رسوایی یک مصاحبه جعلی با کلینت ایستوود

انتشار مصاحبه کلینت ایستوود در روزنامه اتریشی کوریر (Kurier) که بعدا جعلی خوانده شد، تعجب‌برانگیز نبود.

گفت‌وگویی با یک اسطوره ۹۵ ساله سینما که در آن نقدهایی صریح درباره وضعیت کنونی سینما بیان شده، طبیعی است که در فضای کم‌رمق خبری پس از جشنواره کن و پیش از شروع تابستان، در فضای مجازی منتشر شود.

کاترین شوارد در مطلبی درباره این رسوایی رسانه‌ای در گاردین نوشت: در روزهایی که تب «مأموریت غیرممکن» خوابیده و تنها موفقیت غیرمنتظره «لیلو و استیچ» در گیشه باقی مانده و آن‌هم بیش از چند داستان خبری از دلش در نمی‌آید. 

نگاهی به اخبار منتشرشده در نشریات تخصصی مانند «ورایتی»، «هالیوود ریپورتر»، «ددلاین» یا «اسکرین اینترنشنال» طی همین هفته گذشته، عمق این رکود خبری را نشان می‌دهد. از جمله گفت‌وگویی که در آن مایکل سرا گفته تصور نمی‌کرد جکی چان او را بشناسد، یا اینکه رنه زلوگر اعتراف کرده هنگام فیلم‌برداری قسمت جدید «بریجت جونز» که فوریه گذشته اکران شد، اشک ریخته، و یا حتی خبری «اختصاصی» مبنی بر حضور بیل موری در جشنواره‌ای در کرواسی! 

در چنین فضایی، مصاحبه‌ای از کلینت ایستوود که در آن خطاب به کارگردانان جوان گفته بود باید کمی به خود بیایند، به‌ شکل چشمگیری اهمیت پیدا می‌کند.

اما آنچه عجیب‌تر است، واکنش خود روزنامه کوریر به بازتاب گسترده این مصاحبه بود. به‌نظر می‌رسد آن‌ها از این توجه گسترده شگفت‌زده شده‌اند. و این هم چندان دور از انتظار نیست، چراکه سازوکار روزنامه‌نگاری سینمایی همچنان ریشه در دورانی دارد که هنوز گوگل‌ترنسلیت وجود نداشت و می‌شد با کنار هم چیدن ۱۸ مصاحبه پراکنده از یک دهه گذشته، یک «گزارش جدید» ساخت.

به گفته کوریر، اشتباه اصلی‌شان معرفی این مطلب به‌عنوان «مصاحبه اختصاصی» بود، در حالی که در واقع «پرونده‌ای به مناسبت تولد» بوده است.

براساس بیانیه این روزنامه، خبرنگار یادشده، «الیزابت سره‌دا»، دسترسی خود را به مطالب این مصاحبه به‌شکل نادرستی معرفی کرده بود و به همین دلیل دیگر با او همکاری نخواهند داشت.

اگر این ادعا درست باشد، پرسش‌های بیشتری را ایجاد می‌کند. مصاحبه‌ای در این سطح، معمولا نیازمند هماهنگی‌های فراوان است: از سردبیر گرفته تا ادیتور عکس، از روابط‌عمومی فیلم تا مدیر برنامه‌های بازیگر. اما ظاهراً هیچ‌کدام از این مراحل طی نشده است. حتی این سوال پیش می‌آید که چطور ممکن است روزنامه‌ای بدون تأیید زمان، مکان یا شرایط مصاحبه، مطلبی از چنین ستاره سرشناس و کم‌حرفی را منتشر کند.

کوریر، در ادامه بیانیه‌اش، در عین حال از روزنامه‌نگار خود دفاع کرده و گفته این روزنامه نگار «دهه‌هاست در هالیوود فعالیت دارد و با بزرگ‌ترین ستارگان مصاحبه کرده... نزدیکی‌اش با این ستاره‌ها کاملا شناخته‌شده است.»

نکته بحث‌برانگیزتر آن‌جاست که این روزنامه، برای اعتباربخشی به سره‌دا، عضویت او در «انجمن مطبوعات خارجی هالیوود» را یادآوری می‌کند؛ نهادی که تا پیش از انحلالش در سال ۲۰۲۳، برگزارکننده جوایز گلدن گلوب بود. انجمنی که سال‌ها به‌خاطر فساد، رشوه‌گیری، رفتارهای غیرحرفه‌ای و فقدان شفافیت به‌شدت مورد انتقاد قرار داشت. این انجمن سرانجام پس از تحریم گسترده توسط بازیگران، مدیران تبلیغاتی و حتی شبکه‌های تلویزیونی، مجبور به عذرخواهی و سپس انحلال شد.

در واقع بسیاری از روزنامه‌نگاران سینمایی از جمله سره‌دا، دسترسی خود به ستارگان را بیشتر در قالب میزگردهای شلوغ و محدود در جشنواره‌ها به دست می‌آورند. این جلسات پرزحمت، کوتاه، پرازدحام و غیرانحصاری هستند. نویسنده این گزارش هم به خاطرات دو دهه پیش خود از چنین میزگردهایی اشاره می‌کند که در آن‌ها چند خبرنگار از کشورهای مختلف، برای چند دقیقه سؤال‌پرسیدن از یک بازیگر رقابت می‌کردند.

این خود کلینت ایستوود بود که اعتبار این مصاحبه را زیر سؤال برد. به گفته منابع نزدیک به او، همه جملاتی که در مطلب کوریر آمده، واقعی‌اند اما مربوط به گذشته‌اند و او هیچ‌وقت در هفته‌های اخیر مصاحبه‌ای با این روزنامه نداشته است و ایستوود در نزدیکی صدمین سال زندگی‌اش، بیش از بیش مراقب جزئیات رسانه‌ای منتشر شده درباره خودش است.