اولین رانندگی با «مک‌لارن 675LT» مدل ۲۰۱۶

پدال/ مک‌لارن 675LT که بر پايه مدل 650S ساخته شده، نسبت به اين مدل ۲۵ اسب‌بخار قدرت و ۲۱/۷ نيوتن‌متر گشتاور بيشتر توليد مي‌کند؛ چيزي که در نگاه اول، ارتقاي چندان قابل‌توجهي به نظر نمي‌رسد. مک‌لارن 650S در حال حاضر نيز قدرتي برابر ۶۴۱ اسب‌بخار و ۶۷۸ نيوتن‌متر دارد. امّا موضوعي که کم‌کم توجهات را به 675LT جلب مي‌کند، کاهش ۱۰۰ کيلوگرمي در وزن و افزايش ۴۰ درصدي در ميزان نيروي رو به پايين است و همين‌طور بهترين نسبت وزن به قدرت در کلاس خود است؛ يعني ۱/۸۱۴ کيلوگرم براي هر اسب‌بخار. آمار عملکرد مک‌لارن در سرعت و شتاب بسيار خيره‌کننده هستند؛‌ اين خودرو در ۲/۸ ثانيه به سرعت ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت و در ۷/۹ ثانيه به سرعت ۲۰۰ کيلومتر بر ساعت مي‌رسد، مسير يک‌چهارم مايل را در ۱۰/۵ ثانيه طي مي‌کند و حداکثر سرعتي برابر ۳۳۰ کيلومتر بر ساعت دارد. مطابق گفته مک‌لارن، براي رسيدن به سطح از عملکرد، ۳۳ درصد مدل 650S با قطعات جديد ارتقا پيدا کرده‌اند که اين موضوع شامل مواردي چون سيستم اگزوز با استفاده گسترده از تيتانيوم، سبک‌ترين چرخ‌هاي تاريخ کمپاني و پنل‌هاي بدنه فيبرکربني براي سپرها، گلگيرها و تمام قسمت‌هاي بدنه در پشت ستون دوم مي‌شود. همچنين در ۵۰ درصد پيشرانه تجديدنظر صورت گرفته است. توربوشارژرهاي دو پروانه‌اي با سرعت بالاتر، شاتون‌هاي سبک‌تر، تيونينگ تهاجمي‌تر ECU و سوپاپ‌ها و تغييرات جزئي در موقعيت‌هاي خنک‌کننده داخلي، از جمله تغييراتي هستند که در نهايت منجر به قدرت و گشتاور خروجي بيشتر از موتور شده‌اند. پمپ‌هاي آب جديد که از برنامه GT3 مسابقه‌اي مک‌لارن گرفته شده و به صورت اختصاصي براي مدل جاده‌اي 675LT توسعه داده‌ شده‌اند، از جمله مواردي است که به اضافه‌شدن حالت «اسپورت» براي گيربکس اتوماتيک دوکلاچه ۷ سرعته کمک کرده‌اند. در همين حال، برنامه‌ريزي شيفت «نرمال» و «پيست» به همان وضعيت موجود در 650S باقي مانده‌اند. در حالت «پيست»، از يک استراتژي تهاجمي «فشار داخلي» استفاده مي‌شود که در آن فلاي‌ويل و صفحه‌کلاج زودتر از حدّ معمول درگير مي‌شوند تا شيفت دنده‌ها سريع‌تر و «شوک‌آور» انجام شود. تغيير دنده‌ها در حالت پيست (Track) تنها در ۵ هزار دور بر دقيقه و بالاتر و همين‌طور ۶۰ درصد پدال گاز انجام مي‌شود. پايين‌تر از اين‌ها، زماني است که حالت پيشرانه 675LT به S به معناي «اسپورت» تغيير پيدا مي‌کند. البته برخلاف تنظيم «اسپورت» در 650S که ورود سوخت به بنزين را براي کاستن از سرعت آن در هنگام تعويض دنده، قطع مي‌کند، در 675LT جريان سوخت حفظ شده و جرقه‌ها قطع مي‌شود. اين اختلال در چرخه احتراق موجب مي‌شود که کاهش سرعت موتور براي يک شيفت دنده فوق‌سريع به شکلي مناسب صورت گيرد؛ موضوعي که براي مک‌لارن تنها ۴۰ ميلي‌ثانيه طول مي‌کشد. بخشي از اين سرعت به حفظ جريان گردش سوخت برمي‌گردد؛ چرا که ديگر موتور منتظر پمپ‌هاي سوخت براي پُر کردن دوباره سيلندرها نمي‌ماند. بنابراين پس از تعويض دنده، به‌محض توليد جرقه، احتراق از سر گرفته مي‌شود. يک مزيّت ديگر اين است که سوخت باقي‌مانده در سيستم اگزوز آتش مي‌گيرد و شعله‌هاي آن به‌خوبي در تاريکي شب قابل‌رؤيت خواهند بود؛ حداقل از نظر تئوري اين امر امکان‌پذير است. چيزي که در ادامه در پيستي برجسته مانند «سيلور استون» آزمايش شده است. البته در اينجا تست مک‌لارن 675LT در روشنايي روز و با کلاه ايمني بر سر انجام شده که کاملاً صداي موتور ۳/۸ ليتري دو توربوشارژر V-8 را خفه کرده است. در خيابان نيز، کمتر خبري از صدا و هيجان خواهد بود. 675LT به شکلي قانع‌کننده صحبت‌هاي مک‌لارن را در مورد خود تصديق مي‌کند. شتاب خودرو بي‌رحمانه و در عين‌حال، پيوسته و يکپارچه است. در اينجا حداکثر سرعت مک‌لارن آزمايش نشده، ولي سرعتي بالاي ۲۴۰ کيلومتر بر ساعت در فاصله مستقيم بين پيچ‌هاي بکتز (Becketts) و استو (Stowe) مشاهده شده است. ترمزگيري و سپس شتاب خروج از اين پيچ‌ها واقعاً خيره‌کننده است؛ جايي که باله عقب بزرگ 675LT که ۵۰ درصد نسبت به مدل 650S رشد داشته، به حالتي نزديک به قائم قرار مي‌گيرد تا به عنوان «ترمز هوايي» عمل کند. همراه با تغيير عملکرد، هندلينگ و پيشرانه از طريق حالت‌هاي «نرمال»، «اسپورت» و «پيست»، قابليت‌هاي اين خودرو، به‌تدريج فراتر مي‌رود. در LT بدون اينکه مشکلي پيش‌بيايد، مي‌توان سرعت را افزايش داد و مسير حرکت در پيست مسابقه را تنگ‌تر کرد. حتي در حالتي که سيستم کنترل کشش خاموش است، تمام خروجي بي‌پايان ۶۶۶ اسب‌بخار و ۶۹۹/۶ نيوتن‌متر با کمک پدال گاز و پدل‌شيفترها در دسترس شما قرار مي‌گيرد. سيستم فرمان در عين داشتن ثبات خاص مک‌لارن، بسيار سريع است؛ حتي سريع‌تر از مدل P1. ضمن اينکه مک‌لارن وضعيت فرمان را در حرکت بين حالت‌هاي «نرمال»، «اسپورت» و «پيست»، تغيير نداده است. اين استراتژي با توجه به روند سريع‌تر شدن و پايداري کمتر خودرو، رويکرد بسيار خوبي است که توسط مک‌لارن انتخاب شده است. فارغ از هر سطح مهارت رانندگي، 675LT خودرويي است که باعث مي‌شود با سرعت بيشتري در پيست رانندگي کنيد و پيوسته بخواهيد بر اين سرعت اضافه کنيد. در همين حال، وقتي کلاه‌ ايمني از سر برمي‌داريد و به جاده مي‌زنيد، مشکلي که در اثر وزن کم ايجاد مي‌شود، کاملاً خود را نشان مي‌دهد. شيشه پنجره‌ها تا يک ميلي‌متر نازک‌تر شده و پوشش پلي‌کربنات موتور به معناي ورود سر و صداي بيشتر باد، جاده و نويز موتور به داخل کابين است. اين صدا البته آنچنان شديد نيست، ولي هميشه در هنگام سرعت، همانند يک کابين جت، وجود خواهد داشت. تايرهاي چسبان پيرلي تروفيو R عرضي برابر ۳۰۵ ميلي‌متر در عقب دارند و حتي به کوچک‌ترين سنگريزه‌ها نيز ضربه مي‌زنند؛ چيزي که سپس به گل‌گيرهاي کربني منتقل مي‌شود. با وجود اينکه 675LT سبک‌تر، چابک‌تر، پر سر و صداتر شده و قد آن ۲۰ ميلي‌متر کوتاه‌تر است، ولي مک‌لارن هرگز از سواري فوق‌العاده اين سري از محصولاتش کم نکرده است. اگر بخواهيم مقايسه‌اي با سيستم تعليق «پرو اکتيو» در MP4-12C داشته باشيم، سيستم هيدروليک هوشمند در 675LT نيز يک سواري نرم با شرايطي راحتي در ناهمواري‌هاي جاده ايجاد مي‌کند. اين ناهمواري‌ها کوچک‌ترين نگراني براي 675LT ايجاد نمي‌کنند؛ حتي با وجود اينکه صلبيت فنربندي در جلو به اندازه ۲۷ درصد و در عقب به اندازه ۶۰ درصد افزايش يافته است. در اين سيستم تعليق، چرخ‌ها از طريق دامپرها به بالا و پايين انتقال داده مي‌شوند و اين در حالي است که کابين کاملاً در حالت تعليق نگه داشته شده و راننده مي‌تواند کاملاً خونسرد شرايط را در کنترل داشته باشد. در همين حال، تغيير وضعيت هندلينگ از «نرمال» به «اسپورت» و سپس به «پيست» با افزايش فشار هيدروليک در سيستم، واکنش تندتري براي سيستم تعليق ايجاد مي‌کند و راننده در کابين پوشيده از آلکانترا، شرايط محيط بيروني را بيشتر حس خواهد کرد. امّا ارزيابي سرعت شيفت دنده‌ها در حالت «اسپورت» که در ابتداي اين بررسي به آن اشاره شد؛ اين موضوع در چند مرحله حالت تخت‌گاز اثبات شد. همچنين مارک وينلز (Mark Vinnels) مدير اجرايي توسعه محصولات در مک‌لارن مي‌گويد: گاهي در حال رانندگي در ترافيک هستيد و مي‌بينيد که به صورت ناخودآگاه براي ايجاد صدا و حسّ خاص، دنده تعويض مي‌کنيد. اين موضوع نيز تأييد مي‌شود. وقتي مدل MP4-12C براي اولين بار ارائه شد، مک‌لارن سر و صداي زيادي درباره نام اين مدل ايجاد کرد؛ نامي که نتيجه فرمول عملکردي است که فقط خودِ مک‌لارن آن را مي‌داند. سپس در مک‌لارن «پروجکت 4»، بخش MP4 حذف شد؛ چرا که در بسياري از بررسي‌هاي اوليه 12C، عنوان طولاني آن بسيار رياضياتي و بي‌احساس تفسير شده بود. در ادامه، مک‌لارن کار خود را به صورت بي‌رحمانه دنبال کرد و 12C جاي خود را به 650S و حالا هم 675LT داد. يکي از تأثيرگذارترين نکات در مورد اين سوپرماشين با توليد محدود اين است که نتيجه کار يک کمپاني با قابليت‌هاي بالاي مهندسي براي رسيدن به حداکثر عملکرد و حداکثر هيجان و احساسات در رانندگي بوده است. بنابراين، به جاي آن که بخواهد جلوتر از همه در پيست حرکت کند، به فکر يک موفقيت همه‌جانبه بوده است. با اين حال، 657LT داراي يک شانس واقعي در مقابل مدل‌هايي مانند فراري 458 اسپشياله يا 488GTB، و يا لامبورگيني اوراکان است. البته انجام چنين مقايسه‌اي، حداقل در شرايط حاضر، بسيار بعيد به‌نظر مي‌رسد؛ چرا که ايتاليايي‌ها تمايل چنداني به اين کار نشان نمي‌دهند و توليد 675LT نيز به پايان رسيده است. توليد اين مدل مک‌لارن به ۵۰۰ دستگاه محدود بوده که تمام آن‌ها، قبل از اينکه نخستين خودرو به دست مشتري برسد، به فروش رسيده‌اند. امريکايي‌ها با خريد ۱۷۹ دستگاه از 675LT بيشترين سهم را در اين فروش سريع داشته‌اند؛ آن هم هنگامي که هيچ نشست خبري يا بازاريابي در مورد اين خودرو در آن کشور انجام نگرفته است. مشخصات: نوع خودرو: موتور وسط، ديفرانسيل عقب، ۲ سرنشين، ۲ در کوپه. قيمت مدل تست: ۳۵۳۶۰۰ دلار. وضعيت فروش: اتمام. نوع موتور: DOHC با ۳۲ سوپاپ V-8، دو توربوشارژر. گنجايش: ۳/۸ ليتر. قدرت: ۶۶۶ اسب بخار. گشتاور: ۶۹۹/۶ نيوتن‌متر. گيربکس: ۷ سرعته اتوماتيک دوکلاچه. ابعاد: فاصله محوري: ۲/۶۷ متر. طول ماشين: ۴/۵۴۷ متر. عرض: ۱/۹۱ متر. ارتفاع: ۱/۱۸۹ متر. وزن کلي (تخمين): ۱۳۶۱ کيلوگرم. آمار سرعت (تخمين خودروساز): صفر تا ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت: ۲/۸ ثانيه. صفر تا ۲۰۰ کيلومتر بر ساعت: ۷/۹ ثانيه. عبور از يک‌چهارم مايل: ۱۰/۵ ثانيه. سرعت نهايي: ۳۳۰ کيلومتر بر ساعت. مصرف سوخت: تخمين سازمان حفاظت محيط زيست امريکا: ۱۴/۷ ليتر در شهر، ۱۰/۷ ليتر در بزرگراه و ۱۳/۱ ليتر به صورت ترکيبي در هر ۱۰۰ کيلومتر. توليد آلودگي: ۲۹۹ گرم در هر کيلومتر (1.06 lb/mile).