مرور آثار رضا میرکریمی در جشنواره‌ «مادرید»

ايسنا/رضا ميرکريمي که اين روزها آخرين ساخته‌اش «يه حبه قند» در چهارمين جشنواره «ابن عربي» در شهر «مورسيا»ي اسپانيا روي پرده رفته و در آن حضور دارد پس از اين جشنواره قصد دارد براي برنامه‌ي مرور آثارش به «مادريد» سفر کند. در جشنواره‌ي «ابن عربي» فيلم‌هاي اکران مي‌شوند که روح عرفاني و شرقي دارند. امسال عباس کيارستمي ديگر فيلمساز ايراني هم در اين جشنواره کارگاه فيلمسازي برگزار مي‌کند و مراسم بزرگداشت «ژان کلود کرير» فيلمنامه‌نويس فرانسوي هم در اين دوره برگزار خواهد شد. «يه حبه قند» در بخش مسابقه اين رويداد رقابت مي‌کند و جشنواره از چهارم تا نهم ماه مارس برگزار مي‌شود. ميرکريمي پس از جشنواره «ابن عربي» به «مادريد» سفر مي‌کند تا در جلسه مرور بر آثارش شرکت کند. در اين نمايش‌ها فيلم‌هاي «خيلي دور، خيلي نزديک»، «به همين سادگي» و «يه حبه قند» قرار است در قالب اين برنامه در سينما «تک» مادريد اکران شوند و ميرکريمي در نشست نقد و بررسي فيلم با حضور نمايندگان رسانه‌ها و علاقمندان سينما حضور مي‌يابد. رضا ميرکريمي که از سال پيش تا امسال بارها تجربه حضور در محافل سينمايي خارجي را داشته و «يه حبه قند» را همراه مخاطبان غيرايراني ديده در اين باره گفت: نوع نگاه و ذائقه‌اي که بر جشنواره‌ها حاکم است، کمي با سليقه و نگاه مردم تفاوت دارد. تماشاي «يه حبه قند» در کنار مخاطباني از اروپا، آمريکا و آسيا تجربه‌اي ويژه برايم بود. وي ادامه داد: مردم اين فيلم را دوست داشتند، با اين که در نگاه اول به نظر مي‌رسد «يه حبه قند» فيلمي بومي است و براي مردمي که به ريشه‌هاي اين فرهنگ تعلق ندارند، جذاب نيست اما ارتباط مستقيم با مردم در لس آنجلس، مسکو، اسلووني و کره و ژاپن... نشان داد که احساس و عواطف انساني مشترک است. ميرکريمي در پاسخ به اين سوال که «يه حبه قند» تصويري تازه از سينماي ايران ارائه مي‌دهد و براي مخاطب خارجي اين تصوير شرقي جذاب است گفت: براي مخاطب خارجي فيلمي که تقليدي از سينماي آنها باشد چندان جذاب نيست. آنها در فيلم‌هايي که اصالت فرهنگ بومي خود را دربردارند کشف و شهودي پيچيده را پشت سر مي‌گذارند و اين برايشان تازگي دارد. مثل ارتباطي که به عنوان مثال ما با آثار کوروساوا برقرار مي‌کنيم، درک آن جهان، آن نوع نگاه و آن روابط براي ما جذاب است. شايد يکي از دلايل توجه به برخي آثار سينماي ايران همين اورژينال بودن و تعلق داشتن به فرهنگ ايراني است. او درباره اين که حيات «يه حبه قند» هنوز ادامه پيدا کرده و خارج از مرزهاي ايران از فيلم استقبال شده تصريح کرد: بعضي از دوستان منتقد و سينماگر که فيلم را دوست دارند آن را اثري مي دانند که به مرور مي‌توان وجوه مختلفش را کشف کرد. اميدوارم اين قضاوت دوستان درست باشد و در مورد همه آثار خوب ايراني صادق باشد. مثل فرش ايراني که هرچه بيشتر عمر مي‌کند و بيشتر پا مي خورد، با ارزش تر مي‌شود. ميرکريمي در پاسخ به اين سوال که پيش بيني چنين استقبالي از «يه حبه قند» خارج از ايران را داشته گفت: اين تصور را نداشتم. برايم عجيب بود که در مسکو مخاطبان فيلم چند دقيقه ايستادند و تشويق کردند. در جشنواره مونترال سانس فوق‌العاده براي فيلم گذاشته شد، در کره و ژاپن مردم براي ابراز احساسات دقايقي پس از تماشاي فيلم تجمع کردند و در لس‌آنجلس تماشاگران علاقمند روي زمين نشستند تا فيلم را تماشا کنند. اين‌ها برايم خاطره انگيز و دوست داشتني است. او درباره اين که استقبال از «يه حبه قند» چقدر او را براي توليد فيلم بعدي دچار وسواس و نگراني کرده گفت: اين استقبال تجربه تازه‌اي برايم نبود، قبلا هم فيلم‌هايم در محافل داخلي و خارجي ديده شده بود. اما نوع برخورد با «يه حبه قند» دنيايي ديگر مقابلم ترسيم کرد و از اين جهت شايد کمي اين تجربه متفاوت باشد چون «يه حبه قند» فراتر از بحث فيلمسازي، تحسين و احترامي را در مخاطب فرنگي نسبت به فرهنگ ايراني برمي‌انگيزد که به عنوان يک ايراني و نه فقط يک فيلمساز، به آن افتخار مي‌کنم. به هر حال فيلمسازي جلوه‌هاي مختلفي دارد و گاهي اتفاقي که مي‌افتد فراتر از انتظار اوليه ما است.