تاریخ تنهایی
آخرین خبر/ در ۱۹۲۱ کارل یونگ در کتابش، تیپ‌های شخصیتی، اصطلاح «برون‌گرا» و «درون‌گرا» را مطرح کرد تا انسان‌ها را به دو گروه تقسیم کند: اصطلاح اول به کسی اشاره می‌کند که می‌تواند قابلیت‌هایش را در ارتباط با دیگران به بهترین شکل ممکن محقق کند؛ اصطلاح دوم به کسانی اشاره دارد که نیاز دارند از شلوغی‌ها فاصله بگیرند تا یکپارچگی خودشان را دوباره به دست بیاورند. یونگ نوشت: «همه‌ی افراد هر دو مکانیسم را دارند» اما روشن بود که روح عصر مدرن در کدام سو قرار گرفته بود. این دستاورد اقلیتی از هنرمندان عصر مدرن بود ــ کسانی که در زمانه‌شان نادیده گرفته شدند ــ که از درونگرایی حمایت کنند و تلاش کنند به انزوا رنگ و لعاب جذاب بدهند. زنِ جوانِ نقاشیِ گوئن جان که دهه‌ها منزوی شده بود، به نظر نمی‌رسید به هیچ دین رسمی‌ای تعلق‌خاطر داشته باشد. اما اگر یک نفر باشد که خودش را وقف انزوا کرده باشد، قطعاً او یکی از این چهره‌های قدیس‌وار و برجسته است. ظاهرِ مهربان، آرام و مالیخولیایی‌اش تبلیغ همه‌ی چیزهایی است که مدرنیته با ترویج زندگی‌های فعال و سرخوشانه آنها را نادیده گرفته است. انزوا نفرینی خاص نیست. بلکه صرفا جایی‌ست که افراد خوب دوست دارند آنجا باشند. ما باید شهامت این را داشته باشیم که باور کنیم در انزوا هستیم، نه به این خاطر که از نظر ذهنی بیماریم بلکه به این خاطر که روح شریفی داریم. ما از همنشینی دیگران متنفر نیستیم؛ صرفاً ترجیح می‌دهیم در خانه بمانیم، به جای اینکه مظاهر تصنعی جامعه را که اغلب عرضه می‌شوند بپذیریم.
برگرفته از اینستاگرام نشر نی
خبرهای بیشتر درباره ی
۲ نفر در مورد این مطلب نظر داده اند
برای ارسال نظر لطفا از طریق اپلیکیشن آخرین خبر اقدام فرمایید
