ترسناک‌ترین عروسک سال زندگی صاحبش را بهم ریخت!

این فیلم از جدیدترین آثار ژانر وحشت سینمای جهان به کارگردانی جرارد جانستون و نویسندگی آکلا کوپر  است. طرح اصلی داستان این اثر را کوپر و جیمز وان که تهیه‌کنندگی این اثر را نیز برعهده دارد، ارائه داده‌اند و برخلاف اکثر آثار ترسناک به سراغ موجودات ماورائی، تسخیرشدگی یا بیماران روانی نمی‌رود بلکه موضوع هوش مصنوعی را پیش می‌کشد که این روزها ترس را در دل افراد افکنده است. 

داستان درباره دختری به نام کدی است که به تازگی والدین خود را از دست داده، یک عروسک اندرویدی دریافت می‌کند که با هوش مصنوعی ساخته شده و در ظاهر این عروسک اندرویدی به عنوان یک همراه چیزی جز جذابیت و دوستی برای صاحب خود ندارد؛ اما پشت این سکوت و مهربانی یک قاتل مخوف پنهان شده است که با کوچک‌ترین مشکل برای میزبان اصلی خود، به کوچک و بزرگ رحم نمی‌کند.

مسلم است که فناوری برای انسان مدرن مانند طیف گسترده‌ای شده که در تمامیت آن غوطه‌ور است و در عین حال پیامدهای آن برای اکثر مردم جهان نادرست درک شده؛ ما هر روز از آن استفاده می‌کنیم و جایگزینی برای آن نمی‌شناسیم. اما انزجار خاصی علاوه بر سوالات مربوط به فراتر رفتن از حد ایمن استفاده و وابستگی به آن در زندگی روزانه، در ما نیز رخنه می‌کند. ترس از فناوری (به ویژه ربات‌ها و هوش مصنوعی) چیز جدیدی در سینما نیست. از فیلم «متروپلیس» فریتز لانگ تا «نابودگر» جیمز کامرون، فیلمسازان بی‌شماری ترس ما از خلق چیزی که بعداً از کنترل خودمان خارج می‌شود را به ما منتقل کرده‌اند. سال‌ها و سال‌ها روایت‌های علمی تخیلی به ما آموخته‌اند که زیاد به ربات‌ها یا هوش مصنوعی اعتماد نکنیم.

اما چرا؟ جواب چیز پیچیده‌ای نیست؛ آیا ما به همان اندازه که فناوری در مورد ما می‌داند، در مورد فناوری اطلاعات داریم؟ اکنون فیلم مگان با همین موضوع هشدار دهنده بازی می‌کند. به این پرسش فکر کنید: در زمانی که والدین به طور فزاینده‌ای فرزندان خود را در مقابل نمایشگرها یا بازی‌های ویدیویی رها می‌کنند تا حواس آن‌ها را پرت کنند و خود را مشغول روزمرگی شخصی کنند، چه اتفاقی برای کودک رخ می‌دهد؟! کارگردان جرارد جانستون با فیلم «مگان» هشداری آزاردهنده درباره خطرات ناشی از این نوع زیاده‌خواهی ارائه می‌دهد.

آیا «هوش مصنوعی» اثر استیون اسپیلبرگ را دیده‌اید یا نه؟ این همان فیلمی است که استنلی کوبریک سعی در ساخت آن داشت و در نهایت توسط کارگردان بزرگ ایندیانا جونز ساخته شد. خب، اکنون فیلم M3GAN مانند جنبه‌ی ورود به دایره موضوعی هوش مصنوعی در قالب یک عروسک است؛ البته با ملاحظات فلسفی کمتر یا به طور خلاصه، هر نوع بازتاب فکری دیگری که برآمده از فلسفه باشد. در واقعیت مگان فیلمی است که ما را با سبک اسلشری چون عروسک «چاکی» با توانایی ترمیناتور سرگرم خواهد کرد. بنابراین، این فیلم بیشتر سرگرم‌کننده است تا ترسناک، و همزمان بیشتر کنایه آمیز و هوشمندانه است تا تفکرساز؛ فیلمی که در آن آقای جیمز وان تهیه کننده، به هر قیمتی به دنبال دنیای خودارجاعی است که سعی دارد با نسخه روباتیک خود از آنابل بسازد.

این فیلم از نظر فنی خوب ساخته شده است و آرزوی چیزی را ندارد که نمی‌تواند به آن برسد؛ این یعنی کارگردان و تیم تولید می‌داند که مگان فیلمی با بودجه متوسط است و با جلوه‌های ویژه‌اش سعی در شگفتی ما ندارد و هدف خود را بر اساس همدستی با تماشاگر به لطف سادگی فیلم استوار می‌کند. فیلم هوشمندانه‌ای که به خوبی کنار هم چیده شده و می‌داند چه می‌خواهد و چگونه به آن برسد، با داستانی خوب که تنها برگ برنده‌اش را همین این داستان می‌داند، تا تماشاگر را تنها با کنایه و هویتی تماشایی به خود جلب کند و این کار را به خوبی می‌کند. این فیلم سرگرم‌کننده است و بیش از همه، آن لمس «فیلم خفن» را دارد که بسیار ضروری است و ما در فیلم‌های تجاری امروزی آن را بسیار نادیده می‌گیریم.

البته فیلم مگان در نمایش لحظات خشن یا همان کشتار‌های خونین شخصیت قاتل خودش، دچار اشکال است و این برآمده از همان درجه‌بندی سنی است. هرچند فیلم سعی می‌کند پیش‌فرض خود را با داستانی قانع‌کننده درباره غلبه بر غم و اندوه پایه‌گذاری کند و تا می‌تواند شکلی از درام را به خود بگیرد، اما با این حال، تعادل بین درام، ترسناک و لحظات کمدی تاریک آن‌طور که می‌توانست کار نمی‌کند. همچنین لازم به ذکر است که اوج فیلم نیز برای هیچ‌ کس چندان غافلگیر کننده نخواهد بود، با این حال، پس از صرف زمان زیادی برای ساخت تا آن لحظه، این سکانس ناگهان می‌آید و می‌رود و اما این فیلم می‌تواند در سال‌های آینده حکم یک اثر کالت سینمایی را داشته باشد.

>>> لینک تماشای فیلم «مگان» با دوبله اختصاصی و بدون نیاز به خرید اشتراک

اگر شما هم این فیلم را دانلود کردید لطفا پس از تماشای آن نظرات خود را با ما درمیان بگذارید. از همراهی شما سپاس‌گزاریم.