کار فیلم سیاسی یک جانبه‌گرایی است

ايسنا/در پي انتخاب «آرگو» در اسکار درباره‌ي سينماي سياسي در دنيا و روند ساخت فيلم‌هاي در اين زمينه با بيان اين مطلب گفت:از زمانيکه سينما سر و کله‌اش پيدا شد به دليل وابستگي به تجهيزات صنعتي گران‌قيمت و نياز به نمايش در سالن‌هاي بزرگ شهري به اقتضائات سياسي و تجاري وابسته شد. به گزارش وي تصريح کرد: بنابراين طبيعي است که وقتي در گوشه‌اي از دنيا فيلمي توليد مي‌شود بطور معمول تابعي از اقتضائات سياسي و مالي باشد، مگر اين که راه نجاتي براي سينما باز شود. کارگردان «کلاس هنرپيشگي» اظهار اميدواري کرد: با توجه به ساده شدن ابزار و به وجود آمدن فضاي مجازي که در 10 تا 15 ساله اين تحول به صورت مداوم در حال گسترش است، به تدريج مي‌توان اميدوار بود که فيلم‌هايي توليد شوند که بيشتر از اينکه بنا بر نياز احزاب يا کمپاني‌ها ساخته شوند، جنبه‌هاي هنري پيدا کنند. داودنژاد در عين حال گفت:در اين مقاطع که سينما گرفتار الزامات قديمي است نمي‌توان توقع داشت که به مسايل سياسي و مالي کاملا بي‌ربط باشد بنابراين اميدوارم با پيشرفت‌هايي که در سينما اتفاق مي‌افتد از اين مهلکه بي‌رحم اقتصاد سياسي نجات پيدا کند و به عرصه‌ي فرهنگ برگردد و به جاي آنکه پشت هر فيلم دست کمپاني يا سازماني کار کند، دست يک هنرمند ديده شود. اين کارگردان در پاسخ به اينکه در سينماي سياسي چقدر تاريخ مي‌تواند تحريف شود؟ گفت: وقتي ما نمي‌توانيم اتفاقاتي که مستقيما در اطراف خودمان مي‌افتد، همان‌گونه که اتفاق مي‌افتد بازگويي و بررسي کنيم چگونه ممکن است اتفاقاتي که در دور دست‌هاي زماني و مکاني روي مي‌دهد را عينا بازتاب بدهيم. بنابراين کمتر فيلم سياسي و تاريخي ساخته مي‌شود که خالي از هر گونه پيش‌فرض و مقاصد شخصي و گروهي باشد. اصولا کار فيلم سياسي بيشتر يک جانبه‌گرايي است، مگر فيلم‌هاي نادري که نمي‌توانم الان به خاطر بياورم که در عين حال که فيلم سياسي هستند، آن‌ها را خالي از هرگونه تحريف تاريخي بدانيم. کارگردان «مرهم» تصريح کرد: هر گونه بازتوليدي از يک واقعه از يک نگاه ويژه‌اي تاثير مي‌گيرد که گاهي عامدانه و گاهي غيرعامدانه است پس در حالي که نمي‌توانيم وضعيت خودمان و دنيايي را که به نحوي در دسترس‌مان است با اطمينان دريابيم و بازگو کنيم چگونه مي‌توانيم وضعيت دهها سال قبل را بدون هرگونه دست‌کاري روايت کنيم. داودنژاد گفت: وقتي در ايران فيلم تاريخي ساخته مي‌شود و از کارگردان مي‌پرسيم چرا به تاريخ وفادار نبوده است او معمولا مي‌گويد، من تاريخ را به روايت خودم بازگو کردم. بنابراين ما نمي‌توانيم از سينماي در آن سوي دنيا توقع داشته باشيم که تاريخ را آنگونه که ما مي‌خواهيم بازگو کند؛ همان‌گونه که ما نيز متقابلا در روايت تاريخ ملاحظات ويژه‌ي خودمان را در نظر مي‌گيريم. کارگردان «کلاس هنرپيشگي» در پايان گفت: به هرحال تا سينما از خرده فرمايشهاي اقتصاد و سياست خلاص نشود و به عرصه‌ي فرهنگ و هنر بازنگردد توقع انعکاس صادقانه واقعيت از آن زياد واقع‌بينانه نيست.