غزل۱۴۹ 🫰

عکاس خونه/ ارسالی از TaNINAnDaZ دوش از عربده یک مرتبه باز آمده بود چشم پر عربده‌اش بر سر ناز آمده بود چشمش از ظاهر حالم خبری می‌پرسید غمزه‌اش نیز به جاسوسی راز آمده بود بود هنگامه‌ی من گرم چنان ز آتش شوق که نگاهش به تماشای نیاز آمده بود غیر داند که نگاهش چه بلا گرمی داشت زانکه در بوته‌ی غیرت به گداز آمده بود چه اداها که ندیدم چه نظرها که نکرد بنده‌اش من که عجب بنده نواز آمده بود آرزو بود که هر لحظه به سویت می‌تاخت داشت می‌دانی و خوش در تک و تاز آمده بود وحشی از بزم که این مایه‌ی خوشحالی یافت که سوی کلبه‌ی ما با می و ساز آمده ب
"مخاطبان گرامی آخرین خبر؛ برای ارسال تصاویر؛ لطفا در صفحه عکاسخونه؛ آیکون دوربین در بالای صفحه را انتخاب نموده و تصویر خود را ارسال فرمایید."