لندروور؛ مشهورترین شاسی‌ بلند اروپا

زوميت/ هنوز مدل‌هاي قديمي از لندرور در سراسر دنيا تردد دارند. اين شرکت خودروسازي با اصالت انگليسي، يکي از بهترين سازندگان شاسي‌بلندهاي لوکس و مدل‌هاي مناسب براي سفرهاي خارج از جاده است. براي افراد ماجراجو و علاقه‌مند به طبيعت‌گردي در مسيرهاي سخت، مثلث جيپ، تويوتا و لندرور، اهميت بيشتري نسبت به ديگر خودروسازان دنيا دارد. شايد با نگاهي به تاريخ، جيپ را بنيان‌گذار مدل‌هاي آف‌رود و دو ديفرانسيل امروزي بدانيم؛ اما با تحقيق بر مشخصات محصولات مدرن ديگر شرکت‌ها، متوجه توانايي‌ها و امکانات مختلف در توليدات ۳ شرکت امريکايي، ژاپني و انگليسي خواهيم شد. اگر قابليت‌هاي فني و کيفيت رانندگي در مدل‌هاي متنوع جيپ، تويوتا و لندرور را فراموش کنيم؛ لندرور بهترين گزينه براي علاقه‌مندان شاسي‌بلندهاي لوکس مناسب طبيعت‌گردي با آپشن‌هاي سفارشي است. در ابتداي فعاليت، تک محصول لندرُور به‌عنوان خودرويي ساخت شرکت رُور (Rover) انگلستان، قابل مقايسه با خودروهاي لوکس دنيا نبود؛ اما به دليل قابليت‌هاي عالي براي تردد در مسيرهاي سخت، مورد توجه بازار جهاني و نهادهاي مختلف قرار گرفت. نسل‌هاي اوليه از لندرور که بعدها با نام ديفندر توليد شد؛ نه‌تنها عامه‌ي مردم، بلکه گروه‌هاي امدادي، پزشکي و نظامي را جلب خود کرد. پيش از سال‌هاي ۱۹۹۰ ميلادي و حضور قدرتمند تويوتا لندکروزر در بازار، لندرور بهترين گزينه براي مناطق صعب‌العبور و شرايط سخت آب و هوايي محسوب مي‌شد. هنوز هم، ميليون‌ها دستگاه از مدل‌هاي قديمي لندرور در سراسر جهان استفاده مي‌شوند؛ درحالي‌که بيش از ۵۰ سال قدمت دارند. داستان برند لندرور، از آن جهت که با طرحي روي شن شروع شد و پس از ۶ دهه، به يک برند مستقل با توليدات متنوع رسيد، اهميت دارد. محصولات مدرن لندرور، نمونه‌اي از مهندسي پيش‌رفته در صنعت خودروسازي دنيا هستند و هرکدام در کلاس خود، برتري‌هاي متعددي نسبت به رقبا دارند. لندرور، نمونه‌اي از يک شروع کوچک است که به اتفاقي بزرگ و تاريخ‌ساز تبديل شد. تأسيس لندرور مشهورترين سازنده‌ي شاسي‌بلند در اروپا، برخلاف بسياري از شرکت‌هاي بزرگ خودروسازي دنيا توسط يک شخص يا گروهي از سرمايه‌گذاران شروع به کار نکرد. مطاب آنچه پيش‌تر اشاره شد، لندرور در ابتدا يک محصول وابسته به يک سازنده‌ي مستقل بود؛ اما آنچنان مورد توجه قرار گرفت که با مرور زمان به يک برند و توليدکننده‌ي بزرگ تبديل شد. کارخانه‌ي رُور (Rover) در سال ۱۸۷۸ آغاز به کار کرد. اولين محصولات اين شرکت، دوچرخه‌هاي زنجيردار و موتورسيکلت بودند. سال ۱۹۱۲، نخستين خودروي ساخت رور رونمايي شد. باتوجه به تقاضاي بسيار بالاي مردم براي خريد خودرو در اوايل قرن بيستم، رُور به سرعت رشد کرد و به يکي از برترين خودروسازان انگلستان تبديل شد. سال‌هاي دهه‌ي ۵۰ و اوايل دهه‌ي ۶۰ ميلادي هم، با توسعه‌ي رور همراه بود تا اين شرکت يکي از غول‌هاي خودروسازي اروپا در زمان خود باشد. البته رور هم مثل بسياري ديگر برندهاي انگليسي فعال در صنعت خودرو، درگير بحران مالي شد و سال ۱۹۶۷، انحلال خود را اعلام کرد. گروه خودروسازي رُور، مجددا در سال ۱۹۸۶ با ترکيب شرکت‌هاي رُور، ام‌جي (MG)، آستين و ليلاند فعال شد؛ اما به دليل ناتواني از فروش محصولات در سال ۲۰۰۰ براي هميشه به کار خود پايان داد. ظهور خودرويي با نام لندرور اولين مدل از سري محصولات لندرور، در سال ۱۹۴۸ رونمايي شد. شرکت رُور با تکيه بر نام خود و تأکيد بر قابليت‌هاي رانندگي اين خودرو در مسيرهاي مختلف، ترکيب «لندرور» را برگزيد. اولين نسخه‌ از جيپ امريکايي که در سال ۱۹۴۳ به توليد رسيد و سال ۱۹۴۵ با برند اختصاصي جيپ وارد بازار شد؛ به دليل فقدان درهاي طرفين بدنه توسط بسياري کشورها به‌عنوان يک خودروي استاندارد، پذيرفته نشد. با اين اوصاف، لندرور نخستين خودروي دنيا محسوب مي‌شود که همراه سيستم دو ديفرانسيل و استاندارد جاده‌اي براي عرضه به عموم مردم، عرضه شد. پيش از آغاز جنگ جهاني دوم در سال ۱۹۳۹، محصولات رُور هم مشابه بسياري ديگر خودروسازان انگليسي، لوکس و گران‌قيمت محسوب مي‌شدند. اوضاع اقتصادي اروپا در سال‌هاي پس از جنگ جهاني دوم، مساعد نبود و طبيعتا مشتري چنداني براي محصولات معمولي رُور وجود نداشت. در اين شرايط، نياز به يک خودروي ارزان‌قيمت و پرفروش در سبد رُور، به‌شدت احساس مي‌شد. موريس فرديناند ويلکس (Maurice Ferdinand Wilks) که در بسياري منابع با نام موريس ويلکس شناخته مي‌شود؛ فرشته نجات رور و خالق "لندرور" بود. او در نقش مدير اجرايي و طراح ارشد شرکت، تصميم گرفت محصولي مشابه جيپ امريکايي بسازد؛ با اين تفاوت که به‌جاي اهداف نظامي، پاسخگوي نيازهاي کشاورزان باشد. پيش از آغاز طراحي لندرور، موريس ويلکس يک دستگاه جيپ و تراکتور فرگوسن TE۲۰ در مزرعه‌ي خود داشت و بارها عمکرد آن‌ها را بررسي کرده بود. احتمالا به همين دليل، نمونه‌ي مفهومي از لندرور اوليه، ترکيب تراکتور و جيپ به نظر مي‌رسيد و شباهت زيادي به يونيماگ ساخت مرسدس بنز داشت. براساس شنيده‌هاي غيررسمي، موريس ويلکس و برادرش اسپنسر (مدير اجرايي شرکت رور) در سال ۱۹۴۷ طرح اوليه از خودرويي که بعدا لندرور نام گرفت را روي شن‌هاي ساحل کشيدند. برادران ويلکس، به فکر استفاده از شاسي جيپ و پيشرانه‌ي ساخت رور بودند تا محصولي قدرتمند براي استفاده در مسيرهاي سخت ساخته شود. با هدف کاهش وزن و قيمت نهايي، ورقه‌هاي نازک آلومينيوم براي ساخت بدنه‌ي اين خودرو انتخاب شد تا برخلاف جيپ که از نوعي فولاد استفاده کرده بود؛ به‌راحتي خم‌شده و توليد شود. روند برش، پرس و شکل‌دهي بدنه از آلومينيوم، نيازمند دستگاه‌هاي گران‌قيمت و پيچيده نبود؛ ضمن اينکه هزينه‌ي نهايي و زمان مورد نياز براي توليد خودرو را کاهش مي‌دهد. اولين مدل لندرور در نمايشگاه خودروي آمستردام سال ۱۹۴۸، حدود يک سال بعد از کشيده‌شدن طرح موريس ويلکس روي شن‌هاي ولز، لندرور رونمايي شد. همان‌طور که مهندسان پروژه و مديران رور پيش‌بيني کرده بودند استقبال بسيار خوبي براي اين محصول جديد وجود داشت؛ به‌طوري‌که توليد فراتر از ديگر محصولات شرکت بود. با اين شرايط، ظرفيت توليد کارخانه‌هاي رور به لندرور اختصاص داده شد تا در زماني کمتر از يک سال بعد، اولين شاسي‌بلند اروپا به ۷۰ کشور جهان صادر شود. از همان ابتدا، در سراسر دنيا تقاضا براي لندرور وجود داشت و حتي بازار مشکل‌پسند امريکا که ميزبان جيپ بود؛ به محصول انگليسي روي خوش نشان داد. اين شرايط، البته مانع از تلاش مهندسان شرکت رور براي بهبود عملکرد و توسعه‌ي لندرور نشد. سال ۱۹۵۰، به‌روزرساني مهمي روي نسخه‌ي اوليه شکل گرفت که شامل تغييراتي در سيستم دو ديفرانسيل و ادوات بدنه بود. چراغ‌هاي اصلي، از زير حفاظ مشبک خارج شدند تا نوردهي بهتري داشته باشند. تمامي مدل‌هاي لندرور تا سال ۱۹۷۱ که با نام سري يک و ۲ شناخته مي‌شوند؛ داراي چراغ‌هاي نزديک به جلوپنجره هستند. سري يک لندرور مدل ۱۹۴۸، مجهز به پيشرانه‌ي ۱.۶ ليتري تنفس طبيعي بود که قدرت ۵۰ اسب‌بخار فراهم مي‌کرد. جعبه‌دنده‌ي ۴ سرعته‌ي اين خودرو مشابه رور P3 بود؛ اما براي هماهنگي با سيستم دو ديفرانسيل اختصاصي لندرور، بهينه‌سازي‌هايي داشت. از سال ۱۹۵۰، پيشرانه‌ي ۲ ليتري بنزيني با قدرت ۵۲ اسب‌بخار، جاي‌گزين نمونه‌ي ۱.۶ ليتري شد تا گشتاور بيشتر، معادل ۱۴۰ نيوتن‌متر براي لندرور فراهم شود. از سال ۱۹۵۷، نسخه‌ي ۲ ليتري ديزل هم به خط توليد لندرو اضافه شد تا اين محصول، با ۲ پيشرانه‌ي بنزيني و گازوئيلي قابل خريد باشد. همچنين، مدل‌هاي ۱۹۵۲ به بعد مي‌توانستند با سيستم تک‌ديفرانسيل نيز خريداري شوند. اوليد مدل‌هاي لندرو، فاقد سقف بودند. خريدار مي‌توانست اين خودرو را با سقف پارچه‌اي يا فلزي سفارش دهد. احتمالا به همين دليل، پليس بريتانيا محدوديت سرعت ۸۰ کيلومتربرساعت براي رانندگان لندرور، وضع کرده بود. البته نبايد فراموش کرد که پيشرانه‌ي نسل اول اين خودرو هم به زحمت مي‌توانست قدرت لازم براي رسيدن به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت، فراهم کند. ديگر نکته‌ي مهم در نسل اول لندرو، قابليت استفاده از محور انتقال قدرت (Power take-off PTO:) بود. اين سيستم که از گذشته روي بسياري از تراکتورهاي دنيا وجود داشته است، به کاربر امکان مي‌دهد تا قدرت پيشرانه را براي تجهيزاتي خارج از خودرو (مثل وينچ يا گاوآهن) استفاده کند. به همين دليل، تقريبا تمامي مدل‌هاي لندرو تا سري ۳ سال ۱۹۸۳، داراي سوراخي کوچک در سپر جلو هستند که مستقيما به محور انتقال قدرت متصل مي‌شود. اين تجهيز در مدل‌هاي بعد از سري ۳ که با نام ديفندر توليد شدند؛ از طريق حفره‌ي زير جلوپنجره (کمي بالاتر از سپر) در دسترس است. لندرور از اوايل دهه‌ي ۵۰ ميلادي با بدنه‌‌هاي مختلف قابل خريد بود. همگي اين مدل‌ها، ۲‌ در براي سرنشينان جلو داشتند اما با فاصله محورهاي متنوع توليد مي‌شدند. لندرور وانت و استيشن واگن، نمونه‌هايي از نسخه‌هاي پرفروش و آپشنال لندرور بودند که مورد توجه افرد عادي يا شرکت‌هاي مختلف تجاري قرار گرفتند. حتي نمونه‌اي از اين خودرو با طول بدنه‌ي بيشتر و قابليت نصب ۱۰ صندلي نيز توليد شد. سري 2 نسل دوم لندرو با نام سري ۲ در سال ۱۹۵۸ رونمايي شد. باز هم نمايشگاه آمستردام ميزبان اولين حضور رسانه‌اي خودرو بود. مدل جديد، پهناي بيشتري نسبت به نسل اول داشت و راحتي سرنشيان را مورد توجه قرار داد. مهم‌ترين تغيير در ظاهر سري ۲ نسبت به سري يک، به نماي جانبي مربوط مي‌شد که حالت بشکه‌اي (Barrel Side) را جاي‌گزين صفحات تخت مي‌کرد. علاوه‌بر پيشرانه‌ي ۲ ليتري قديمي، نمونه‌ي ۲.۲۵ ليتري بنزيني با قدرت ۷۲ اسب‌بخار هم به خط توليد لندرور اضافه شد. پيش از آغاز سال ۱۹۶۰، شرکت رور براي فروش ۲۵۰ هزار لندرور طي ۱۱ سال، جشن گرفت. در اين دوران، تنوع محصولات لندرور هم افزايش يافت. نسخه‌اي از اين خودرو با توانايي حمل ۱۲ سرنشين توليد شد که کارايي شبيه به ميني‌بوس داشت. همچنين نسخه‌اي ويژه با چرخ‌هاي شني مثلثي به نام کاتبرتسون (Cuthbertson) با تعداد محدود توسط يک مبتکر اسکاتلندي عرضه شد که مورد توجه قرار گرفت. بين سال‌هاي ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۴، لندرور فوروارد کنترل (FC: Forward Control) با کدهاي IIA و IIB توليد شد که مشابه کاميون‌ براي مصارف ويژه عمل مي‌کرد. نسخه‌هاي متنوعي از اين خودروها براي آتش‌نشاني، نيروهاي نظامي و باربري عمومي استفاده شدند که عموما مجهز به پيشرانه‌ي ۲.۲۵ يا ۲.۶ ليتري بنزيني بودند. تغيير در مديريت شرکت سازنده در سال ۱۹۶۷، خودروسازي رور با ليلاند ادغام شد. حدود يک سال بعد، ترکيب شرکت‌هاي رور، ليلاند، تريومف، آستين، موريس و جگوار، اتحاديه‌ي بريتيش موتور (BMC) را تشکيل داد تا بزرگ‌ترين برندهاي فعال در صنعت وسايل نقليه‌ي انگلستان، همکاري نزديک‌تري با يکديگر داشته باشند. به واسطه‌ي اين تحول، بسياري از تجهيزات و ادوات فني خودروهاي توليد بريتانيا، داراي اشتراکاتي با يکديگر شدند که در نهايت، نتيجه‌ي مثبتي براي برندهاي اين کشور نداشت. بحران مالي در سال ۱۹۷۵، خودروسازي انگلستان را با مشکلاتي جدي مواجه کرد که در نتيجه‌ي آن، دولت بريتانيا براي جلوگيري از ورشکستگي شرکت‌هايي مثلا رور و ليلاند، مالکيت آن‌ها را بعهده گرفت. دهه‌ي ۱۹۷۰ و ظهور رنجرور در آغاز دهه‌ي ۷۰ ميلادي، فروش بسيار خوب لندرور ادامه داشت و نسل سوم با نام سري ۳ نيز سال ۱۹۷۱ رونمايي شد. اين شرايط، فرصت بسيار خوبي براي مديران برند لندرور بود تا محصولي تازه به سبد خود اضافه کنند. لندرورهاي سري ۱ و ۲، از کمبود امکانات لوکس و راحتي براي سرنشينان رنج مي‌بردند. اين خودروها، حتي در گران‌ترين نسخه با صندلي‌هاي چرم سفارشي و فنربندي مدرن، فراتر از يک شاسي‌بلند اسپرت براي سفرهاي ماجراجويانه محسوب نمي‌شدند. رُور از سال ۱۹۵۱، تصميم به ساخت نسخه‌اي بزرگ‌تر و لوکس‌تر نسبت به لندرور گرفت. اين پروژه با نام رودرور (Road Rover)، در ابتدا با جديت دنبال نمي‌شد اما با حضور گوردون باشفورد، طراح ارشد رور منجر به توليد چند نسخه‌ي پيش‌توليد در سال ۱۹۶۷ شد. پروژه به رنجرور تغيير نام داد و شرکتي با نام ولار (Velar) در لندن ثبت شد تا وظيفه‌ي بهينه‌سازي رنجرور را برعهده بگيرد. پيش از رونمايي نهايي در سال ۱۹۷۰، ۴۰ دستگاه رنجرور با چهره‌هاي مختلف آزمايش‌هاي فني را پشت سر گذاشتند. Range Rover اولين مدل از رنجرور، تحسين متخصصان را برانگيخت. اين محصول با عنوان "نمونه‌اي از طراحي صنعتي" در موزه‌ي لوور پاريس هم به نمايش گذاشته شد. رنجرور تفاوت‌هاي زيادي با لندرو داشت و حتي در چشم عموم مردم هم، زيباتر و جذاب‌تر به نظر مي‌رسيد. پيشرانه‌ي ۳.۵ ليتري براي اين خودرو، ۱۳۰ اسب‌بخار قدرت فراهم مي‌کرد؛ اما بعدها به لطف جاي‌گزيني کاربراتور با انژکتور به قدرت ۱۵۵ اسب‌بخار رسيد. تا سال ۱۹۹۴ و اتمام توليد نسل اول رنجرور به مدت ۲۴ سال، پيشرانه‌هاي ۱۱۱ تا ۲۰۰ اسب‌بخار بنزيني و ديزل روي بدنه‌هاي ۲‌در و ۴در نصب شدند. مدل ۴‌در از سال ۱۹۸۱ قابل خريد بود. لندرور سري 3 با بدنه‌ي وانت در سال ۱۹۷۱ يک سال پس از رونمايي رنجرور و پس از توليد ۷۵۰ هزار لندرور، نسل سوم با نام سري ۳ معرفي شد. انتقال چراغ‌هاي اصلي از نزديکي جلوپنجره به پوشش روي گلگيرها در طرفين بدنه، مهم‌ترين تفاوت اين خودرو با مدل‌هاي پيشين به نظر مي‌رسيد. اين حالت، قبلا روي آخرين نسخه‌هاي نسل دوم براي رعايت استانداردهاي آلمان و امريکا و استراليا، اعمال شده بود. تا سال ۱۹۸۵ و اتمام عرضه‌ي لندرور سري ۳، تعداد ۴۰۰ هزار دستگاه از نسخه‌هاي مختلف اين خودرو توليد شد. ثبت برند لندرور شرکت لندرور به‌عنوان يک شرکت خودروسازي در سال ۱۹۷۸ فعاليت خود را شروع کرد. هرچند که گروه صنعتي متشکل از رُور و ليلاند، سهام‌دار اين برند در زمان تأسيس بودند؛ لندرور با راه‌اندازي شرکتي اختصاصي خود به استقلال مالي و فني نزديک شد. دهه‌ي ۱۹۸۰ اواسط دهه‌ي ۸۰ ميلادي، توليد رنجرور به ۱۲ هزار دستگاه در سال رسيد. تا سال ۱۹۸۲، مجموعا ۱۰۰ هزار دستگاه رنجرور فروخته شده بود که آمار خوبي براي يک محصول نسبتا گران‌قيمت انگليسي بود. در آن زمان، رنجرور با عنوان تنها شاسي‌بلند لوکس دنيا شناخته مي‌شد و رقيبي نداشت. جعبه‌دنده‌ي خودکار ساخت کرايسلر امريکا و فنربندي نرم در اين خودرو، فراتر از ديگر مدل‌هاي دو ديفرانسيل جهان بود. از سال ۱۹۸۵، جعبه‌دنده‌هاي خودکار ساخت ZF آلمان هم به فهرست امکانات سفارشي رنجرور اضافه شد. اواخر دهه‌ي ۸۰ ميلادي، رنجرور توربوديزل ۲/۴ ليتري با قدرت ۱۱۲ اسب‌بخار و گشتاور ۲۸۴ نيوتن‌متر توانست ۱۲ رکورد مختلف ثبت کند که شامل سريع‌ترين شاسي‌بلند (شاسي‌بلند) ديزلي جهان با نهايت سرعت ۱۶۰ کيلومتربرساعت نيز بود. پيشرانه‌ي اين مدل، ساخت شرکت VM موتوري ايتاليا بود. نمونه‌اي از لندرور 110 مدل ۱۹۸۳ پيش از نام‌گذاري ديفندر، مدل‌هايي از لندرور با کدهاي ۹۰ و ۱۱۰ بين سال‌هاي ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۰ توليد شدند. اين خودروها، فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ اينچ داشتند که معادل ۲.۳۶ و ۲.۷۹ متر بود. البته نسخه‌ي ۱۲۷ با فاصله محورهاي ۳.۲۲ متر براي نسخه‌هاي مخصوص کمپ و کاروان هم توليد شد که عرضه‌ي محدودي داشت. لندرورهاي ۹۰ و ۱۱۰ که به ترتيب با نام‌هاي ناينتي و وان‌تن (Ninety and One-Ten) شناخته مي‌شوند، با پيشرانه‌هاي قدرتمند ۲.۵ تا ۳.۵ ليتري و جعبه‌دنده‌ي دستي همراه بودند. دهه‌ي ۱۹۹۰ و ظهور ديفندر لندرور ديفندر به‌عنوان جاي‌گزين سري ۳ در سال ۱۹۹۰ رونمايي شد. اين مدل که تا سال ۲۰۱۶ روي خط توليد قرار داشت، يکي از موفق‌ترين خودروهاي ساخت بريتانيا و مشهورترين شاسي‌بلندهاي دنيا با ۲۶ سال وفاداري به طرح اوليه است. نماي ظاهري و بسياري از مشخصات اولين مدل ديفندر با مدل‌هاي ۹۰ و ۱۱۰ مشابه بود. اين خودرو تا زمان اتمام توليد هم، با ۳ نسخه که فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ و ۱۲۷ اينچ داشتند، فروخته شد. در سمت ديگر ماجرا، مشخصات فني و تجهيزات ديفندر با تغييرات گسترده در سال‌هاي مختلف، همراه بود که علاوه‌بر تلاش براي پاسخ به نياز مشتري و بهبود عملکرد، به دليل تغيير در مالکيت شرکت و حضور برندهايي مثل فورد يا بي‌ام‌و در ترکيب سهام‌داران لندرور انجام شد. ديفندر با پيشرانه‌ي ۲.۸ ليتري ۱۹۰ اسب‌بخار بي‌ام‌و، ۳.۹ ليتري ساخت رور، ۵ ليتري جگوار و ۲.۴ ليتري توربوديزل ساخت فورد در کشورها مختلف فروخته شد. لندرور ديسکاوري، با هدف عرضه‌ي يک شاسي‌بلند ميان‌رده که قيمتي کم‌تر از مدل اصلي رنجرور و گران‌تر از ديفندر داشته باشد، سال ۱۹۹۰ وارد بازار جهاني شد. توليد نسل اول از ديسکاوري تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت؛ اما چندبار تغيير چهره داد و طيف وسيعي از پيشرانه‌ها را در بازار کشورهاي مختلف، فراهم کرد. تمامي مدل‌هاي ديسکاوري، طول بدنه و فاصله محورهاي مشترک داشتند؛ اما به‌صورت ۲در يا ۴در قابل خريد بودند. پيش از پايان قرن بيستم در سال ۱۹۹۹، نسل دوم ديسکاوري هم رونمايي شد که نسبت به مدل قبلي، لوکس‌تر و بزرگ‌تر بود. اين محصول، فقط با پيشرانه‌هاي بنزيني ۸ سيلندر با حجم‌هاي ۴ و ۴.۶ ليتر، در کنار نمونه‌ي توربوديزل ۲.۵ ليتري توليد شد تا در تمامي نسخه‌ها بيش از ۳۰۰ نيوتن‌متر گشتاور فراهم کند. نسل دوم ديسکاوري با پيشرانه‌ي بنزيني و وزن ۲.۲ تن، حدود ۱۰ تا ۱۲ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيد و نهايت سرعت ۱۹۰ کيلومتربرساعت با ميانگين مصرف سوخت ۱۶ ليتر به همراه داشت. سال ۱۹۹۴، نسل دوم رنجرور ۲۵ سال بعد از معرفي نسل اول رونمايي شد. در اين زمان، ديسکاوري و ديفندر با فروش نسبتا خوب و قيمت پايين‌تر نسبت به مدل اصلي رنجرور فروخته مي‌شدند. اين شرايط، فرصت مناسبي براي مهندسان لندرور بود تا امکانات فني و رفاهي رنجرور را افزايش دهند و محصولي با قيمت بالاتر در کلاس خودروهاي لوکس معرفي کنند. به لطف سهام‌داري بي‌ام‌و در لندرور، نسل دوم رنجرور علاوه بر پيشرانه‌هاي ۴ ليتري و ۴.۶ ليتري ساخت رور، با موتور توربوديزل ۲.۶ ليتري بي‌ام‌و و جعبه‌دنده‌ي خودکار سخت ZF نيز قابل خريد بود. تغيير مالکيت با سهام‌داران آلماني، امريکايي و هندي مشکلات مالي در کارخانه‌هاي خودروسازي انگلستان، سهام‌داران لندرور را مجبور به فروش اين شرکت کرد. دولت انگلستان و گروه بريتيش ايروسپيس که مالکيت ليلاند و رُور را در اختيار داشت؛ باوجودسودآوري ديفندر و رنجرور تصميم به خصوصي‌سازي لندرور گرفت. اين اتفاق، براي بسياري ديگر شرکت‌هاي خودروسازي انگليسي، مثل بنتلي و رولزرويس و جگوار نيز انتفاق افتاد. در سال ۱۹۹۴ گروه بي‌‌ام‌و موفق به خريد سهام رور و شرکت زيرمجموعه‌ي آن، لندرور شد. مديران برند آلماني، حاضر به سرمايه‌گذاري سنگين در بخش توسعه‌ي لندرور نبودند. علاوه‌براين، شرکت فورد که از سال ۱۹۹۰ به مالکيت جگوار رسيده بود؛ مي‌توانست سرنوشت بهتري براي لندرور رقم بزند. سرانجام در سال ۲۰۰۰، حق مالکيت لندرور طي معامله‌اي به ارزش ۱.۸ ميليارد پوند از بي‌ام‌و به گروه فورد واگذار کرد. در آغاز قرن ۲۱، فورد در راس گروه پي‌اي‌جي (PAG: Premier Automotive Group) مالکيت برندهاي جگوار، لندرو، استون مارتين، ولوو و لينکلن را در اختيار داشت. در سال ۲۰۰۶، هيئت مديره‌ي فورد تصميم به فروش برندهاي غيرامريکايي گرفت. کمتر از ۲ سال بعد، خودروسازي جگوار لندرور (متشکل از هر دو شرکت و کارخانه‌هاي زيرمجموعه‌ي آن‌ها) در ازاي ۲.۳ ميليارد دلار به گروه تاتاموتورز هندوستان فروخته شد. از سال ۲۰۰۸ تاکنون، جگوار و لندرور تحت مالکيت تاتا فعاليت مي‌کنند. قرن ۲۱ تا امروز هرچند که لندرور براي مدتي نسبتا طولاني، نسبت به توسعه‌ي محصول سنتي خود کم‌توجه بود و علاقه‌اي به رونمايي از نسل جديد ديفندر نشان نمي‌داد؛ تمرکز قابل توجهي بر رنجرور و حضور در بازار خودروهاي لوکس داشت. علاوه‌بر اين موضوع، تنوع جالب‌توجه در محصولات مختلف با نام رنجرور، اتفاق مهمي براي شرکت سازنده بود تا فراتر از سال‌هاي گذشته به فعاليت ادامه دهد. نسل سوم رنجرور در سال ۲۰۰۲ رونمايي شد. نسخه‌ي پايه مجهر به پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۴.۴ ليتري بي‌ام‌و، قدرت ۲۸۶ اسب‌بخار و گشتاور ۴۴۰ نيوتن‌متر فراهم مي‌کرد تا اين شاسي‌بلند ۲۵۰۰ کيلوگرمي، تنها ۹ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت برسد و نهايت سرعت ۲۱۰ کيلومتربرساعت داشتته باشد. نسل سوم رنجرور، از ابتدا هماهنگ با بي‌ام‌و سري ۷ مدل E۳۸ طراحي شده بود تا علاوه‌بر جعبه‌دنده‌ي ZF و پيشرانه‌ي V۸، امکانات لوکس يک خودروي آلماني را ارائه کند. اين خودرو هم‌زمان با بحران اقتصادي در بازار جهاني رونمايي مي‌شد و به همين دليل، فروش قابل توجهي در سال‌هاي ابتدايي توليد نداشت. با شروع دوران مالکيت فورد در لندرور، پيشرانه‌هاي ساخت فورد و جگوار از سال ۲۰۰۶ روي رنجرور نصب شدند. رنجرور اسپرت، ديگر محصول جديد در سبد لندرور بود که سال ۲۰۰۵ رونمايي شد. اين خودرو، بزرگ‌تر از ديسکاوري و کوچک‌تر از رنجرور، در کلاس کراس‌اور لوکس با اندازه‌ي متوسط قرار مي‌گرفت. رنجرور اسپرت، از پيشرانه‌هاي بنزيني جگوار و ديزلي فورد استفاده مي‌کرد. قدرتمندترين نمونه، مجهز به قواي محرک سوپرشارژ ۸ سيلندر بنزيني با حجم ۵ ليتر بود که قدرت ۵۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۵۵۰ نيوتن‌متر داشت. نسل اول رنجرور اسپرت سوپرشارژ، ۵.۹ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيد و ميانگين مصرف سوخت ۱۶ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر داشت. شايد مهم‌ترين خدمتي که مديران گروه تاتاموتورز در قبال لندرور انجام دادند؛ واگذاري طراحي و مهندسي اين شرکت انگليسي به نيروهاي بومي کشور سازنده بود. هرچند که ترکيب پرسنل لندرور از کارگران تا مديران، چند مليتي بوده و هست؛ اما نمي‌توان نقش طراحان و مهندسان بريتانيايي در موفقيت سال‌هاي اخير لندرور را ناديده گرفت. اين شرايط، البته همراه‌با سرمايه‌گذاري سنگين تاتاموتورز هندوستان، منجر به رشد بسيار خوب لندرور و توليد محصولات جديد شد. گري مک‌گاورن (Gerard Gabriel McGovern)، متولد ۱۹۵۶ در کاونتري انگلستان است. حتي شهر محل تولد او در نزديکي يکي از مهم‌ترين خطوط توليد لندرور قرار دارد. مک‌گاورن با بورسيه‌ اعطايي از کرايسلر به دانشگاه کاونتري رفت و مدتي بعد، در رشته‌ي طراحي خودرو از رويال کالج لندن فارغ‌التحصيل شد. او از سال ۱۹۷۸ همکاري با کرايسلر در دفتر طراحي ديترويت را آغاز کرد. مک‌گاورن، در کنار پيتر هاربوري (مدير طراحي فعلي ولوو) و موري کالوم (مدير طراحي فعلي فورد) سرپرستي استوديو طراحي کرايسلر-پژو در انگلستان را برعهده گرفت. سال ۱۹۸۲، مک‌گاورن به گروه رور پيوست. رنجرورو ايوک از سال ۲۰۱۱ تاکنون، کوچک‌ترين محصول لندرور است براساس ابتکار مک‌گاورن، چراغ‌‌هاي اصلي با طرح کشيده و باريک جاي‌گزين نمونه‌هاي قديمي شدند تا حس يک شاسي‌بلند اسپرت و مدرن را القا کنند. اين سبک، ابتدا در کراس‌اور مفهومي LRX ساخت ۲۰۰۸ رونمايي شد و سال ۲۰۱۱ با معرفي نسل اول ايوک (Evoque) به توليد و تجاري‌سازي رسيد. نسل دوم رنجرور اسپرت و نسل چهارم رنجرور که به‌ترتيب در سال‌هاي ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ رونمايي شدند هم، تحول در زبان طراحي محصولات لندرور را ادامه دادند. استفاده از پيشرانه‌هاي جگوار-لندرور، به‌جاي فورد و بي‌ام‌و با حضور شرکت تاتاموتورز هند در راس سهام‌داران گروه جگوار لندرور، وابستگي به پيشرانه‌هاي غيرانگليسي پايان يافت. از سال ۲۰۱۳، تمامي خودروهاي مدرن لندرور با پيشرانه‌ي ساخت جگوار همراه شدند تا علاوه‌بر کاهش هزينه‌هاي توليد، قدرتمند و هماهنگ با نيازهاي اين برند باشند. رنجرور SV و دپارتمان SVO از سال ۲۰۱۵ با تکيه‌بر پيشرانه‌هاي سوپرشارژ جگوار، نسخه‌هاي SV به بعضي مدل‌هاي رنجرور اضافه شدند. اين خودروها، با امکانات ويژه و تجهيزات لوکس دپارتمان خودروهاي سفارشي گروه جگوار لندرور (SVO: Special Vehicle Operations ) با قيمتي نسبتا بالا در مقايسه با شاسي‌بلندهاي معمول دنيا عرضه مي‌شوند. رنجرور اسپرت مدل ۲۰۱۵، اولين محصول لندرور بود که رسما با مدل SV توليد شد. اين محصول با پيشرانه‌ي ۵ ليتري، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نيوتن‌متر، تنها ۴.۷ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيد. شاسي‌بلندهاي لوکس هيبريد و پلاگين هيبريد لندرور نخستين توليدکننده‌ي خودروهاي پلاگين هيبريد در کلاس محصولات خود محسوب مي‌شود. سال ۲۰۱۵، رنجرور هيبريد و رنجرور اسپرت هيبريد معرفي شدند. اين خودروها، با قدرت ۳۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۷۰۰ نيوتن‌متر، تنها ۶.۴ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر، مصرف بنزين داشتند؛ ضمن اينکه باوزن خالص ۲۳۸۰ کيلوگرم، کمتر از ۷ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسيدند. مدل پلاگين هيبريد از رنجرور که با کد P400e روي نسل چهارم اين خودرو توليد مي‌شود؛ قدرت ۴۰۴ اسب‌بخار و گشتاور ۶۴۰ نيوتن‌متر فراهم مي‌کند تا رسيدن به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت در زمان ۶.۸ ثانيه و نهايت سرعت ۲۲۰ کيلومتربرساعت در اختيار راننده باشد. اين شاسي‌بلند ۲۵۰۰ کيلوگرمي، تنها ۲.۸ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر بنزين مصرف مي‌کند. البته شارژ کامل باتري‌هاي ۱۳ کيلووات ساعتي ۷.۵ ساعت زمان مي‌برد. قيمت پايه براي رنجرور P400e در بازار جهاني، ۹۷ هزار دلار است. رنجرور ولار؛ جذاب‌ترين محصول مدرن لندرور انتقاد از سبک طراحي جعبه‌اي و کم‌هيجان در محصولات لندرور، از گذشته وجود داشته است. حتي جديدترين محصولات اين برند هم، چندان مدرن و جوان‌پسند به نظر نمي‌رسند. اين شرايط البته درحال تغيير است و لندرور تلاش مي‌کند تا ضمن حفظ اصالت در محصولات خود، نوآوري‌هايي در طراحي بدنه و فضاي داخلي ايجاد کند. عرضه‌ي ولار در سال ۲۰۱۸، تحسين طراحان صنعتي جهان را برانگيخت. اين محصول در کلاس کراس‌اورهاي اندازه متوسط، زيبايي قابل قبول و امکانات فني درخورتوجه دارد. بسياري از فناوري‌هايي که رقباي آلماني لندرور در محصولات خود ارائه مي‌کنند؛ در ولار موجود يا قابل سفارش است. ولار بهترين محصول تجاري لندرور از نظر آيروديناميک محسوب مي‌شود و هماهنگ با ۶ پيشرانه‌ي مختلف بنزيني، ديزلي و هيبريد، آزمايش‌ها سخت در کشورهاي مختلف جهان را پشت سر گذاشته است. ارزان‌ترين مدل ولار با قيمت ۵۷ هزار دلار، مجهز به پيشرانه‌ي ۲ ليتري توربوديزل، ۸.۵ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت مي‌رسد و ميانگين مصرف سوخت ۵.۴ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر دارد. گران‌ترين نسخه با کد SV، مجهز به پيشرانه‌ي ۵ ليتري توئين توربوشارژ بنزيني، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نيوتن‌متر توليد مي‌کند تا ۴.۵ ثانيه بعد از شروع حرکت به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت برسد. ولار SV با آستانه قيمت ۹۱ هزار دلار فروخته مي‌شود و همراه آپشن‌هاي کامل، ۱۸۰ هزار دلار قيمت خواهد داشت. لندرور ديفندر ۲۰۲۰ باگذشت چند دهه از ساخت ديفندر و نسل‌هاي مختلف لندرور، مدل کاملا جديدي از ديفندر در سال ۲۰۱۹ رونمايي شد. اين محصول، در تلاش است تا کيفيتي بسيار بالا در رانندگي خارج جاده ارائه دهد؛ ضمن اينکه بي‌توجه به راحتي سرنشنيان و فضاي داخلي نباشد. توليد ديفندر براي سال ۲۰۲۰ برنامه‌ريزي شده است. اين محصول، مشابه نسخه‌هاي پيشين با ۲ نسخه که فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ اينچ (۲.۶ و ۳ متر) دارند، عرضه خواهد شد. ديفندر جديد، پيشرانه‌ها‌ي متفاوت بنزيني، ديزلي و هيبريدي دارد که به ترتيب، ۳۰۰ و ۲۰۰ و ۴۰۰ اسب‌بخار قدرت توليد مي‌کنند. قدرتمندترين مدل، از ترکيب پيشرانه‌ي ۳ ليتري توربوشارژ با موتور برقي، گشتاور ۵۵ نيوتن‌متر خواهد داشت تا در زمان ۶ ثانيه به سرعت ۱۰۰ کيلومتربرساعت برسد و ميانگين مصرف سوخت ۹.۵ ليتر در ۱۰۰ کيلومتر داشته باشد. ارزان‌ترين مدل ديفندر ۲۰۲۰ با پيشرانه‌ي ديزلي ۲۰۰ اسب‌بخار، حدود ۵۵ هزار دلار خواهد بود. سبد محصولات لندرور در سال ۲۰۲۰ علاوه‌بر ديفندر و رنجرور ولار که پيش‌تر اشاره شد؛ ۵ محصول ديگر در سبد لندرور براي سال ۲۰۲۰ وجود دارند که رنجرور، رنجرور اسپرت، ديسکاوري، ديسکاوري اسپرت و ايووک را شامل مي‌شوند. مدل‌هايي که پسوند اسپرت دارند؛ طبيعتا کمي کوچک‌تر از نسخه‌ي اصلي هستند و قيمت پايه‌ي کمتري دارند. ارزن‌ترين محصول مدرن لندرور، ديسکاوري اسپرت است که با آستانه قيمت ۳۸ هزار دلار توليد مي‌شود. کوچک‌ترين کراس‌اور لندرور با نام ايووک، در نسخه‌ي استاندارد به قيمت ۴۲ هزار دلار در بازار جهاني قابل خريد است. طبق معمول، رنجرور (مدل اصلي) گران‌ترين محصول در سبد لندرور محسوب مي‌شود که آستانه قيمت ۹۱ هزار دلاري دارد و با امکانات کامل در نسخه‌ي SV نزديک به ۲۰۰ هزار دلار قيمت خواهد داشت. ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد