محسن موسوی خواه: در ایران به تکنیک های بدن بازیگر اهمیت نمی دهند

باني فيلم/ محسن موسوي خواه سال هاست بدون هيچ هياهويي در حال آموزش و تدريس تئاتر بدن در تئاتر ايران است. بدن موضوعي خاص در تئاتر است که گروهي وجود آن را ضروري و گروهي اين بخش از تئاتر را با توجه به نوع تئاتر ايران کم اهميت مي دانند .اين روزها محسن موسوي خواه کارگاهي با عنوان «ابزار تئاتر:بدن »برگزار مي کند .به همين بهانه گفت وگويي با وي درزمينه اهميت بدن در تئاترصورت گرفته که مي خوانيد: موضوع اين کارگاه چيست؟ -اساسا اين کارگاه آموزشي الهام گرفته از روش برخورد استادان گروتوفسکي و يوجينو باربا با بدن در بازيگري تئاتر است که هدف از ايجاد آن، برقراري ارتباط با بدن، هدفمندسازي حرکت و در نهايت دستيابي به فرمي از فيزيکال تئاتر است. علت و اهميت برگزاري اين کارگاه را در چه موضوع هايي مي بينيد؟ -همان طور که مي دانيم يکي از مهم ترين عناصر در بازيگري تئاتر، بدن است. متاسفانه ما شاهد اين مسئله هستيم که چه تعداد بازيگر باهوش و با استعداد در تئاتر ما وجود دارند که به دليل نداشتن قابليت هاي بدني مکفي، به افکار و ايده هاي بکر خودشان (و حتي در لايه بالاتر به تئاتر تجربي و نوي کشور) ناخواسته صدمه مي زنند. نمي توان گفت مقصر خود بازيگر و عدم شناخت او نسبت به شرايط ايده آل يک بازيگر است يا اين طرز فکر از استادان و کارگردانان ما نشات مي گيرد که با مديريت و زمان بندي بد براي تمرينات بازيگر، حتي نيم نگاهي هم به کمبودهاي بدني او نمي کنند. نکته جالب و قابل تامل اينجاست که بسياري از اين کاستي ها مي توانند در اندک زماني برطرف شوند يا حداقل براي بهبود آنها تلاش شود. هماهنگي با گروه هاي اجرايي، استفاده از حداکثر توان بدن در زمان نياز، بيدار کردن نقط مرده بدن، بالا بردن سطح مقاومت و پتانسيل بدن در زمان اجرا از جمله اين مسائل است. آيا تا به امروز در ايران مشابه اين کارگاه وجود داشته است؟ -در جستجوي ريشه اين کارگاه، مي بينيم که يک مجموعه است که از تلفيق چند کارگاه بدن، دوره هاي ورزشي (مثل يوگا، پيلاتس، ژيمناستيک و ...)، هنرهاي رزمي، تمرکزهاي ذهني و انرژيک و ... به وجود آمده است و به هر کدام از اين دوره ها به ديد يک ابزار مي نگرد براي شکل دادن و توليد ابزار قدرتمندي براي تئاتر به نام «بدن». بازخورد شرکت کنندگان اين کارگاه چگونه بوده است؟ -در کارگاهي که هم اکنون در حال انجام است، هنرجويان از سن 18 تا 51 سال گرد هم آمده اند و نکته قابل توجه در مورد آنها، اين است که بالغ بر يک سوم آنان در حوزه تئاتر فعاليتي ندارند و صرفا به دليل بالا بردن سطح سلامت و افزايش آمادگي جسماني و بدني در اين کارگاه حاضر مي شوند. برنامه هاي شما براي برگزاري کارگاه هايي با اين موضوع در آينده چيست؟ -تئاتر ايران، مربوط به کل ايران و نه صرفا تهران است. همان طور که ما هميشه اميدواريم در تک تک شهرستان هاي مان، تالار، تماشاخانه، امکانات و تسهيلات براي تئاتر ايجاد شود، مي بايست به صورت موازي آموزش را نيز آماده سفر به شهرستان ها کرد.مسلما اگر اين امر تحقق يابد، تئاتر ما از تک قطبي بودن رهايي مي يابد و عرصه براي ورود همه ايران به صحنه تئاترهموار خواهد شد. به اميد آن روز.