«کادیلاک الدورادو بروگام»، سدان لوکس کلاسیک و گرانتر از رولزرویس

پدال/ این روزها سدان فوق لوکس کادیلاک سلستیک بسیار خبرساز شده است زیرا گفته می‌شود جنرال موتورز قصد دارد با این خودرو به رقابت با رولزرویس و بنتلی بپردازد. در این موضوع اما تردیدهایی وجود دارد زیرا سال‌ها است کادیلاک از آن شرایط آرمانی خود که زمانی استاندارد جهان بود فاصله گرفته است. بااین‌حال، این برند لوکس آمریکایی مدعی است که قصد دارد با سلستیک دوباره به استاندارد جهان تبدیل شود. یکی از خودروهایی که کادیلاک از آن به‌عنوان الهام‌بخش سلستیک نام برده الدورادو بروگام سال ۱۹۵۷ است؛ اما این ماشین چه ویژگی‌هایی داشته که برند لوکس جنرال موتورز برای توسعهٔ سدان فوق لوکس جدید خود از آن الهام گرفته است؟

---

بازار

---

الدورادو یکی از نام‌های قدیمی در تاریخ کادیلاک محسوب می‌شود که پیشینهٔ آن به سال ۱۹۵۳ بازمی‌گردد. در این سال، نسل اول الدورادو به‌عنوان یک کانورتیبل پرچم‌دار و تولید محدود به بازار آمد؛ اما نمونهٔ موردبحث ما در نسل سوم الدورادو متولد شد. الدورادو بروگام در دسامبر سال ۱۹۵۶ معرفی و در مارس ۱۹۵۷ به بازار عرضه شد. این خودرو یک سدان فوق لوکس دست‌ساز بود که از الدورادوی معمولی کاملاً متمایز بود. توسعهٔ این ماشین در سال ۱۹۵۴ به‌عنوان محصولی رؤیایی آغاز شد و ویترینی برای توانایی‌های فنی و مهندسی جنرال موتورز بود یعنی ویژگی‌هایی که قرار بود که طی سال‌های آینده در خودروهای ارزان‌تر ارائه شوند.

دو سال توسعه و آزمایشی که روی الدورادو بروگام انجام گرفت به طراحان و مهندسان جنرال موتورز کمک زیادی کرد زیرا آن‌ها به‌طور مداوم به دنبال یافتن راهی برای ساخت بهترین خودرو دنیا بودند. طراحان کادیلاک برای این خودرو بدنه‌ای اختصاصی طراحی کردند که به‌صورت دست‌ساز در کارخانهٔ دیترویت این شرکت تولید می‌شد. یکی از ویژگی‌های منحصربه‌فرد این بدنه، درهای عقب عکس بازشوی آن بودند (مثل رولزرویس‌های امروزی). این بدنه کاملاً فاقد ستون‌های B بود و درها روی پایهٔ کوتاهی چفت می‌شدند که ارتفاع آن حتی از پشتی صندلی‌های جلو هم کمتر بود. الدورادو بروگام همچنین اولین خودروی آمریکایی با چراغ‌های چهارتایی در جلو بود زیرا تا آن زمان استفاده از این طرح در آمریکا غیرقانونی بود.

ویژگی مهندسی برجسته و چشمگیر الدورادو بروگام اما برخورداری از سیستم تعلیق بادی بود. این برای اولین بار بود که از چنین سیستمی در یک خودرو استفاده می‌شد. این تعلیق از کمک‌فنرهای بادی مجزا در هر چرخ تشکیل شده بود که از طریق سوپاپ‌هایی، قابلیت تنظیم خودکار ارتفاع خودرو را داشتند. این سیستم نه‌تنها ارتفاع خودرو را با وجود سرنشینان مختلف و روی جاده‌های مختلف ثابت نگه می‌داشت بلکه هندلینگ عالی و سواری فوق‌العاده نرمی را هم فراهم می‌کرد.

کابین الدورادو بروگام هم فوق‌العاده مجلل بود و حدود ۴۵ انتخاب مختلف برای ترکیب‌های رنگی و تزئینی تمام چرمی آن وجود داشت. به‌عنوان‌مثال، فقط برای کف‌پوش‌های خودرو سه گزینهٔ مختلف وجود داشت که یکی از آن‌ها پوست گوسفند فرآوری شده بود. همچنین برای این خودرو یک سیستم گرمایش دوگانه با خروجی‌های مجزا در جلو و عقب طراحی شده بود درحالی‌که سرنشینان عقب می‌توانستند گرم‌کن صندلی‌ها را به‌صورت جداگانه فعال کنند. در همین حال، الدورادو بروگام به اولین صندلی‌های برقی خودکار دو حالته با حافظه هم مجهز شده بود.

الدورادو بروگام به‌عنوان یک خودروی بسیار خاص، گران‌قیمت، دست‌ساز و تولید محدود، به‌صورت استاندارد از تمام ویژگی‌های لوکس قابل‌تصور در آن زمان برخوردار بود که ازجملهٔ آن‌ها می‌توان به کروز کنترل، دربازکن خودکار صندوق‌عقب، نوربالای خودکار، تهویه مطبوع، پنجره‌های برقی، آنتن برقی، قفل برقی درها، استارت خودکار، آزادکنندهٔ خودکار ترمز پارک و رینگ‌های آلومینیومی فورج‌کاری شده با لاستیک‌های فاق کوتاه دورسفید اشاره کرد. علاوه بر این، در جعبه‌داشبورد خودرو شش لیوان نوشیدنی، جعبه سیگار، دفترچه یادداشت چرمی، مداد اتود طلایی، اسپری عطر، جای سکه و جای لوازم‌آرایش زنانه تعبیه شده بود. جنرال موتورز همچنین جدیدترین رادیوی تمام ترانزیستوری خود که به ۱۳ ترانزیستور مجهز بود را برای اولین بار در الدورادو بروگام ارائه کرد. به‌طورکلی، در این خودرو همه‌چیز برای بهبود راحتی، ایمنی و رفاه راننده و سرنشینان طراحی شده بود.

الدورادو بروگام به یک پیشرانهٔ ۶ لیتری V8 با کاربراتور چهار دهنه مجهز شده بود که ۳۳۰ اسب بخار قدرت و ۵۵۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. این نیرو از طریق یک گیربکس سه سرعتهٔ اتوماتیک به چرخ‌های عقب منتقل می‌شد و این سدان ۵.۵ متری ۲.۴ تنی را ظرف ۱۰.۹ ثانیه از صفر به سرعت ۹۶ کیلوگرم بر ساعت می‌رساند. حداکثر سرعت این ماشین نیز به ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد.

همان‌طور که گفته شد، الدورادو بروگام خودروی خاص و تولید محدودی بود و فقط در دو سال ۱۹۵۷ و ۱۹۵۸ به تولید رسید. از این ماشین در سال اول ۴۰۰ دستگاه و در سال دوم ۳۰۴ دستگاه ساخته شد که یعنی مجموع تولید آن تنها ۷۰۴ دستگاه بود؛ اما همهٔ این ویژگی‌ها و تجمل هرگز ارزان به دست نمی‌آمد زیرا الدورادو بروگام با قیمت ۱۳,۰۷۴ دلار (معادل ۱۲۶ هزار دلار در سال ۲۰۲۱) به فروش می‌رسید که دو برابر قیمت یک الدورادوی معمولی در سال ۱۹۵۷ بود. قیمت این سدان مجلل آمریکایی حتی از رقیب مستقیم آن یعنی رولزرویس سیلور کلود هم گران‌تر بود.

بنابراین، دیدیم که الدورادو بروگام واقعاً از هر لحاظ سدانی خارق‌العاده و لوکس‌ترین خودروی زمان خود بوده و به همین دلیل کادیلاک برای توسعهٔ سلستیک از این ماشین الهام گرفته است. حال باید منتظر بمانیم و ببینیم که این سدان پرچم‌دار جدید می‌تواند شکوه الدورادو بروگام را تکرار کند یا نه.

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar