شرکت M بزرگ‌ترین ارتقا دهنده‌ی محصولات «بی‌ ام و»

زوميت/ دپارتمان موتوراسپرت بي‌ام‌و، علاوه‌بر حضور در مسابقات سرعت، ارايه‌کننده‌ي محصولات ارتقايافته با استاندارد جاده‌اي است. در اين مطلب، به داستان تأسيس و رشد مهم‌ترين زيرمجموعه‌ي بي‌ام‌و پرداختيم. تخفيفان حضور در دنياي موتوراسپرت و رقابت‌هاي اتومبيل‌راني، اهميت زيادي براي خودروسازان برتر جهان دارد. اين موضوع، حدود يک قرن پيش، مورد توجه شرکت‌هاي ايتاليايي قرار گرفت. حتي سوپراسپرت‌سازان مشهور دنيا مثل فراري، در ابتدا يک تيم مسابقه بودند و سال‌ها بعد از تأسيس، مدل‌هاي جاده‌اي براي عرضه‌ي عمومي ساختند. چنين شرايطي، با تأخير براي برندهاي آلماني M و AMG رخ داد؛ با اين تفاوت که آن‌ها، وابسته و زيرمجموعه‌ي خودروسازان بزرگ باقي ماندند. برخلاف مرسدس بنز، بي‌ام‌و از ابتدا علاقه‌مند حضور در مسابقات سرعت نبود. فراري و مرسدس بنز، حدود ۹۰ سال پيش به سطح اول رقابت‌هاي اتومبيل‌راني راه يافتند و تا امروز، فعاليت خود در کلاس‌هاي مختلف موتوراسپرت را گسترش دادند. در مقابل اين کمبود، بي‌ام‌و توانست علاوه‌بر خودرو در مسابقات موتورسواري و صنعت موتورسيکلت‌هاي اسپرت، به موفقيت‌هايي قابل‌توجه برسد. اولين حضور موفق بي‌ام‌و در مسابقات سرعت، به سال‌هاي ۱۹۳۰ و قهرماني‌هاي متعدد مدل 328 DAMC باز مي‌گردد که البته پس از جنگ جهاني دوم، تدام نداشت. اوايل دهه‌ي ۷۰ ميلادي، دپارتمان M به‌عنوان زيرمجموعه‌ي خودروسازي بي‌ام‌و، رسميت نداشت. بي‌ام‌و موتوراسپرت (BMW Motorsport) که مدتي بعد با نام اختصاري M به شهرت رسيد، سال ۱۹۷۲ به‌عنوان يک شرکت با مسئوليت محدود (GmbH) در سيستم اداري آلمان ثبت شد. تا پيش از اين اتفاق مهم، خودروسازي بي‌ام‌و مستقيما در رقابت‌هاي سرعت شرکت مي‌کرد و مديريت تيم‌هاي ورزشي زيرمجموعه‌ي خود را به عهده داشت. از دهه‌ي ۷۰ ميلادي، با رشد اقتصادي اروپا و رونق مسابقات اتومبيل‌راني در کلاس‌هاي مختلف، بي‌ام‌و متوجه نياز خود به مديريت مستقل و تخصصي در دنياي موتوراسپرت شد. شايد يکي از مهم‌ترين دلايل تأسيس شرکت بي‌ام‌و M که در ايران، به اشتباه M پاور ناميده مي‌شود؛ تجربه‌ي تلخ و ناموفق خودروساز آلماني در رقابت‌هاي اتومبيل‌راني و خصوصا فرمول يک بود. بي‌ام‌و در فصل‌هاي ۱۹۵۲ و ۱۹۵۳، سپس در ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸ به‌عنوان تأمين‌کننده‌ي پيشرانه و همکار با تيم‌هاي فرمول يک لولا، AFM، هک (Heck) و گريفزو حضور داشت؛ اما با هيچ‌کدام از آن‌ها به سکو نرسيدند. در سمت ديگر ماجرا، تا اوايل دهه‌ي هفتاد ميلادي، بي‌ام‌و به‌عنوان يکي از محبوب‌ترين و پرفروش‌ترين خودروسازان کلاس اسپرت در دنيا، شناخته نمي‌شد. با اين اوصاف و با توجه موفقيت‌ برندهاي ايتاليايي مثل فراري و مزراتي در دنياي موتوراسپرت و بازارهاي جهاني، ثابت شد که برتري در مسابقات سرعت مي‌تواند کليد افزايش فروش خودروهاي اسپرت باشد. در ابتدا، ۳۵ مهندس و کارمند براي فعاليت در M استخدام شدند. تعداد پرسنل، بعد از ۱۵ سال به ۴۰۰ نفر رسيد که باتوجه‌به تيراژ توليد و حجم بالاي فعاليت در زمينه‌هاي مختلف ورزشي و صنعتي، نشانه‌اي از مديريت عالي و بهره‌وري بسيار خوب کارکنان در اين شرکت بود. در ۴۷ سال گذشته، تنها ۶ مديرعامل در راس بي‌ام‌و M حضور داشته‌اند که در نوع خود، کم‌نظير است. از پاييز امسال، مارکوس فلاش استراليايي در سمت مديرعامل شرکت M حضور دارد که سابقا، مدير پروژه‌ي نسل جديد سري ۸ و سرپرست کنترل کيفيت خودروهاي لوکس بي‌ام‌و بود. مارکوس فلاش، جايگزين فرانسيس ون‌ميل شد که ظرف ۳ سال فعاليت در M، مدل‌هاي محبوب M2 و M4 و M5 را به شهرت رساند. ون‌ميل با ارتقاي شغلي، حالا در سمت مدير توسعه‌ي محصولات بي‌ام‌و، فعاليت مي‌کند. امروزه، تقريبا تمامي خودروهاي ساخت بي‌ام‌و (به جز مدل‌هاي Z) باآپشن‌هاي سري M هم عرضه مي‌شوند. از کوچک‌ترين مدل با بدنه‌ي سري يک تا لوکس‌ترين محصول از سري ۷، درکنار کراس‌اورهاي X2 تا X6 با امکانات فني و رفاهي M قابل خريد در بازار جهاني هستند. تازه‌ترين شاسي‌بلند بي‌ام‌و با کد X7 هم به‌زودي با آپشن‌هاي M و کد X7M عرضه خواهد شد؛ ضمن اينکه نسل جديد سري ۸ نيز، تاکنون فقط به‌صورت محصول انحصاري برند M با مدل‌هاي M850i و M840d توليد شده است. براساس آمار فروش ساليانه، حدودا از هر ۲۰ تا ۲۵ خودروي ساخت بي‌ام‌و، يک دستگاه شامل سري M مي‌شود. نکته‌ي جالب اينکه، در سال ۲۰۱۸، فروش محصولات بي‌ام‌و با رسيدن به عدد ۲,۴۹۰,۶۶۴ دستگاه، ۱.۱ درصد رشد کرد؛ اما عرضه‌ي خودروهاي M، نزديک به ۲۷.۲ درصد افزايش داشته و به عدد ۱۰۲,۷۸۰ دستگاه رسيده است. اين آمارها نشان مي‌دهند، تقاضا براي محصولات بي‌ام‌و M در آينده‌ي نزديک، بيشتر از سال‌هاي گذشته خواهد بود. محصولات تجاري بي‌ام‌و که سري آپشن‌هاي M داشته باشند، از نظر توانايي پيشرانه و امکانات رفاهي، متفاوت از نمونه‌ي استاندارد خواهند بود. به‌عنوان مثال، ارزان‌ترين نسخه‌ي بي‌ام‌و سري ۳ با امکانات M که اصطلاحا سري M3 ناميده مي‌شود، حتما نسبت به قدرتمندترين مدل استاندارد سري ۳ ساخت کارخانه، قوي‌تر خواهد بود. علاوه‌بر اين، امکانات اسپرت و مناسب رانندگي در پيست، مثل سيستم تعليق کم‌ارتفاع، صندلي‌هاي مسابقه‌اي، رينگ‌هاي بزرگ و لاستيک‌هاي پهن‌تر، صرفا با خريدار مدل‌هاي سري M قابل سفارش است. خريدار يک مدل استاندارد از خودروهاي بي‌ام‌و، مي‌تواند صرفا امکانات رفاهي و ظاهري سري M را سفارش دهد. در اين حالت، محصول نهايي داراي حرف M در انتهاي نام خود خواهد بود. به‌عنوان مثال، بي‌ام‌و 530i با آپشن‌هاي M و پيشرانه استاندارد، کد 530iM خواهد داشت اما چنانچه مجهز به پيشرانه‌ي اختصاصي سري M ‌ و امکانات فني شرکت موتوراسپرت بي‌ام‌و باشد، M5 نام دارد. اين کدگذاري، در محصولات مدرن بي‌ام‌و مثل سري ۸ نيز وجود دارد و مدل‌هاي M850 و M840d داراي حرف M در ابتداي نام خود هستند. البته بايد توجه داشت که شاسي‌بلندها و کراس‌اورهاي بي‌ام‌و همراه‌با تجهيزات و پيشرانه سري M، مثل X6M و X5M، اين حرف را در انتهاي نام خود دارند. علاوه‌بر اهميت تجاري محصولات M در سبد بي‌ام‌و، نبايد حضور اين برند در مسابقات سرعت فراموش شود. هرچند که فعاليت مستقل اين برند در فرمول يک، منحصر به سال‌هاي ۲۰۰۶ تا ۲۰۰۹ است؛ اما در رقابت‌هاي متنوع کلاس GT، فرمول E، مسابقات استقامت جهاني (WEC)، ايمسا و DTM، سابقه‌ي طولاني و موفقيت‌هاي بسياري دارد. دپارتمان خودروهاي الکتريکي بي‌ام‌و نيز با کد i M تشکيل شده است تا در رقابت‌هاي مربوط‌به اين محصولات، شرکت کند. رنگ‌ها و لوگوي M در نگاه اول، ترکيب آبي کم‌رنگ، آبي‌پررنگ و قرمز در نماد تجاري M، عجيب به نظر مي‌رسد چرا که، شباهتي به پرچم آلمان يا علامت‌هاي موجود در مسابقات سرعت ندارد. اين رنگ‌ها، به شکل سنتي و ضمن همکاري تيم اتومبيل‌راني بي‌ام‌و M با برندهاي مختلف، شکل گرفته‌اند. BMW Mرنگ قرمز، به شرکت روغن موتور امريکايي تکساکو (Texaco) اشاره دارد که سال‌ها پيش از تأسيس شرکت M ، حامي مالي و همکار تيم بي‌ام‌و در مسابقات بود. آبي کم‌رنگ در سمت چپ، از لوگوي بي‌ام‌و و پرچم ايالت باواريا گرفته شده است. آبي تيره در وسط، صرفا براي ايجاد زيبايي و نشانه‌ي پايان همکاري بي‌ام‌و M و شرکت تکساکو، اضافه شد. درواقع، رنگ‌هاي آبي روشن، آبي تيره و قرمز، پيش از فعاليت شرکت موتوراسپرت بي‌ام‌و (BMW M)، نماد تيم اتومبيل‌راني اين برند بودند و پس از تأسيس اين بخش، حرف M به رنگ‌هاي سه‌گانه، اضافه شد. مهم‌ترين رويدادها و توليدات مهندسي بي‌ام‌و M پروژه‌ 3.0CSL برند M، اساسا روي پيست متولد شد. اين شرکت، بعد از تأسيس در سال ۱۹۷۲، بهنيه‌سازي بي‌ام‌و E9 را شروع کرد. محصول نهايي سال ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۵ توليد شد و جايگزين مدل بسيار موفق ۲۰۰۲ بود. محبوب‌ترين نسخه‌ي جاده‌اي اين خودرو، مجهز به پيشرانه‌ي ۲.۸ ليتري ۱۶۸ اسب‌بخار، با نام بي‌ام‌و 2800 معروف شد. اوايل دهه‌ي ۷۰ ميلادي، موتور ۶ سيلندر ۳ ليتري با قدرت ۲۰۰ اسب‌بخار روي اين محصول ۱۵۰۰ کيلوگرمي قابل خريد بود تا يکي از جذاب‌ترين خودروهاي اسپرت کوچک اروپا، متولد شود. اولين محصول بي‌ام‌و M براساس همين مدل شکل گرفت و پروژه‌ي 3.0 CSL. ناميده شد. شاهکار بي‌ام‌و M در سال ۱۹۷۳ به مقام قهرماني اروپا (European Touring Car Championship) و مدتي بعد، قهرماني لمانز رسيد. خودروهاي 3.0 CSL در همان سال توانستند، سکوهاي اول و سوم جايزه بزرگ نوربرگ رينگ را کسب کنند. اين مدل، بين سال‌هاي ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۴ براي ۵ سال متوالي، قهرمان کلاس تورينگ اروپا بود. بي‌ام‌و M1 به عقيده‌ي کارشناسان، موضوعي که توجه عموم را به شرکت M جلب کرد و منجر به شهرت جهاني آن شد؛ قهرماني‌هاي متوالي در مسابقات دهه‌ي ۷۰ ميلادي نبود. در سال ۱۹۷۲، يک طرح اوليه با نام بي‌ام‌و توربو، مورد توجه مهندسان M قرار گفت تا اولين محصول اختصاصي اين برند باشد. براي حضور بي‌ام‌و در فرمول يک و بسياري ديگر رقابت‌هاي سطح بالاي اتومبيل‌راني، عرضه‌ي مدل‌هاي سوپراسپرت جاده‌اي براي عموم ضرورت داشت. به همين دليل، دپارتمان موتوراسپرت بي‌ام‌و تصميم به توليد محصول اختصاصي با تيراژ بيشتر از ۴۰۰ دستگاه گرفت. نمونه‌ي اوليه، ظاهري بسيار جذاب و آيروديناميک داشت که مي‌توانست در کلاس سوپراسپرت، ظاهر شود. با کمک طراح بزرگ آن زمان جيورجيو جيوجيارو، بدنه‌ بازنگري شد تا حاصل اولين همکاري بزرگ بين طراحان ايتاليايي و مهندسان آلماني، سال ۱۹۷۸ متولد شود. محصول نهايي با کد M1 فراتر از زمان خود بود. ارتفاع سقف در بالاترين نقطه، تنها به يک متر و ۱۴ سانتي‌متر مي‌رسيد. براي اولين‌بار در تاريخ بي‌ام‌و، پيشرانه در عقب وسط قرار داشت تا ديناميک خودرو قابل رقابت با سوپراسپرت‌هاي ايتاليايي باشد. وزن خالص M1 به ۱۳۰۰ کيلوگرم رسيد و تقسيم وزن بسيار خوب، فراهم شد. پيشرانه‌ي ۶ سيلندر خطي ۳.۵ ليتري در مدل جاده‌اي، قدرت ۲۷۷ اسب‌بخار داشت و توانست با زمان‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت ۵.۴ ثانيه و رسيدن به سرعت ۲۶۵ کيلومتر بر ساعت، سريع‌ترين مدل ساخت آلمان در زمان خود باشد. نمونه‌هاي مسابقه‌اي از اين خودرو (تصوير بالا) با کد M1 Procar بين سال‌هاي ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۶ موفقيت‌هاي زيادي در رقابت‌هاي مختلف کسب کردند. نصب پيشرانه فرمول يک روي خودروي جاده‌اي پيشرانه‌ي ۱۰ سيلندر ۵ ليتري بي‌ام‌و M5 مدل ۲۰۰۴، مستقيما از خودروهاي فرمول يک تيم بي‌ام‌و سائوبر گرفته شد. اين مدل، قدرت ۵۰۷ اسب‌بخار براي M5 فراهم مي‌کرد تا سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت ۴.۷ ثانيه داشته باشد. پيشرانه‌ي V10 سري M براي ۲ سال متوالي، جايزه‌ي بهترين پيشرانه سال را از آن خود کرد. همکاري در توليد مکلارن F1 ساخت قواي محرک براي ديگرخودروسازان، يکي از فعاليت‌هاي جنبي M محسوب مي‌شود. شايد مهم‌ترين نمونه از اين دست، طراحي و عرضه‌ي پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر S70 باشد که روي ابرخودروي افسانه‌اي مکلارن F1 نصب شد. اين موتور ۶.۱ ليتري تمام آلومينيوم، مجهز به فناوري زمان‌بندي متغيير سوپاپ‌ها و طرح ميل‌سوپاپ دوگانه‌ي بالاسري (Dual overhead camshaft: DOHC) بود که با وزن خالص ۲۶۵ کيلوگرم، نقش مهمي در شتاب‌گيري ۳.۲ ثانيه و نهايت سرعت ۳۸۶ کيلومتربرساعت مکلارن F1 داشت. پيشرانه‌ي ۶۰۰ اسب بخاري S70، تا سال‌ها به‌عنوان قدرتمندترين مدل تنفس طبيعي جهان، شناخته مي‌شد و با مصرف سوخت مناسب درکنار استهلاک پايين، مهم‌ترين عامل قهرماني مکلارن F1 GTR در لمانز بود. جعبه‌دنده SMG جعبه‌دنده‌هاي متوالي يا سکوئنشال (Sequential Manual Gearbox) يکي از مهم‌ترين دستاوردهاي فني بي‌ام‌و M بود که توسط بسياري از برندهاي سوپراسپرت‌ساز دنيا، استفاده شد. اولين‌بار در سال ۱۹۹۷، بي‌ام‌و M3 با جعبه‌دنده SMG معرفي شد. نسل سوم اين فناوري که سال ۲۰۰۶ به توليد رسيد، تا مدت‌ها سريع‌ترين جعبه‌دنده‌ي استاندارد مدل‌هاي جاده‌اي در جهان بود و مي‌توانست ظرف ۶۵ ميلي‌ثانيه عمل کند. رکورد جعبه‌دنده‌هاي SMG بي‌ام‌و M، توسط فراري 599GTO و لامبورگيني اونتادور شکسته شد. امروزه با توسعه‌ي جعبه‌دنده دوکلاچه، بي‌ام‌و نيز استفاده از فناوري SMG را کنار گذاشته است. سري M5 توسعه‌ي پيشرانه، يکي از مهم‌ترين فعاليت‌هاي بي‌ام‌و M است. اين شرکت، اولين محصول تجاري خود با پيشرانه‌ي مشترک با بي‌ام‌و را براساس سري ۵، سال ۱۹۷۹ معرفي کرد. قبل از آنکه M5 متولد شود، پيشرانه‌ي ۶ سيلندر مورد استفاده در M1، روي بدنه‌ي نسل دوم سري ۵ با کد E28 نصب شد. اولين محصول رسمي M، قدرت ۲۱۵ اسب‌بخار و گشتاور ۳۱۰ نيوتن‌متر داشت؛ ضمن اينکه با شاسي‌ متفاوت از مدل استاندارد ارايه مي‌شد. درواقع، M535i پيشرانه اختصاصي نداشت و همان 535i با شاسي‌تقويت شده و لوگوي M روي بدنه بود. BMW M5 1985 سال ۱۹۸۵، اولين محصول مهندسي‌شده‌ي M براساس مدل‌هاي جاده‌اي بي‌ام‌و با نام M5 متولد شد. اين خودرو، قدرت ۲۸۶ اسب‌بخار داشت و به‌عنوان يک خودروي ۴در، مي‌توانست شتاب‌گيري نزديک به فراري 308 فراهم کند. اولين M5، سريع‌ترين سدان زمان خود بود و نهايت سرعت ۲۴۵ کيلومتربرساعت داشت. اين محصول، در زمان ۵.۴ ثانيه به سرعت ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت مي‌رسيد. تمامي خودروهاي اين سري، کاملا دست‌ساز مونتاژ مي‌شدند. BMW M5 1993 نسل بعدي M5 سال ۱۹۸۹ روي بدنه‌ي E34 معرفي شد و با استفاده از پيشرانه‌ي ۳.۶ ليتري، قدرت ۳۱۵ اسب‌بخار فراهم مي‌کرد. سال ۱۹۹۲، پيشرانه‌ي ۳.۸ ليتري جايگزين مدل ۳.۶ ليتري شد تا قدرت ۳۴۱ اسب‌بخار در اختيار رانندگان سري ۵ باشد. اين محصول، وزن بيشتري نسب به نسل‌هاي قبلي داشت و در قوي‌ترين مدل، حدود ۶ ثانيه پس از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت مي‌رسيد. نسل دوم M5، از سيستم فرمان اسپرت و امکانات لوکس متفاوت از مدل‌هاي استاندارد استفاده مي‌کرد. در آن زمان، اولين‌بار محصول سري M با بدنه‌ي استيشن هم، معرفي شد. BMW M5 1999 نسل سوم M5 به‌دليل بهره‌گيري از بدنه‌ي متفاوت نسبت به مدل استاندارد و پيشرانه‌ي قدرتمند ۸ سيلندر به شهرت رسيد. رينگ‌هاي ۱۸ اينچ با سپرهاي اختصاصي، علاوه‌بر زيبايي، آيروديناميک خود را بهبود دادند. پيشرانه‌ي ۴.۹ ليتر ۸ سيلندر و ۴۰۰ اسب‌بخار هم، زمان‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتر بر ساعت ۴.۸ ثانيه فراهم مي‌کرد که در سال ۱۹۹۹، عملکردي خيره‌کننده براي يک سدان لوکس بود. اين محصول، ۵۰۰ نيوتن‌متر گشتاور داشت و در نسخه‌هاي فاقد محدودکننده، به نهايت سرعت ۳۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيد. خودروي M5 روي بدنه‌ي E39، ظرف ۴ سال توليد، فروش ۲۰ هزار دستگاه داشت تا موفقيت تجاري و تقاضاي چندبرابر ديگر مدل‌هاي سري M تا آن زمان، داشته باشد. سري M3 به عقيده‌ي بسياري از کارشناسان و تاريخ‌نويسان صنعت خودرو، توليد مرسدس بنز 190E در سال ۱۹۸۳ و حضور 190E 3.2 AMG مدل ۱۹۸۷ در مسابقات جهاني و بازار خودروهاي کامپکت تقويت شده، مهم‌ترين عامل محرک بي‌ام‌و به سمت ارتقاء سري ۳ و معرفي M3 بود. رقابت‌هاي DTM که در دهه‌ي ۷۰ و ۸۰ ميلادي، معمولا با قهرماني محصولات بي‌ام‌و همراه بود، از سال ۱۹۸۷ در اختيار مرسدس بنز و محصولات AMG قرار گرفت. اولين مدل M3، سال ۱۹۸۶ معرفي شد. با پيشرانه‌ي ۱۹۵ اسب‌بخار، سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت ۶.۸ ثانيه و نهايت سرعت ۲۳۰ کيلومتربرساعت، برتري محسوسي نسبت به اسپرت‌هاي آلماني نداشت؛ اما به‌لطف قيمت مناسب، نزديک به ۱۸ هزار دستگاه فروش کرد و سود مناسبي به شرکت M رساند. در آن زمان، تقاضا براي M3، حدود ۶ برابر بيشتر از M5 بود. برخلاف برادر بزرگ‌تر، تفاوت‌هاي زيادي بين M3 و مدل استاندارد وجود داشت. علاوه‌بر صندلي‌هاي چرم و بال عقب، ترمزهاي تقويت‌شده هم در M3 ارايه شدند. اين خودرو، امروز هم، يکي از محبوب‌ترين محصولات کلاسيک بي‌ام‌و است. در زمان توليد، بسياري از شرکت‌هاي تيونينگ دنيا، پيشرانه‌ي تنفس طبيعي ۲.۳ ليتري M3 را تقويت کردند و حتي توسط شرکت سازنده، مدل مفهومي از وانت اين خودرو، معرفي شد. سال ۱۹۹۲، پيشرانه‌ي ۶ سيلندر و ۳ ليتري مشهور بي‌ام‌و، روي نسل جديد M3 نصب شد تا قدرت ۲۸۶ اسب‌بخار و سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت ۵.۸ ثانيه فراهم شود. اين محصول، نهايت سرعت محدودشده به ۲۵۰ کيلومتربرساعت داشت. نسل دوم M3، سال ۱۹۹۶ به پيشرانه‌ي ۳.۲ ليتري ۳۲۱ اسب‌بخار مجهز شد. براي اولين‌بار، علاقه‌مندان مي‌توانستند M3 را با جعبه‌دنده SMG خريداري کنند که علاوه‌بر تعويض دنده‌ي خودکار، به‌صورت دستي با کليد الکترونيکي هم قابل استفاده بود. موتورسکيلت بي‌ام‌و M شرکت M تنها برند دنيا است که هم‌زمان، علاوه‌بر بهينه‌سازي خودروهاي اسپرت، بعضي از موتورسيکلت‌هاي بي‌ام‌و را نيز اراتقا مي‌دهد. در سال ۲۰۱۶، موتورسيکت S1000 RR با آپشن‌هاي M معرفي شد که قيمت بالاتري نسبت به نمونه‌ي استاندارد داشت. امروزه، آستانه قيمت نمونه‌ي پايه از S1000 RR در مدل جديد، ۲۰ هزار دلار است؛ اما امکانات سري M، حدود ۵ هزار دلار به قيمت آن مي‌افزايد. برترين محصولات کلاسيک و مدرن بي‌ام‌و M علاوه‌بر مدل‌هايي که پيش‌تر معرفي شدند، خودروهايي در تاريخ ۳۷ ساله‌ي بي‌ام‌و M ديده مي‌شوند که به شهرت و محبوبيت زيادي رسيدند. در ادامه‌ي مطلب، نگاهي به مهم‌ترين محصولات اين برند از ۱۹۷۲ تاکنون داشته‌ايم. بي‌ام‌و M6 مدل E24 نسل اول سري ۶ با تجهيزات M، يکي از محبوب‌ترين خودروهاي اسپرت آلماني در زمان خود بود. سال ۱۹۸۳، پيشرانه‌ي ۶ سيلندر M1 روي E24 نصب شد تا نهايت سرعت ۲۸۶ کيلومتربرساعت، ثبت شود. اولين M6 تاريخ مي‌توانست در زمان ۵.۸ ثانيه به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت برسد و حدود ۱۵ ثانيه پس از شروع حرکت، سرعت ۱۶۰ کيلومتربرساعت داشته باشد. اين خودرو سال ۱۹۸۷ در بازارهاي خارج از اروپا، خصوصا امريکا و کانادا عرضه شد. بي‌ام‌و M6، به انتخاب بسياري از مجلات و کارشناسان زمان خود، عنوان بهترين خودروي سال را به‌دست آورد. بي‌ام‌و M8 اولين مدل سري ۸، سال ۱۹۹۰ معرفي شد. در آن زمان، برخلاف سوپراسپرت‌سازان ايتاليايي مثل فراري و لامبورگيني، اوضاع اقتصادي بي‌ام‌و بسيار خوب پيش‌ مي‌رفت و اين شرکت آلماني، به‌عنوان غول خودروسازي جهان، پذيرفته شده بود. پس از موفقيت سري ۶ با بدنه‌ي E24، سري ۸ هم با بدنه‌ي ۲در کوپه، اما چهره‌اي نزديک به سوپراسپرت‌هاي مشهور زمان خود، به توليد رسيد. اين خودرو، اولين محصول بي‌ام‌و با پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر، سوپاپ برقي و سيستم تعليق مولتي‌لينک در عقب بود. نسخه‌ي M8، با پيشرانه‌ي ۵۵۰ اسب‌بخار تنها به تعداد يک دستگاه توليد شد و مديران بي‌ام‌و ترجيح دادند، وارد رقابت مستقيم در کلاس سوپراسپرت‌ها نشوند. در عوض، مدل 850CSi به‌عنوان نمونه‌ي تعديل شده‌ي M8 با پيشرانه‌ي ۳۷۵ اسب‌بخار به توليد رسيد. بي‌ام‌و E46 M3 CSL اين محصول براي علاقه‌مندان بازي‌هاي کامپيوتري و نبردهاي خياباني، يک مدل رويايي و جذاب بود. به نظر بسياري از کارشانان، M3 CSL روي بدنه‌ي E46 بهترين خودروي تقويت‌شده‌ي استاندارد در تاريخ M است. پيشرانه‌ي ۶سيلندر خطي ۳.۲ ليتر، بدون استفاده از توربوشارژر، قدرت ۳۶۰ اسب‌بخار در ۷۹۰۰ دوربردقيقه تأمين مي‌کرد تا همراه‌با جعبه‌دنده دستي ۶ سرعته، صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت ۴.۸ ثانيه داشته باشد. بي‌ام‌و E46 M3 CSL سال ۲۰۰۳ معرفي شد و به‌لطف وزن خالص ۱۳۸۵ کيلوگرم، ظرف ۱۶.۵ ثانيه از حالت سکون به سرعت ۲۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيد. در کمتر از يک سال، ۱,۳۵۸ دستگاه M3 CSL ساخته شد. اين خودرو با رينگ‌هاي ۱۹ اينچ ۱۶پر، لاستيک‌هاي ميشلن پايلوت اسپرت کاپ به پهناي ۲۶۵ ميلي‌متر در عقب و کاليپر ترمزهاي بزرگ در جلو، کاملا متفاوت از ديگر محصولات بي‌ام‌و در زمان خود بود. نمونه‌هاي کلکسيوني از M3 CSL امروز، حدود ۶۰ هزار دلار قيمت دارند. بي‌ام‌و M3 مدل E92 و E93 خودروي M3 با بدنه‌ي E90 به‌صورت ۴در سقف فلزي توليد شد، اما با کدهاي E92 و E93 شهرت يافت. سري ۳ استاندارد مدل ۲۰۰۷ ، صرفا ۴در بود و علاقه‌مندان به نسخه‌ي ۲در، بايد سراغ M3 مي‌رفتند. اين محصول، در مدل E92 مجهز به سقف سياه‌رنگ فيبرکربن شد و در نمونه‌ي E93، سقف پارچه‌اي جمع‌شونده داشت. پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۴ ليتري و ۴.۴ ليتري، به ترتيب سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ کيلومتربرساعت ۴.۷ و ۳.۹ ثانيه فراهم مي‌کردند که براي يک خودروي سايز متوسط ۱۸۰۰ کيلوگرمي، فراتر از انتظار بود. بي‌ام‌و M3، نهايت سرعت ۲۸۶ کيلومتر برساعت داشت و مورد توجه بازار قرار گرفت. تا سال ۲۰۱۳، نسخه‌هاي توليد محدود اين خودرو، مثل M3 ZCP و M3 GTS هم با قيمت‌هاي بيش از ۱۰۰ هزار دلار توليد شدند. بي‌ام‌و M3 مدل E92 در مسابقات کلاس GT نيز، موفقيت‌هاي زيادي کسب کرد. شاسي‌بلندهاي X6M و X5M رانندگي با يک شاسي‌بلند که ظرف ۴ ثانيه به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت برسد، آرزوي بسياري از علاقه‌مندان به خودروهاي پهن‌پيکر است. در رقابت با پورشه کاين توربو و مرسدس بنز AMG GLE 63 S ، مدل‌هاي X5 و X6 بي‌ام‌و حضور دارند. شاسي‌بلندهاي بي‌ام‌و با تجهيزات M، از پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۴.۴ ليتري استفاده مي‌کنند تا قدرت ۵۶۷ اسب‌بخار و گشتاور ۷۵۰ نيوتن‌متر داشته باشند. مدل ۲۰۱۹ از X6M و X5M، حدود ۳.۸ ثانيه پس از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسند و نهايت سرعت محدودشده به ۲۵۰ کيلومتربرساعت دارند. آستانه قيمت اين خودروها، ۱۰۰ هزار دلار است. بي‌ام‌و V12 LMR صحبت از موفقيت‌هاي موتوراسپرت بي‌ام‌و M، ساده نيست. اين تيم، تاکنون ۱۹ بار به قهرماني رقابت‌هاي ۲۴ ساعته نوربرگ‌رينگ رسيده است و در کلاس‌هاي مختلف لمانز هم، ۷ قهرماني دارد. علاوه‌بر خودروهاي کلاس GT که عموما براساس مدل‌هاي جاده‌اي بهينه‌سازي و وارد مسابقات مي‌شند، بي‌ام‌و در کلاس پروتوتايپ و محصولات غيرتجاري هم فعاليت دارد. بي‌ام‌و V12 LMR سال ۱۹۹۹ معرفي شد تا جبران‌کننده‌ي شکست V12 LMS در لمانز ۱۹۹۸ باشد. مدل جديد هم از پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر استفاده شده در مکلارن F1 GTR بهره مي‌برد که سال‌هاي ۱۹۹۶ و ۱۹۹۷ قهرمان لمانز شده بود. حاصل همکاري شاخه‌ي موتوراسپرت بي‌ام‌و M با تيم فرمول يک ويليامز و مهندسان اشنيتزر (Schnitzer) منجر به عرضه‌ي V12 LMR و قهرماني آن درلمانز ۱۹۹۹ شد. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد