چرا هیات داوران از «ناتور دشت» گذشتند؟

پارسینما/ سندرومی که امسال در میان فیلم‌های جشنواره غالب بود، به‌وضوح در «شروع نشدن قصه‌ها» و «تمام نشدن فیلم‌ها» نمود پیدا کرد. تنها معدودی از آثار توانستند از این بحران رهایی یابند که یکی از آنها «ناتوردشت» بود. این فیلم که بر پایه داستانی واقعی ساخته شده، از همان ابتدا با فیلمنامه‌ و قصه‌ای پرالتهاب و پویا، خود را از جریان کلی جشنواره جدا کرد.
ساخت فیلم در بستر دشت و روستا، آن هم با تعداد زیاد بازیگران و تمرکز بر جزئیات، کاری پیچیده و دشوار است که کارگردان و تهیه‌کننده آن از پسش برآمده‌اند. با این حال، عجیب و غیرمنتظره است که چنین اثری تا این حد از سوی هیأت داوران نادیده گرفته شده؛ آن هم در حالی که مردم و مخاطبان عام به آن رأی داده‌اند و از آن استقبال کرده‌اند.
نکته قابل تأمل این است که «ناتوردشت» با نگاهی متفاوت به روایت یک حادثه نزدیک شده است. در حالی که فیلم‌هایی مانند «علفزار» بیشتر بر خود واقعه و تأثیرات شخصی آن متمرکز بودند، «ناتوردشت» ازلانگ‌شات به حادثه نزدیک شده و آن را مبنای خلق یک قصه پررنگ‌تر قرار داده است. این نگاه، بستری برای خلق درامی قهرمان‌محور فراهم کرده که تضادهای قهرمان و ضدقهرمان را روایت می‌کند.
اما پرسشی که هر سال تکرار می‌شود، این است: چرا هیأت داوران برخی آثار مهم را نادیده می‌گیرند؟ تا کی باید این مسئله را یادآوری کنیم؟ آیا پوشاندن ضعف‌های تصمیم‌گیری با عنوان «سلیقه» می‌تواند پاسخی منطقی و قابل‌قبول باشد؟ سینما، آن نقطه مشترکی است که همه ما به آن باور داریم؛ اما وقتی بخشی از سینما نادیده گرفته می‌شود، چطور می‌توانیم سکوت کنیم؟ چرا سینما را نمی‌بینید، وقتی ما و مخاطب عام، هر دو آن را دیده‌ایم؟

به پیج اینستاگرامی «آخرین خبر» بپیوندید
instagram.com/akharinkhabar

---

بازار

---