«دوران داوری» روایتی صریح از زندگی ۸۹ ساله رضا داوری اردکانی

زارع گفت: من ۱۵ سال است که در حوزه مطبوعات فعالیت دارم و با بسیاری از تیز‌هوشان این عرصه آشنا هستم. این دوران دروازه‌ای برای من شد که شروع به گزارش‌نویسی کنم. در میان فعالیت‌ها با آقای داوری آشنا شدم، شخصیت ایشان در نویسندگی چند وجهی است و به واقعیت‌ها می‌پردازند. بعد از هر بار دیداری که با استاد داشتم خاطرات ایشان را مکتوب می‌کردم. تا اینکه خاطرات استاد را دسته‌بندی کردم در یک شکل منظم به روایت کتاب دوران داوری به رشته تحریر درآوردم.

ویژگی کتاب  دوران داوری

نویسنده درباره ویژ‌گی بارز کتاب دوران داوری ‌می‌گوید: این نخستین کتاب است که از زندگی فیلسوفان معاصر صحبت می‌کند. خاطرات داخل متن کتاب همه از چهره‌های مشهور و گوناگون است و لحن کتاب غیر‌محافظانه و صریح است. کتاب در ۲۰۰ صفحه تهیه شده است. 

درباره کتاب دوران داوری

«رضا داوری اردکانی» فردی است که زندگی ۸۹ ساله او در کتاب دوران داوری روایت شده است. به‌گفته حامد زارع، نویسنده کتاب حاضر، «رضا داوری اردکانی» نه‌تنها بیش از هر فیلسوف معاصر ایرانی بیم به خویش راه نداده و در بحث‌های حوزهٔ عمومی مشارکت کرده، بلکه دامنهٔ مباحث او به مسائلی نظیر فوتبال نیز می‌رسد؛ ازاین‌رو او در اوج کهنسالی تصویر روزآمدی را از متفکری همه‌فن‌حریف عرضه کرده است. در این کتاب این تصویرِ داوری از خُردی تا پیری با زبانی کمابیش فلسفی روایت شده است. کتاب «دوران داوری» داستان مردی است که در آستانه ۹۰سالگی، محکم و موقر در مرز میان فلسفه و ژورنالیسم ایستاده است.

رضا داوری اردکانی در ۱۵ خرداد ۱۳۱۲ در اردکان در ایران به دنیا آمد. او فیلسوف و متفکر ایرانی و استاد بازنشسته گروه فلسفه دانشگاه تهران بوده است. داوری اردکانی از ابتدای تأسیس فرهنگستان علوم (۱۳۶۸) عضو دائم این فرهنگستان بوده‌ و از سال ۱۳۷۷ ریاست آن را بر عهده داشته است. او بیش از ۷۰ عنوان کتاب در حوزه‌های مختلف فکری منتشر کرده است و از چهره‌های شاخص در حوزه نظریه‌پردازی فرهنگی و اندیشه فلسفی ایران به شمار می‌رود، او همچنین عضو سابق شورای عالی انقلاب فرهنگی و عضو فعلی شورای عالی علمی مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی بوده است. داوری اردکانی از منتخبان جشنواره «چهره‌های ماندگار» جمهوری اسلامی ایران است.

بخشی از کتاب داوری دوران

«سه سال درس‌خواندن در دانشکده ادبیات، آن‌هم در رشته فلسفه و نزد کسانی‌ که نام هریک از آن‌ها برای سال‌ها افاده و تفاخر کافی بود، دوران سرخوشانه‌ای را برای رضا رقم زده بود. وقتی به‌یاد می‌آورد که یحیی مهدوی و غلامحسین صدیقی تا چه اندازه به هوش و فراست او نظر داشتند و آینده روشنی برایش متصور بودند، سرخوشی‌اش بی‌حدوحصر می‌شد، اما هرگز به این ستایش‌هایی که از خودش می‌کرد دل نمی‌سپرد و هدف‌های بالاتری را نشانه رفته بود.

پاییز ۱۳۳۷ دانشکده ادبیات از باغ نگارستان به محل کنونی خود در دانشگاه تهران نقل مکان کرده بود و کلاه‌فرنگی قجری جای خود را به ساختمان مدرن بتونی داده بود. این ساختمان به همراه ساختمان دانشکده هنرهای زیبا که چند سال بعد ساخته شد، آخرین ساختمان‌هایی بودند که در پردیس مرکزی دانشگاه تهران در قلب پایتخت بنا شدند و ضلع شرقی پردیس مرکزی را تشکیل دادند. دانشکده ادبیات وضعی یگانه داشت و از هیبت و صلابت معماری رومی و تلفیق آن با رویکردهای یونانی برخوردار بود؛ چیزی که بیش از همه حیرت‌انگیز می‌نمود، ستون‌های بلند و قطور آن بود. اگرچه ساختمان این دانشکده توسط معماران اروپایی ساخته شده بود، اما در چشم رضا یک واقعیت کاملاً ایرانی نمود یافته بود. او برای اینکه به ستون‌های بتونی‌ که سه ضلع ورودی دانشکده را احاطه کردند، برسد، باید صفّه‌ای فراخ را طی می‌کرد و بعد از عبور از صفوف به‌هم‌پیوسته ستون‌ها وارد ساختمان اصلی می‌شد و زیر سقف بلند آن نفس راحتی بکشد.

سی‌ و چهارمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران از ۲۰ اردیبهشت آغاز به‌کار کرده و تا ۳۰ اردیبهشت‌ ۱۴۰۲ در مصلای امام خمینی (ره) و همزمان به‌صورت مجازی در ketab.ir ادامه دارد.