درس‌های سریال «مانکن» به جشنواره فجر

سينما ديلي/ احتمالا منتقدان گاردهايي که همواره در مقابل محصولات عامه‌پسند بوده را در برابر اين سريال هم تکرار مي‌کنند: اينکه داستان آبکي است، هيجان‌ها ناگهاني و تحول ها غيرقابل باور بود. يا عشق‌ها انقدر غليظ نمي‌شوند. يا جهان داستان ساده است. اينها همه انتقادهايي است که به سريال‌هاي ترکي و به همه‌ي سريال‌ها و محصولات عامه‌پسند وارد شده و اين آثار با قدرت به راهشان ادامه داده و با مردم ارتباط گرفته‌اند. چون اساسا بيننده‌شان را از طبقه روشنفکر و اعتبارشان را از منتقدان نمي‌گيرند. «مانکن» با وجود همه‌ي ضعف‌ها و قوت‌ها صاحب ويژگي‌هايي است که سينماي ايران و فيلم‌هاي جشنواره فجرش گمش کرده‌اند: نگاه اجتماعي، داستان و جرات استفاده از ترکيب تازه بازيگران. نگاه اجتماعي اين گمشده بزرگ اغلب فيلم‌هاي جشنواره فجر در «مانکن» به شکل درستي ديده مي‌شد. سريالي که ادعاي سينماي اجتماعي را نداشت و اما نگاه اجتماعي داشت. در اين داستان عشق دو جوان از طبقه متوسط رو به پايين جامعه مورد هجوم طبقه مرفه و بالاي جامعه قرار مي‌گيرد. گروهي که با گسترش فاصله‌ي طبقاتي در حال بلعيدن همه چيز طبقات پايين هستند و حالا براي تنها گمشده‌شان که عشق است، سراغ قرباني کردن اين طبقه مي‌روند و همين جاست که ملودرام و داستان شکل مي‌گيرد. داستان در شرايطي که اغلب فيلم‌هاي جشنواره فجر به جاي داستان بيانيه‌هاي سياسي، اجتماعي و امنيتي مي‌خواندند. در شرايطي که سالهاست چيزي به نام قصه در سينماي ايران حذف شده و داستاني با ويژگي‌هاي درست ژانر در سينما گم شده. در شرايطي که ابتذال و لودگي جاي لبخند و سوار شدن بر احساست جاي ملودرام را گرفته، ساخت يک ملودرام عاشقانه بي‌ادعا با همه ضعف‌ها و مشکلاتش يک امتياز است. حسين سهيلي‌زاده در تلويزيون و حالا در شبکه خانگي از ساخت محصولات عامه‌پسند خجالت نکشيده و بر خلاف سينماي ايران که محصولات عامه‌پسندش به محل رژه ستاره‌ها تبديل شده، دست به ريسک هم زده است. ترکيب تازه بازيگران «مانکن» در شرايطي ساخته شده که محصولات شبکه خانگي در جذب اندک ستاره‌ها و اعتبارهاي باقي مانده در سينما از هم سبقت مي‌گرفتند و با ستاره‌هاي پرشمارشان شکست مي‌خوردند. «مانکن» براي زوج اصلي‌اش يک ترکيب پر ريسک رفت: اميرحسن آرمان و نازنين بياتي هيچ وقت به عنوان زوج اصلي يک فيلم در کنار هم امتحان نشده بودند و حضورشان کنار فرزاد فرزين و بازيگران با تجربه در نقش‌هاي تازه از لحاظ ترکيب بازيگران به نتيجه‌ي مطلوب رسيد. درست در شرايطي که تهيه‌کنندگان سينماي ايران و اغلب فيلم‌هاي جشنواره فجر کمترين ريسکي براي سپردن نقش‌ها به چهره‌هاي تازه و يا استفاده بازيگران شناخته شده خارج از کليشه‌هاي مرسوم قبول نمي‌کنند. «مانکن» بدون عيب نيست، نقدهاي وارده به آن هم اشتباه نيست اما ويژگي‌هايي دارد که مي‌توان به سينماي از مسير خارج شده ايران ديدنش را پيشنهاد کرد. نويسنده: بهنام شريفي ما را در کانال «آخرين خبر» دنبال کنيد