت بسته»

پنداشتم...

وقتی نشان رفتم 

با ترسخندی

پیش‌تر آمد

مُشت خودش را باز کرد و

سیب پنهان را

به من داد

من هم، در آغوشش گرفتم!

****

عده‌ای را

در ایستگاه مرگ

پیاده کردم و

جمعی را تاراندم.

قطار فشنگ

چه به موقع رسید!

***

انسان را 

«شهادت» 

زنده می‌کند! 

باور نمی‌کنی؟!

زندگان مرده 

و مردگان زنده را ببین!

***

زبان ابر 

که بند آمد 

زمین 

شکاف خورد و

شهیدی 

شکُفت!

*****

با آنکه گلوله‌اش تنم را بوسید

خون زد شتک و پیرهنم را بوسید

آنقدر گلوله بر تن خصم زدم

تا خم شد و «خاک وطنم» را بوسید

محمدرضا سهرابی‌نژاد متخلص به «سهراب» در سال۱۳۳۲ در تهران متولد شد. او از دوران نوجوانی و به سال ۱۳۵۲ به سرودن شعر پرداخت. شعرهای او تاکنون به صورت پراکنده در نشریه‌ها، جُنگ‌های ادبی و مجموعه شعرهای گردآوری شده، انتشار یافته است.
از کتاب‌های منتشر شده ‌ او هم به این‌ها می‌توان اشاره کرد: «اشارات اشک»، «گزیده ادبیات معاصر شماره۲۲»، «این همه باران» که دفتر رباعی و دو بیتی‌های اوست، «آیینه‌ها»، «ناگهان زلال»، «پیغمبری به امت خود پشت کرده است»، «وطنم ابراهیم»، «برشانه‌های رود دریاها شناورند»، «اقیانوس‌های مستطیل»، «نیلوفرهای مهتابی»، «از صاعقه تا باران» و «تجلی قران در غزلیات سعدی».

سهراغبی‌نژاد از نسل شاعران رباعی‌سرای دوران جنگ تحمیلی است که بویژه با رباعی‌های حماسی خود شناخته شده بود.