سریال «از یاد رفته»؛ ملودرامی آشنا اما پرکشش

«از یاد رفته» در ظاهر یک ملودرام خانوادگی است، اما تلاش دارد با ایجاد فضایی رازآلود، بیننده را درگیر لایه‌های پنهان شخصیت‌ها کند. نقطه قوت سریال، استفاده از ساختاری است که آرام‌آرام جزئیات داستان را آشکار می‌کند. سکوت‌ها، نگاه‌های معنادار و صحنه‌هایی که به جای دیالوگ‌های طولانی حرف‌های ناگفته را منتقل می‌کنند، باعث شده بسیاری از بینندگان به دنبال کشف رمز و راز داستان باشند.

فضایی آشنا اما پرکشش

این اثر با الهام گرفتن از الگوهای آشنا در سینما و تلویزیون ایران و ترکیه، فضایی قابل‌درک برای مخاطب عام ساخته است؛ فضایی که ترکیبی از عشق، رقابت خانوادگی و جست‌وجوی حقیقت است. همین آشنایی باعث می‌شود بینندگان با شخصیت‌ها زودتر ارتباط بگیرند و خود را درگیر قصه کنند.

از دیگر ویژگی‌های مثبت «از یاد رفته» توجه به تولید صحنه‌های احساسی است؛ سکانس‌هایی که گرچه ساده‌اند، اما می‌توانند مخاطب را به یاد خاطرات و تجربه‌های شخصی‌اش بیندازند. روایت عاشقانه میان شهاب و پریسا با وجود سادگی، حال و هوایی نوستالژیک ایجاد کرده که برای بسیاری از تماشاگران دلنشین است.

کارگردانی قابل قبول

کارگردانی برزو نیک‌نژاد نیز قابل توجه است. او تلاش کرده با انتخاب لوکیشن‌های پرجزئیات، موسیقی تأثیرگذار و تدوین سریع، ریتمی پرهیجان به قصه بدهد تا تماشاگر لحظه‌ای از مسیر روایت جدا نشود. هرچند بعضی‌ها معتقدند که سریال به کلیشه‌ها نزدیک شده است، اما همین آشنایی و تکرار می‌تواند برای بخشی از مخاطبان جذابیت ایجاد کند. در واقع «از یاد رفته» همان فضای آشنای ملودرام خانوادگی را به‌روز کرده و در قالبی پرزرق و برق به تصویر کشیده است؛ قالبی که برای طرفداران این ژانر دوست‌داشتنی همچنان تماشایی است.

سخن آخر

در مجموع، «از یاد رفته» سریالی است که توانسته با وجود نظرات متفاوت، جای خود را در میان آثار تلویزیونی این روزها باز کند. این مجموعه به واسطه روایت معمایی، صحنه‌های احساسی و تلاش برای خلق فضایی چندلایه، ظرفیت آن را دارد که در قسمت‌های آینده مخاطب بیشتری را جذب کرده و مسیر داستانی جذاب‌تری را پیش روی بینندگان قرار دهد.