چرا پیش گوی پژمان جمشیدی موفقتر از همرفیق شهاب حسینی شد؟

خراسان/ چرا اجراي پژمان جمشيدي در برنامه «پيشگو»، بهتر از ميزباني شهاب حسيني در «همرفيق» است؟
برنامه «همرفيق» با اجراي شهاب حسيني و «پيشگو» با اجراي پژمان جمشيدي، دو برنامه گفتوگومحوري هستند که به دليل حضور ستارهها در مقام مجري، در ماههاي اخير جزو تاکشوهاي پرسروصداي نمايش خانگي بودهاند. شهاب حسيني به عنوان ستاره سينما که سالها پيش سابقه خوبي در اجرا داشت، با عملکرد خود در «همرفيق» بسياري از مخاطبان را نااميد کرد، ولي برعکس پژمان جمشيدي که در جايگاه يک بازيگر کمدي توقع زيادي را ايجاد نکرده بود، در «پيشگو» حضور موفقي داشته است. در ادامه مطلب درباره مقايسه اين دو برنامه و عملکرد مجريان آنها ميخوانيد.
گفتوگوي جذاب پژمان با مهمانان
شهاب حسيني در يکي از قسمتهاي «همرفيق» اعلام کرد که پيش از آغاز برنامه، پلاتويي ندارد، انتخاب نکرده است که چه بگويد و برنامه و طرح مشخصي براي اجراي آن ندارد. هرچند که او از اين مسئله به عنوان يک امتياز براي «همرفيق» ياد کرد، اما نتيجه خوبي نداشت. در بسياري از لحظات برنامه مشخص بود که شهاب حسيني حرف خاصي براي گفتن ندارد، شوخي يا خاطرهاش به اندازهاي که خودش ميخنديد، براي مخاطب جالب و بامزه نبود و در واقع نداشتن طراحي ازپيشتعيينشده براي اجراي برنامه، کاملا مشخص بود. برخلاف شهاب حسيني، پژمان جمشيدي دقيقا ميداند که قرار است چه بکند. او ارتباط گرم و صميمانهاي با مهمان برقرار ميکند، از روحيه شوخطبعي خود به خوبي استفاده ميکند و شوخيهاي حسابشده و بامزهاي دارد، بنابراين گفتوگو مسير درست خودش را طي ميکند و مخاطب نيز به خوبي با پژمان جمشيدي و مهمان همراه ميشود. با اين حال اجراي جمشيدي بينقص نيست. هنگامي که پلاتو ميگويد سعي ميکند در جلد يک مجري جدي با اجراي رسمي فرو برود، اما در اين لحظات، برخلاف زماني که با مهمان گفتوگو ميکند، اجراي راحت و مسلطي ندارد.
چالش دعوت به گذشته و آينده
هدف از برنامه «پيشگو» صحبت درباره گذشته و آينده خيالي مهمان است. پژمان جمشيدي در بخش گذشته برنامه از او درباره دوران کودکي و خاطراتش سوالاتي را ميپرسد. او با طرح چنين سوالاتي از مهمان که دوست داشته در زمان وقوع کدام اتفاق تاريخي در آن جا حضور داشته باشد، يا اگر قرار بود با پنج شخصيت تاريخي ملاقات ميکرد آنها چه کساني بودند، مهمان را به چالش جالبي دعوت ميکند و هرکدام از مهمانان بنا بر علاقه شخصيشان به چهرههاي تاريخي، هنري يا سياسي، نام افراد خاصي را ميگويند. در بخش آينده هم اتفاقات 10 سال آينده زندگي مهمان که توسط اتاق فکر برنامه با توجه به شخصيت او طراحي شده، مشخص ميشود. ايده جديد و جالب «پيشگو» باعث شده حرفهاي جديدي از زبان چهرهها مطرح شود. هدف برنامه «همرفيق»، صحبت درباره رفاقت و دوستي بود، اما بخشي از برنامه به گفتوگو درباره موضوعات مختلف در زندگي حرفهاي و شخصي مهمان ميگذشت و سوالات جذابي از مهمانان پرسيده نميشد، بنابراين حرفهاي جديدي در برنامه مطرح نميشد و «همرفيق» هم شبيه ديگر برنامههاي گفتوگومحوري که تا به حال ديدهايم به نظر ميرسيد. با اين حال، از آن جايي که گاهي چهرهها مسائل حاشيهاي را مطرح و درباره موضوعات متنوع صحبت ميکردند، بازتاب «همرفيق» در فضاي مجازي نسبت به «پيشگو» بيشتر بود.
ميزباني از گروههاي موسيقي
يکي ديگر از امتيازهاي «پيشگو» نسبت به «همرفيق» و نمونههاي مشابه، حضور گروههاي موسيقي مختلف در اين برنامه است. تا به حال 12 قسمت از «پيشگو» منتشر شده و گروههاي «دال»، «دارکوب»، «سيريا»، «داماهي» و خوانندگان مختلف در هر قسمت قطعاتي را اجرا کردهاند. فارغ از کيفيت اجراها، اجراي موسيقيهاي متنوع در برنامه به خودي خود اتفاق خوبي است که باعث ميشود مخاطبان، قطعات مختلفي را بشنوند و موسيقي در «پيشگو» به تکرار نيفتد. حضور گروه «بمراني» در «همرفيق» جزو ويژگيهاي مثبت برنامه بود و سبک موسيقي آنان با برنامه تناسب داشت، اما قطعات ثابت و تکراري که اين گروه در بخشهاي مختلف اجرا ميکردند، پس از مدتي جذابيت خود را از دست داد، به تکرار افتاد و به نظر ميرسيد در قسمتهايي از برنامه، استفاده خوبي از حضور آنان در «همرفيق» نميشود.
دعوت از ستارهها
برگ برنده اصلي برنامههاي گفتوگومحور، چهرههايي هستند که به عنوان مهمان در آن حضور پيدا ميکنند. «پيشگو» و «همرفيق» هردو تلاش کردهاند با دعوت از بازيگران سينما و ستارهها توجه مخاطبان را جلب کنند. نويد محمدزاده، فاطمه معتمد آريا، جواد عزتي، عليرضا عصار، سارا بهرامي و هومن سيدي از چهرههاي محبوبي هستند که مهمان «همرفيق» بودهاند. «پيشگو» نيز با دعوت از چهرههايي مانند امير آقايي، باران کوثري، سردار آزمون و آزاده صمدي ميزبان افرادي بوده که کمتر آنها را در برنامههاي مختلف ديدهايم. براي قضاوت بهتر درباره عيار مهمانان دو برنامه و مقايسه آنان بايد تا پايان «پيشگو» صبر کرد.
نويسنده : مائده کاشيان