از ال ۹۰ تا نوآ ؛ تحریم واقعا باعث پیشرفت ما شد؟

آخرین خودرو/تحریم‌ها صنعت خودرو ایران را به پارس نوآ محدود کردند؛ بدون این محدودیت‌ها، امروز می‌توانستیم شاهد اتفاقات بهتری در صنعت خودروی کشور باشیم.
تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران صنعت خودروسازی را به شدت تحت تأثیر قرار داده‌اند و مانع دسترسی به فناوری‌های روز، مدل‌های جدید و همکاری‌های پایدار با شرکای خارجی شده‌اند. پارس نوآ، به عنوان محصولی بومی‌شده از پلتفرم قدیمی رنو ال۹۰، نمادی از تلاش برای پر کردن خلأهای ناشی از این تحریم‌هاست. واقعیت این است که بدون این محدودیت‌ها، صنعت خودرو ایران می‌توانست به سطحی بسیار بالاتر دست یابد. در این نوشتار به بررسی اثرات تحریم‌ها بر تولید و عرضه محصولات رنو می‌پردازیم و نشان می‌دهیم چگونه این تحریم‌ها فرصت‌های از دست‌رفته را رقم زده‌اند.

اثرات تحریم‌ها بر تنوع محصولات رنو در ایران
تحریم‌ها نه تنها تولید مدل‌های موجود را مختل کرده‌اند، بلکه مانع ورود مدل‌های جدید و متنوع رنو به بازار ایران شده‌اند. اگر تحریم‌ها وجود نداشتند، تنوع محصولات رنو در ایران بسیار بیشتر بود و مدل‌های مخصوص بازار ایران با تطبیق‌های محلی، مانند موتورهای بهینه‌شده برای سوخت داخلی یا ویژگی‌های ایمنی خاص، تولید می‌شدند.
برای مثال، برنامه‌های تولید آرکانا (با نام رنو آذر از سال ۱۳۹۷)، سیمبل و داستر نسل دوم به دلیل خروج اجباری رنو متوقف شدند. ال۹۰ تا سال ۱۳۹۸ با فیس‌لیفت‌هایی مانند پارس تند و تندر پلاس عرضه می‌شد، اما خلا ساندرو همچنان پر نشده است. سایپا نتوانست نسخه ایرانیزه آن را تولید کند.

---

بازار

---

تأخیر در فناوری‌های روز و مدل‌های به‌روز رنو به دلیل تحریم‌ها
بدون تحریم‌ها، ایران نه تنها مدل‌های قدیمی مانند ال۹۰ را کنار می‌گذاشت، بلکه اکنون در حال مونتاژ و عرضه مدل‌های ۲۰۲۵ رنو با بالاترین استانداردهای جهانی و تکنولوژی‌های پیشرفته بود. رنو سال‌هاست که پلتفرم قدیمی B0 (پایه ال۹۰) را رها کرده و به سمت پلتفرم‌های مدرن CMFB و CMFC/D حرکت کرده است، با موتورهای سه سیلندر توربوشارژ TCe که کارایی سوخت و آلایندگی را بهینه می‌کنند.
مدل‌هایی مانند کپچر، کلیو و استرال جدید، با طراحی‌های جذاب و حل مسائل زیبایی‌شناختی قدیمی ال۹۰، می‌توانستند در ایران تولید شوند. اما تحریم‌ها تأمین قطعات، فناوری و دانش فنی را مسدود کرده‌اند و صنعت را به تولید خودروهایی مانند پارس نوآ محدود کرده‌اند. خودرویی که هرچند ارتقاهای بومی دارد – مانند ورق کف فوق سبک، استاندارد عابرپیاده و میله‌های حفاظتی در درها؛ اما بر پایه پلتفرمی قدیمی ساخته شده است.
ایده پارس نوآ از آذر ۱۳۹۹ (پس از شاهین) مطرح شد و قرار بود با نام کادیلا عرضه شود، اما مشکلات تأمین قطعه و چالش‌های صنعتی ناشی از تحریم‌ها، رونمایی را تا آبان ۱۴۰۴ به تأخیر انداخت و ورود به بازار را به اسفند ۱۴۰۴ رساند.

نارضایتی مشتریان و محدودیت‌های بلندمدت تحریم‌ها
تحریم‌ها مستقیماً بر مشتریان تأثیر گذاشته‌اند؛ برای مثال با توقف تولید رنو مگان، شاهد تجمع و نارضایتی مشتریان در آن زمان بودیم. در نمونه‌ای دیگر در مشتریان ساندرو در سال ۱۳۹۷ با گزینه‌هایی مانند دریافت سه تیبا به جای یک ساندرو، مواجه شدند و تجمع‌های اعتراضی برگزار کردند، اما تغییری در نتیحه نهایی حاصل نشد.
بدون این محدودیت‌ها، مسیر تولید کاملاً متفاوت بود: همکاری پایدار با رنو، انتقال فناوری‌های الکتریکی و هیبریدی و تولید مدل‌های سفارشی برای بازار ایران امکان‌پذیر می‌شد. پارس نوآ هرچند از نظر ایمنی پیشرفت‌هایی نسبت به ال۹۰ نشان می‌دهد؛ مانند مقاوم‌سازی بدنه، اما نمی‌تواند جایگزین واقعی مدل‌های ‌روز دنیا باشد. رنو در محصولات جدید خود مسائل زیبایی و عملکرد را حل کرده و به سمت خودروهای کارآمدتر رفته است، اما ایران از این پیشرفت‌ها محروم مانده است.

پارس نوآ؛ نمادی از مقاومت، اما قربانی تحریم‌ها
در نهایت، پارس نوآ نمادی از مقاومت صنعت خودرو ایران در برابر تحریم‌هاست، اما اثرات واقعی این تحریم‌ها – از تأخیر در عرضه مدل‌های محبوب تا از دست رفتن فناوری‌های نوین – غیرقابل انکار است. بدون تحریم‌ها، ایران می‌توانست فراتر از ال۹۰ رفته و مدل‌های ۲۰۲۵ را با استانداردهای جهانی مونتاژ کند. این امر نه تنها کیفیت خودرو را ارتقا می‌داد، بلکه رضایت مشتریان و رقابت‌پذیری صنعت را افزایش می‌داد.
تجربه پارس نوآ می‌تواند زمینه‌ساز توسعه بومی باشد، اما برای پیشرفت واقعی، رفع محدودیت‌های خارجی ضروری است تا صنعت خودرو ایران به جای تکیه بر پلتفرم‌های قدیمی، به فناوری‌های روز دسترسی یابد.

به پیج اینستاگرامی «آخرین خودرو» بپیوندید
instagram.com/akharinkhodro.ir