می‌خواهم مدتی از بازی‌های مافیایی فاصله بگیرم

او که بعد از بیست و اندی سال تجربه در بازیگری، نخستین تجربه کارگردانی خود را سپری می‌کند، در گفتگو با ایسنا از چالش‌های لذت‌بخش کارگردانی تئاتر گفت و تاکید کرد همه تلاشش را به کار گرفته تا حال خوبی به تماشاگران ببخشد.

رازانی درباره ورودش به فضای کارگردانی بعد از سال‌ها بازیگری گفت: ایده ورود من به کارگردانی به سال‌ها پیش برمی‌گردد چون علاقه‌مند بودم نمایشم از فیلتر ذهنی خودم بگذرد و آن را به مخاطب ارایه بدهم. این موضوع برایم چالشی سخت و لذت‌بخش بوده و هست و چند سالی صبر کردم تا شرایط این کار فراهم شد.

رازانی افزود: از آنجاکه نمی‌خواستم نمایشم در قد و قامت یک کار اولی روی صحنه برود، تلاش کردم تا شرایط اجرای کار فراهم شود زیرا کاری که در مجموعه حرفه‌ای اجرا می‌شود با کار دانشگاهی و اتودهایی که در دوران دانشکده می‌زنیم، متفاوت است. در اینجا تماشاگر برای تماشای نمایش بلیت خریده و انتظار دارد کاری حرفه‌ای ببیند.

این بازیگر که سال ۷۹ با بازی در نمایش «حسرت، آرزو و رویا» به کارگردانی مهدی هاشمی وارد فضای بازیگری شده است، یادآوری کرد: آن نمایش اولین کار بازیگری‌ام بود که در تالار چهارسو اجرا شد و جالب است که اولین کارگردانی‌ام هم در همین سالن روی صحنه می‌رود. در این سال‌ها در بیش از ۵۰ نمایش بازی کرده‌ام و کوشیدم از تجربه این سال‌ها در نمایشم بهره ببرم.

رازانی اضافه کرد: تمرکزم روی قصه و بازی‌ها بود ولی به مرور متوجه شدم که همه اجزای یک کار به یک اندازه اهمیت دارند و در قامت کارگردان باید به تمام جوانب کار به یک میزان توجه کرد.

رازانی با تاکید بر اینکه هرگز قصد دوری از دنیای بازیگری را ندارد، در عین حال از علاقه‌اش برای ادامه کارگردانی نیز سخن گفت و افزود: قطعا تمایل دارم کارگردانی را ادامه بدهم ولی هرگز از مسیر اصلی‌ام که بازیگری است، دور نمی‌شوم چون تعلق خاطر اصلی‌ام بازیگری است.

او با بیان اینکه تلاش کرده با اجرای این نمایش حال خوبی به تماشاگران ببخشد، در این باره توضیح داد: ایجاد حال خوب برای تماشاگر دو جنبه دارد؛ در برخی موارد همکاران ما فراموش می‌کنند که اساسا یکی از نکات مهم تئاتر، سرگرمی‌سازی است و اگر قصد داریم تماشاگر نکته مورد نظر ما را دریافت کند، اول باید او را سرگرم کنیم و بعد پیام مورد نظر خود را در حین سرگرم کردن تماشاگر به او منتقل کنیم چون اگر حس کند به کلاس درس آمده، حالش بد می‌شود.

رازانی با اشاره به شرایط فعلی جامعه اضافه کرد: در حال حاضر همه ما در یک فشار اقتصادی زندگی می‌کنیم و در یک شرایط مشابه، گونه‌ای از سختی و تلاش را با هم تجربه می‌کنیم. اما دلم می‌خواهد حال تماشاگر را بهتر کنم تا دست‌کم در این هفتاد و چند دقیقه‌ای که در سالن اجرای ما حضور دارد، از فضای بیرون و مشکلاتش رها شود.  خوشبختانه نمایش ما داستان گیرایی دارد و تماشاگر به خوبی با آن ارتباط برقرار می‌کند. ما در قالب سرگرم شدن، این پیام کوچک را به او می‌دهیم که اطرافیان‌مان را قضاوت نکنیم و آنان را دست‌کم نگیریم.

او ادامه داد: شوخی‌های این نمایش بر اساس منطق نمایشنامه جلو می‌روند چون همواره برایم بسیار مهم بوده که خانواده‌ها کنار هم بتوانند نمایشی را ببینند و از شوخی‌های آن معذب نشوند.

رازانی با ارایه توضیحاتی درباره قصه این نمایش افزود: همیشه قصه برایم خیلی مهم بوده است. در این نمایش هم با قرارهای دورهمی رو به روییم که گاه خانواده‌ها با آن مشکل پیدا می‌کنند و هم با مساله‌ای به نام دست انداختن دیگران. شاید این مهمانی‌ها به قصد دست انداختن کسی برگزار نشوند ولی شوخی‌هایی در آنها اتفاق می‌افتد که بسیار ویرانگر است. ما از گذشته تا به امروز بسیاری از اعتراض‌های اجتماعی خود را در قالب شوخی مطرح کرده‌ایم. بسیار دیده شده که در فضای مجازی یکدیگر را دست می‌اندازیم درحالیکه این فضا بسیار گسترده‌تر از فضای یک مهمانی است.

او ادامه داد: ما این شوخی‌ها را دستاویز این اجرا کردیم؛ شوخی‌های آزاردهنده‌ای که می‌تواند زندگی ما را تحت‌الشعاع قرار بدهد و متاسفانه این شوخی‌ها در جامعه ما وجود دارد. از سوی دیگر مهمانی‌ها و جمع‌هایی داریم که گاه باعث از بین رفتن خانواده‌ها می‌شود.

رازانی با ابراز خوشنودی از اینکه این نمایش به خوبی با تماشاگران ارتباط برقرار کرده است، ادامه داد: تماشاگران ما به طور کامل با لحظات نمایش ارتباط برقرار می‌کنند حتی تماشاگرانی داشته‌ایم که واکنش کلامی داشته‌اند و نتوانسته‌اند در طول اجرا خود را کنترل کنند و خوشحال‌کننده‌تر، تماشاگرانی هستند که دو بار و سه بار به تماشای نمایش آمده‌اند.

رازانی که حالا اولین تجربه کارگردانی خود را پشت‌سر می‌گذارد، درباره چالش‌های ساخت و اجرای یک اثر نمایشی در شرایط فعلی توضیح داد: سراسر این کار پر از چالش است؛ چالش هنری، اداری، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و ... در این وضعیت با مجموعه چالش‌هایی رو به رو می‌شویم که در بازیگری آنها را تجربه نمی‌کردیم. یک کارگردان باید با همه اعضای گروه به طور یکسان همفکری کند. البته حضور یک تهیه‌کننده همراه بسیار موثر است همچنانکه تهیه‌کننده من اجازه نداد که احساس تنهایی کنم و از من و اندیشه‌هایم حمایت کرد. به هر حال کارگردانی سرشار از چالش و البته لذت است. ذهن کارگردان درگیر همه امور از بازیگر تا صحنه و لباس و نور و تبلیغات و حتی تماشاگری است که ممکن است از دمای سالن اجرا ناخوشنود باشد. تجربه کارگردانی این نمایش قطعا در بازی‌های بعدی و تعاملاتم با کارگردان‌هایی که با آنان همکاری می‌کنم، موثر خواهد بود.

رازانی که یکی از بازیگرانی است که در رئالیتی‌شو «پدرخوانده» حضور داشته است، در ادامه این گفتگو درباره تجربه حضور خود در این برنامه توضیح داد: حضور در چنین برنامه‌هایی ریسک بالایی دارد اما نکته این است که آگاهانه وارد این ریسک می‌شویم و می‌دانیم قضاوت خواهیم شد. شما به عنوان یک بازیگر می‌بینی که رفقایت هم این ریسک را انجام داده‌اند و مورد قضاوت هم قرار گرفته‌اند، گاه نتایج خوبی گرفته‌اند و گاهی هم نه.

او ادامه داد: روزی که برای حضور در «پدرخوانده» دعوت شدم، سری قبلی این برنامه را دیده بودم و می‌دانستم که بازخوردهای متفاوتی داشته است. فکر نمی‌کردم این برنامه برای بعضی از تماشاگران تا این حد مهم و ناموسی باشد. تلاش کردم خیلی خوب بازی را یاد بگیرم. بدون اغراق باید بگویم ۱۵ ساعت در روز تمرین می‌کردم. به جز تمرین‌هایی که با گروه بازیکنان داشتیم، در یکی از کافه‌هایی که بازی مافیا به صورت جدی دنبال می‌شود، با گروه‌های حرفه‌ای تمرین می‌کردم و بعد از آن هم در یوتیوب انواع ریزه‌کاری‌ها و نکات آموزشی را می‌دیدم و این گونه پیگیر قضیه شدم چون دوست داشتم بازی را درست یاد بگیرم و خیلی برایم مهم بود که درست استدلال کنم.

او اضافه کرد: البته باید بگویم که همه بازیکن‌ها اشتباه می‌کنند. یک بازیکن حرفه‌ای حتما باید اشتباه کند. در این برنامه همه جور تجربه‌ای داشتم حتی یک بار فکر می‌کردم بعد از پخش بازی، مردم به من فحش بدهند ولی وقتی برنامه پخش شد، اتفاقا دیدم چقدر تعریف کردند. جالب است که بگویم مردم بازیکنی را دوست دارند که با منطق درست بازی کند، حتی اگر اشتباه کند. تماشاگر از اشتباه بازیکن ناراحت نمی‌شود ولی از اشتباه بی‌دلیل ناراحت می‌شود به همان اندازه از اینکه یک بازیکن بی‌دلیل هم خوب بازی کند، ناراحت می‌شود. برای من تجربه حضور در «پدرخوانده» بازتاب خوبی داشت ولی فعلا تصمیم دارم از بازی‌های مافیایی فاصله بگیرم و به خانه اول خودم که تئاتر است، برگردم. به قول معروف فعلا تصمیم دارم در محله خودمان بازی کنم!

به گزارش ایسنا، نمایش «رام کردن اسب چوبی» نوشته مشترک سینا رازانی و نیما نافع است که در خلاصه داستان آن آمده: «دنیای فردی مرفه و پولدار است که تفریح وی و دوستانش، گیر آوردن افراد ساده لوح و فاقد پیچیدگی است و آنها را به بهانه‌هایی در جمع خود می‌برند و به اصلاح خودشان دست‌شان می‌اندازند اما در شب برگزاری یکی از همین قرارها ماجرا برای یکی از این افراد مرفه بسیار پیچیده می‌شود، به گونه‌ای که اساس زندگی او را به خطر می‌اندازد و...»

بازیگران این نمایش (به ترتیب حروف الفبا) کامران ‌تفتی، مصطفی ‌ساسانی، سانیا ‌سالاری، رامین ‌سیاردشتی، الهه ‌شه‌پرست، اتابک ‌نادری هستند و این اثر نمایشی هر شب ساعت ۲۰ و به مدت ۷۵ دقیقه در تالار چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.