رئالیسم آیدا با «تی تی» جادویی می‌شود
آخرین خبر/ نوروز فرصت خوبی برای تماشای فیلم است؛ امسال در اکران آنلاین نوروزی پلتفرم‌ها شاهد «تی تی» هستیم؛ فیلمی از آیدا پناهنده فیلمساز جوانی که با «ناهید» و «اسرافیل» نشان داد کارگردانی است که به ایجاد جهان بصری خوب مسلط است و داستان فیلم‌هایش درباره تنها و دردسرهای زندگی خانم‌ها است. رئالیسمی که در آثار پناهنده بود براساس واقعیت‌های خشک جامعه بود. اما «تی‌تی» بهترین فیلم او از یک رئالیسم جادویی پیروی می‌کند. از آن فیلم‌هایی که در سینمای ما که مبتنی بر آثار اجتماعی تلخ و کمدی‌های سطحی است کم پیدا می‌شود. با معرفی این فیلم همراه ما باشید.
خدمتکار بامزه‌ای که جهان را نجات داد
دنیای فیلم سیال است و ما را با سرخوشی عجیبی به این سو و آن‌سو می‌برد. فیلمی که شاعرانگی خاصی در طراحی شخصیت اصلی آن وجود دارد. فیلم داستان آشنایی یک دختر دوست‌داشتنی، عجیب، بامزه و مرموز به‌نام تی تی با یک استاد فیزیک به نام ابراهیم است که روی فرمول پایان جهان براساس وجود افزایش قطر یک سیاه‌چاله در مرکز کهکشان راه شیری کار می‌کند. تی تی دوست دارد به بشریت کمک کند اما تنها کاری که از او ساخته است اهدای رحم برای زوج‌های نابارور است. تی تی قدرت‌های جادویی عجیبی دارد که تا آخر فیلم منشاء آن‌را نمی‌فهمیم. ابراهیم تا یک قدمی مرگ می‌رود، اما با کمک تی تی نجات پیدا می‌کند تا زمان پایان جهان را پیدا کند. اما حسادت‌های نامزد تی تی مشکلات زیادی را پیش می‌آورد و... 
چرا ببینیم؟
فیلم طراحی صحنه و فیلم‌برداری زیبا و چشم‌نوازی دارد. در یک کلام حال خوب کُن است. اما لایه‌های نمادین زیادی دارد. از سیاه‌چاله حسادت و طمع، تا اشکال کمک به بشریت و... که هرکدام در فیلم مابه‌ازاهایی دارند که باید برای درک‌شان تلاش کنیم. فیلم جسارت فراوانی دارد که در سینمای ایران کمتر نمونه مشابهی دارد. به‌طور مشخص مخاطب ایرانی میانه خوبی با رئالیسم جادویی و نمادها ندارد. حجم زیادی از فیلم‌های یک بُعدی و ساده، سلیقه مخاطب را در سطح نگه‌داشته است و برای همین سمت چنین داستانی رفتن برای یک کارگردان جوان جرئت زیادی می‌خواهد. شخصیت اصلی را بدون بازی شاکردوست که با نگاهش به تی تی جان داده نمی‌توان تصور کرد. اما شخصیت ابراهیم با بازی پارسا پیروزفر هم در طراحی، هم در اجرا ضعف‌هایی دارد که در دقایقی قابل باور نیست. در یک کلام فیلم تجربه‌ای لطیف، گاهی دیوانه‌وار، در لحظاتی شاعرانه و در دقایقی فانتزی است که ریتم آرامی دارد که برای مخاطب خاص چنین سینمایی جذاب و برای مخاطبی که دنیای فیلم را درک نکند شاید ملال آور باشد.
خبرهای بیشتر درباره ی
۲ نفر در مورد این مطلب نظر داده اند
برای ارسال نظر لطفا از طریق اپلیکیشن آخرین خبر اقدام فرمایید
