روایت تلخ شبنم مقدمی از حال این روزهای تهران

این بازیگر نوشت:  تهران دیگر آن تهران سابق نمی‌شود…آدم‌هایش هم…گنجشک و کلاغ و گربه‌هایش هم…باید خوش‌بینی  ذاتی و همیشگی‌ام را کنار بگذارم و این را باور کنم.تهران،این روزها بهت‌زده،حیران…در تناقض اندوه و شادمانی،جایی میان گریه و خنده…میان یأس و امید گیر کرده است.

مردمش پُرند از دلهره و دلشوره…زخم‌های جنگ دوازده روزه‌ای که هر روزش برای تهران یک سال گذشت یکی یکی سر باز می‌کنند و به چرک و خون می‌‌نشینند…سوگ‌ها …عزای این‌همه عزیز  بی‌گناه…این‌همه ویرانی  خانه و کاشانه‌ها…جیب‌های خالی…ضعف اعصاب و خستگی جان و تن و هزار عارضه‌ی دیگر حالا کم‌کم بیشتر به چشم می‌آیند و چشم‌ و دل را خون می‌کنند.

به مردم شهرهای جنوب و غرب ایران فکر می‌کنم در آن هشت سال  جنگ…به مردمان غزه…به مردم اوکراین و هرکجا که آتش  جنگ جان و مال مردم را سوزانده و می‌سوزاند…فکر می‌کنم و قلبم می‌خواهد بترکد…

جنگ،درد  مرگْ‌آرزوست برای مردم معمولی بی‌پناه در تمامیِ جهان…در تمامی  ادوار  تاریخ…آدم دلش می‌خواهد بمیرد و نبیند…بمیرد و نداند…

می‌دانم تهران در عمر دویست‌ساله‌اش مصیبت کم ندیده،از بمباران و موشک‌باران بگیر تا تیرباران و به توپ‌بستن و به آتش‌کشیدن و بردار کردن…این اما یک چیز دیگر بود…یک جور  دیگر بود…

من می‌گویم تهران دیگر تهران پیش از جنگ بیست‌و‌دوم خردادِصفرچهار نمی‌شود…اما

ته دلم می‌خواهد کسی پیدا بشود و به من بگوید اشتباه می‌کنم…بگوید این افکار  تاریک لطمه‌ی جنگ است بر ذهن و روحت…بگوید تهران،دوباره همان تهران نه،اصلا بِه از آن می‌شود…بگوید اندوه تهران را و بی‌قراری مردمش را چاره‌ای هست…بگوید این کابوس را پایانی هست…بگوید دل غمین مردم  بی‌لبخند را دوایی هست…کاش کسی پیدا بشود این‌ها را به من و به شما بگوید،بلکه کمی آرام گرفتیم!

عکاس  عکس را نمی‌شناسم،به بزرگی ببخشند که بی‌ذکر  نام منتشرش می‌کنم.